BANNERS @ Botanique (Orangerie): Eén hit maakt het concert niet

Al sinds 2015 timmert BANNERS aan zijn weg naar het sterrendom. Met reeds een album en enkele ep’s op zak leek het hem niet te lukken om boven de massa uit te steken. Dit was toch het geval, tot hij in 2020 hulp kreeg van TikTok en zijn single “Someone To You” uit 2017 plots gigantisch zwaar werd opgepikt. De marketeer in Michael Joseph Nelson, zoals hij echt heet, wist dat hij nu zijn momentum moest nemen. Hij bracht de single opnieuw uit en het veroverde de hitlijsten. Opeens was zijn initiële show in de Botanique niet meer die van de mislukte popzanger, maar wel eentje van het, voorlopige, one-hit-wonder. De Orangerie kon hij weliswaar nog niet uitverkopen, maar de zaal was toch al goed volgelopen om te zien wat hij buiten die hit nog allemaal in petto had. Dat bleek vooral bijna anderhalf uur aan clichés, Chris Martin-referenties en vele valse noten te zijn.

Voor we BANNERS op het podium mochten verwachten, kon eerst Wrabel onze harten verwarmen. De sympathieke Amerikaan zat alleen met zijn piano en stem op het podium, maar liet zo toch ons hart sneller slaan. Zijn vocals deden in de uithalen soms aan Sam Smith denken, en muzikaal verwarmden de pianoklanken menig hart waardoor we al snel erg melancholisch werden. Gelukkig had Wrabel ook heel plezante bindteksten over zijn oma, zijn mama en zijn keelspray om beter te kunnen zingen. Het werkte allemaal in zijn voordeel, want op die manier zal het publiek zijn naam niet snel vergeten. Sympathiek en leuke songs, wij waren alvast aangenaam verrast!

BANNERS kon dus alvast rekenen op een publiek dat klaar was om hem warm te verwelkomen. Met drie extra bandleden dachten we dat zijn songs live met de nodige kracht zouden binnenkomen, helaas kwamen we al van bij opener “Shine A Light” van een kale reis terug. De band bleek niet de nodige panache te hebben om de explosies in de songs live ook zo groots te laten klinken, en dat was bij nagenoeg iedere opvolgende song ook het geval. Zelfs een epische gitaarsolo klonk hier gewoon mak.

‘Gelukkig is Michael Joseph Nelson een goeie zanger’, zou je dan denken, maar helaas. Al van bij het begin viel op dat de hoge noten verre van bereikbaar waren. “Perfectly Broken”, zo konden we zijn stembereik omschrijven, want in de eerste vijfenveertig minuten was het eigenlijk lachwekkend hoe zwak hij bij momenten zong. Het viel op dat dit alleen maar erger werd van zodra hij aan het ‘dansen’ of springen ging, waardoor we dus kunnen concluderen dat BANNERS eigenlijk gewoon beter achter zijn statief blijft.

Het was weliswaar niet enkel kommer en kwel, want songgewijs heeft de man wel een formule gevonden die lijkt te werken. Zo kregen we ook heel wat nieuwe liedjes te horen. “Keeps Me Going” kwam op die manier heel catchy binnen, maar net zoals het merendeel van zijn songs zijn we ook nu alweer vergeten hoe het exact klonk. Vergankelijk en makkelijk te verteren, zo kunnen we zijn muziek het best omschrijven.

Live vond BANNERS wel het midden tussen emotionele balladachtige songs en meer uptempo springers. Die laatste deden ons bijna altijd aan Coldplay denken, maar dan zonder al het spektakel. Nelson leek zelfs de dansmoves van Chris Martin overgenomen te hebben, want telkens hij even niet moest zingen, smeet hij zijn lichaam in de strijd. Het was bij momenten best gênant om te zien, maar ook hier toonde hij zich een heer in gewoon smijten. BANNERS is namelijk ook een heel sympathiek mens en toen hij het publiek af en toe aansprak, werd er al eens gelachen. Je moet dus niet altijd de beste stem hebben om een publiek te charmeren, zo bleek. Ook de nieuwe songs probeerde hij op die manier tot de zaal te krijgen door bijvoorbeeld bij “Name In Lights” al op voorhand te waarschuwen dat ze ‘hallelujah’ zouden moeten brullen.

Na een uurtje begon zijn stem precies toch iets meer gesmeerd te raken en waren er minder (maar niet geen) valse noten te bespeuren. Dat was maar best ook, want we kregen een resem hits te horen die de vlam volledig in de pan kregen. “Got It In You” was melig, “Start A Riot” was heel goed, maar miste ook weer die panache en “Ghosts” liet de emoties de vrije loop gaan. Toch was het uiteindelijk gigahit “Someone To You” die de volledige zaal aan het zingen en genieten kreeg. Eerst speelde hij het akoestisch, om het nadien met volledige band te spelen. Een beetje te veel, maar als je een hit hebt, dan moet je die uitmelken natuurlijk. De eerste versie had het meest charme, omdat we op die manier alle stemmen vanuit het publiek het best hoorden, maar ook de versie met volledige band klonk voor een keer krachtig genoeg om te overtuigen. We hoorden zelfs voor één keer geen valse noot, een wonder!

BANNERS heeft dus wel nog wat werk aan de winkel wil hij binnenkort ook buiten de Orangerie treden met zijn muziek. De songs die hij maakt zijn gemaakt voor de massa, zoveel is duidelijk na het horen van zijn show. Alleen lijkt de band niet altijd mee te gaan in zijn verhaal, waardoor heel wat nummers soms wat kracht missen. Daarnaast is zijn stem niet zijn meest betrouwbare instrument en komt het soms heel pijnlijk over om te horen. Als hij hier nog wat aan werkt en er ook voor zorgt dat hij iets minder vreemde, geforceerde danspasjes zoals Chris Martin dat doet, zien we het toch wel goed komen.

Setlist:

Shine A Light
If I Didn’t Have You
Happier
In Your Universe
Keeps Me Going
Tell You I Love You
Serenade
Perfectly Broken
Half Light
Name In Lights
Have You Ever
Got It In You
Start A Riot

Ghosts
Someone To You (akoestisch)
Someone To You