Ze stond al in het voorprogramma van Ry X, klinkt zo hemels als Tamino en doet ons wegdromen zoals Kathryn Joseph of London Grammar. Ghostly Kisses is dit jaar uitgebreid de wereld aan het rondreizen. Niet gewoon omdat het na een kort doch krachtig tijdperk met heel wat maatregelen opnieuw kan, maar omdat ze een wondmooi album heeft uitgebracht. Heaven, Wait is de eerste langspeler van het Canadese duo, bestaande uit Margaux Sauvé en Dragos Chiriac. Zij zingt en hij zorgt voor de muziek. Live werden ze door nog een extra muzikant, genaamd Antony, bijgestaan. Het drietal wist met de prachtige zang en afwisselende muziek het publiek van de Witloof Bar te doen warmlopen met een intieme set.
Het optreden begon meteen met een stevige beat, wat in het geval van Ghostly Kisses zeker met een korrel zout mag worden genomen, maar zo maakte het trio wel meteen een goede indruk. Magisch gitaarwerk en de hemelse stem van de frontvrouw vormden al gauw een geheel dat net als cocktail verslavend werkte. Het openingsnummer werd dan nog eens afgesloten met een grootse vioolsolo van de zangeres. Snel baanden lichtstralen zich een weg tussen de pilaren en de mensen in de Witloof Bar en zo vergroeiden muziek, licht en publiek zich tot één geheel. Na enkele nummers werd de muziek iets rustiger en zo werd het mogelijks nog mooier. De engelenstem walste hand in hand met zacht gitaargetokkel over prachtige pianoklanken, waardoor het haast alleen te omschrijven valt als magisch. Zet daar maar een uitroepteken achter.
Ze mochten dan wel met niet veel op podium staan, toch ontstond er een mooie dynamiek tussen de drie. Zo wisselden op een gegeven moment die zachte engelenzang en een karaktervolle beat elkaar mooi af, en ook tijdens oudere nummers als “City Holds My Heart” werden die elementen mooi met elkaar gecombineerd. Tussen de liedjes door vertelde Margaux Sauvé zo nu en dan iets in het Frans, en zo werd “Green Book” ingeleid met een kort verhaaltje over haar kindertijd, waarop het lied ook geïnspireerd is. Ook de drie covers van de avond (“Zombie” van The Cranberries, “J’ai demandé à la lune” van Indochine en “Back to Black” Van Amy Winehouse) werden telkens ingeleid met een oprechte liefdesbetuiging aan de desbetreffende artiest. Niet elke cover maakte een even grote indruk, maar het waren wel alle drie mooie herwerkingen en op die manier zaten er doorheen de set ook enkele nummers die vrijwel iedereen herkende.
Sauvé zag er eigenlijk een beetje uit als een mix van Wanda Maximoff en Patches, maar dan met bruine haren en heeft ook dezelfde, subtiel sensuele uitstraling als die laatste. Samen met de mooie lichtshow (zoals met de over het podium verspreide gloeilampen) voegde het iets extra toe aan de avond, zonder de muziek te overheersen. Naar het einde toe liet Ghostly Kisses enkele nummers in elkaar overlopen, en door de aanstekelijke beat in elk van deze songs zou er wat gedanst kunnen worden. Het publiek genoot liever in rust van nummers als “Heartbeat” en groot gelijk, want het zeemzoete en hemelse karakter van de muziek en zang zouden verloren gaan als we ons wat begonnen te bewegen.
Ghostly Kisses bracht niet de meest uitlopende set tijdens hun optreden in de Witloof Bar. Hadden we dat verwacht? Neen, dus dat is niet erg. Toch ontstond er een mooie afwisseling tussen nummers met een zachtere en hardere beat, waardoor het nooit saai werd. De showstelende stem van frontvrouw Margaux Sauvé is niets minder dan goud waard en toverde elk lied om in iets magisch. Superlatieven schieten ons te kort, maar samen met de prachtige muziek was het gewoonweg hemels.
