De kans bestaat dat je nog nooit van Marlon Williams hoorde, ondanks het feit dat de man nu reeds aan zijn derde soloalbum toe is en een uitgebreide groep fans achter zich heeft. Niet geheel onlogisch, aangezien de singer-songwriter uit het kleine Nieuw-Zeelandse havenstadje Lyttelton afkomstig is. Zijn muziek, gaande van alternatieve folk tot lichtvoetige indie, wordt dan misschien ook intrinsiek gekenmerkt door enkel op te vallen voor zij die ernaar op zoek zijn. Daar waar zijn vorige plaat eindigde als een gebrokenhart-album, slaat hij nu een nieuwe weg in met een al even nieuwe begeleidingsband.
Opener en titeltrack “My Boy” maakt meteen de hele insteek van zijn nieuwe werk duidelijk: Marlon gaat voor pop en hooks op deze derde. Het Mãori-tokkelende gitaarspel vloeit perfect samen met een gezongen deuntje dat zo in een reclamespotje zou kunnen opduiken. De royalties gunnen we hem hiervoor alvast. Het nummer lijkt gezongen vanuit het perspectief van een moeder naar haar zoon toe. Marlon gaf al aan dat dit album zou draaien rond het thema mannelijkheid, iets waar hij als enig kind zijnde verschillende visies op heeft nagehouden.
Dat zijn aanpak dynamischer geworden is, blijkt op bijna elk nummer. Vorige worp Make Way for Love putte nog volop uit melancholie en zijn op de klippen gelopen relatie met Aldous Harding, die overigens uit hetzelfde Lyttelton afkomstig is. Niet bij de pakken blijven zitten, moet Marlon gedacht hebben, want hij haalt er zelfs swingende eighties-synths voor boven op “River Rival”. Een nummer met een beat onder lijkt uit z’n rol voor de zanger, maar toch werkt het. Het stoort zelfs niet dat “Easy Does It” wel volledig teruggrijpt naar zijn oudere werk; de nieuwe muzikale bries en het oude vertrouwde vermengen zich zonder dat wij er ons in verslikken.
In Williams’ nieuwe entourage bevindt zich nu onder andere drummer Paul Taylor van Feist, die zijn stempel her en der duidelijk drukt. Op “Princes Walk” weergalmt de snaredrum namelijk heerlijk terwijl piano en meerstemmige harmonieën eromheen dwarrelen. The Beach Boys komt hier ontegensprekelijk eens om het hoekje loeren; om hiermee nog maar eens te benadrukken dat Marlon duidelijk de kant van de pop kiest. Een album over mannelijkheid kan natuurlijk geen nummer over een vaderfiguur missen en op “My Heart the Wormhole” fileert de zanger dan ook de hoekige relatie met de zijne. Een best serieus onderwerp en mocht het vier jaar geleden gemaakt zijn, had het waarschijnlijk heel melancholisch geklonken, maar nu springt het drie minuten lang vrolijk door op een vettige baslijn.
Nog een pareltje is “Morning Crystals”, dat country en een Polynesisch ritme samenbrengt alsof de twee nooit zonder elkaar hebben bestaan. Mochten we niet beter weten, zouden we denken dat Paul Simon hier in de pap te brokken had. Het hele album voelt aan als een optimistische achtbaanrit waarbij Marlon het instrumentale experiment niet schuwt. We zijn dan ook wat teleurgesteld dat afsluiter “Promises” een beetje het deksel op de neus is. De melancholische strofes doen wat denken aan Sufjan Stevens en kunnen er nog mee door, het is ons echter teveel dat hij in de refreinen er halsstarrig pianobombast bijhaalt. Nu goed, misschien klinkt het ons ook enkel maar minder goed in de oren in vergelijking met de rest van de nummers op deze fruitige worp van een plaat.
Op 12 november speelt Marlon Williams in Trix.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
