Eerder was de Tunesisch-Franse oudspeler Brahem al enkele keren in ons kleine landje te gast, onder meer in de Brusselse Bozar waar hij toen in 2018 Blue Maqams presenteerde. Vorig jaar nog stond hij op de planken van het Jazz Middelheim festival waar hij het op het prestigieuze ECM-label uitgekomen The Astounding Eyes Of Rita uit 2009 live ten gehore bracht. Vanavond kreeg het Anouar Brahem kwartet de eer om het nieuwe seizoen van Bozar in te luiden. Het werd een zinderend, uiterst geslaagd en ronduit magistraal concert.
In de loop van een intussen goed veertig jaren durende loopbaan deed hij, een rasmuzikant die overigens over een erg innemende, hartverwarmende persoonlijkheid beschikt, jazzmuziek op geheel eigen wijze heerlijk ontsporen. Aangrijpingspunten voor zijn muziek zijn onder meer klassiek en Arabisch georiënteerde jazz, die hij fijn vermaalt tot een heel eigen sound en stijl.
Adembenemend was het. Hoe Brahem en zijn metgezellen met een buitengewone spontaniteit vrij aan het musiceren sloegen. Grasduinend door een imposant oeuvre liet de kleine Tunesiër verstaan dat hij ondanks de zovele jaren ervaring op de teller nog steeds zoekende is. Na al die jaren bleek hij er nog stééds helemaal op uit om zijn zo geliefde oud (nvdr: een peervormige Arabische luit) te
temmen.
Brahem geldt als een muzikant met een uitzonderlijke technische souplesse. Daar viel, zo bleek al behoorlijk snel, ook deze concertavond helemaal niet op af te dingen. Je kon er eigenlijk echt alleen maar grote bewondering voor opbrengen, hoe hij virtuoos en meesterlijk de snaren van die oud bespeelde. Al viel misschien vooral op hoe hecht het samenspel met zijn medemuzikanten (Björn
Meyer op bas – die zelf ook enkele albums op ECM uitbracht, Khaled Yassine op darbouka/percussie en Klaus Gesing op basklarinet en sopraansax) wel was.
Zo zagen we een kleine, maar uiterst compacte unit waarbij elke speler een gelijke rol toebedeeld kreeg. Brahems’ snarendrift bleef vanzelfsprekend van wezenlijk belang, al hoorden we ook hoe Meyer zijn bas erg percussief bespeelde. Net zoals we ook hoorden hoe percussionist Yassine soms nadrukkelijk het tempo genadeloos opdreef. Minstens zo fraai waren de zwoele en zoete accenten die
Gesing op basklarinet en sopraansax legde.
Wat was het heerlijk verdwalen in Brahems’ muziek. Goeddeels bracht hij recenter werk, overwegend afkomstig uit doorbraakalbum The Astounding Eyes Of Rita en het meest recente opus Blue Maqams, al vielen er ook enkele minder gekende parels te rapen. En hoewel zijn muziek zich voor een stuk op eeuwenoude tradities berust, kreeg je een modern en hedendaags geluid
voorgeschoteld met rijke, gelaagde composities die zich récht naar je hart baanden.
Buitengewone muziek dus. Gespeeld door een kwartet waarbij elke speler wezenlijk bijdroeg aan het grotere geheel. Rijkgeschakeerde jazz. Sober maar vooral geraffineerd en uiterst elegant. Ingetogen, maar vol nuance. En nu ja, verfijnd, grandioos én ook: tijdloos. Telkens weer kan je echt niet anders dan vaststellen hoe als je naar de delicate en uiterst precieuze muziek van Brahem luistert de hele wereld voor de tijd die het duurt helemaal in harmonie en evenwicht is. De goed volgelopen Henry Le Boeuffzaal veerde na een wonderlijke finale met een meer dan knap uitgesponnen “Blue Maqams” (de titeltrack van zijn meest recente plaat) dan ook helemaal recht. Met recht en reden: een heerlijk deugddoend concert.
Anouar Brahem Quartet speelt op 5 oktober in de Warande (Turnhout).
