Een goeie punkrockshow verdient de nodige bands, en dat was ook bij The Menzingers niet anders. De groep kwam in Zappa zijn nieuwste plaat Hello Exile voorstellen, maar deed dat niet alleen. Met hen kwamen mee: Spanish Love Songs en Mannequin Pussy. Alle drie hadden ze iets waarin ze zich konden onderscheiden van elkaar, al leunde het niveau toch redelijk dicht tegen elkaar aan. The Menzingers gaf een strakke show waarbij het tempo soms uit de set verdween, maar vooral plezier centraal stond.
Mannequin Pussy was vermoeid van al dat touren, althans als we frontvrouw Marisa Dabic mogen geloven. Ze waarschuwde ons dat ze liever rustige vogeltjes hoorde dan de furieuze gitaren die ze ons moest brengen. Gelukkig bracht ze die wel met de nodige overtuiging, ondanks het meermaals vermelden dat ze vermoeid is. Het begon weliswaar aarzelend, doordat de stem er niet echt doorkwam en het muzikaal braaf was. Eens de meer krachtige punknummers de bovenhand namen, werden we helemaal ingepalmd en kreeg haar stem de allure van een echte frontvrouw. Zo pakte Mannequin Pussy ons helemaal in op het einde en bewezen ze dat ze live een echt fenomeen zijn.
Spanish Love Songs volgde al snel en vierde al bescheiden hun tweede plaat die vrijdag uitkomt. Het wordt een prachtplaat, je mag ons op ons woord geloven. Live passeerden weliswaar slechts drie nieuwe nummers; de rest vinden we terug op Schmaltz. Toch viel het al snel op dat de nieuwe nummers veel grootser, melodieuzer en intenser klonken dan de oude nummers. De band kan dus heel wat potten gaan breken en een groter publiek bereiken. Hun liveshow is dan ook eentje dat heel strak werd gebracht zonder steken te laten vallen. De fantastische dubbele zang, een subtiele piano hier en daar en vooral snedige riffs die je hart helemaal sneller deden kloppen. Spanish Love Songs heeft de liefdesliedjes die we maar al te graag dagelijks willen horen.
Na al dat emotioneel en punkgeweld was het tijd voor The Menzingers om ons nog eens in te pakken. De lat werd alvast heel hoog gelegd door hun voorprogramma’s, maar ze bleven moeiteloos het niveau aanhouden. De sterkte van de band zit hem in de diverse vocale krachten, waardoor je de ene keer een iets zachtere vocal hoorde en de andere keer een iets scherpere. En dat onderscheid zorgde er ook voor dat je wegdroomde, of net klaar was om de pit te openen. Maar ook inhoudelijk hoorde je altijd iets wat je raakt, en zo bleef je aandachtig luisteren.
Toch zijn de vocals niet hetgeen waarvoor je naar een concert van The Menzingers gaat. Heel sterk toonvast waren ze niet altijd, maar het werd allemaal gigantisch gecompenseerd door de sterke melodieën die in de songs kruipen. Zo kon je bij “The Obituaries” al van bij het begin meebrullen met de ‘I won’t fuck this up’, en dat was ook de teneur van de hele show. De band fuckte helemaal niets op en smeet zich gewoon twintig nummers lang volledig op het podium. Zo zagen we ze af en toe springen, het publiek opzwepen en lieten ze geen moment onbenut om snel naar het volgende nummer te gaan.
Toch viel het op dat er hier en daar wel eens een mindere song in de set kroop. Zo was “High School Friend” een aanstekelijk nummer dat punch miste, en kreeg je bij “Last To Know” iets te veel drama rond de kiezen. Het publiek was dan ook niet constant bezig met zich te smijten, maar als ze het deden, was het met moshpits en crowdsurfen. Zo barstte het feest helemaal lost bij “I Don’t Wanna Be an Asshole Anymore”, een anthem dat iedereen voor waar aanneemt. Ook “Nice Things” knalde goed door, en zo zat het venijn hem toch in de staart.
Het respect tussen band en publiek was dus immens groot, en net daardoor kwam de show van The Menzingers zo overtuigend over. Toch misten we hier een constante intensiteit waardoor we de show als memorabel konden bestempelen. Nu zagen we een degelijke show die ons toch niet volledig overdonderde. Maar soms hoeft dat ook helemaal niet, want The Menzingers is een eerlijke band. Een eerlijke bands die zich volledig smijten, het publiek voor een deel meekrijgen en heel wat nummers erdoor jagen, zien we ook graag bezig. De intensiteit wordt waarschijnlijk bewaard voor kortere shows, en dat zouden we dan ook graag zien op een festival deze zomer. De songs zijn alvast sterk genoeg.
Setlist:
Anna
The Obituaries
House on Fire
Rodent
Portland
Good Things
Burn After Writing
Thick as Thieves
High School Friend
Tellin’ Lies
Last to Know
Strangers Forever
America (You’re Freaking Me Out)
I Don’t Wanna Be an Asshole Anymore
Nice Things
London Drugs
Death or Glory (The Clash cover)
Lookers
In Remission
After the Party
