Fleet Foxes bestaat intussen al bijna twintig jaar, maar heeft op die lange periode slechts vier langspelers en twee eps op de wereld losgelaten. Het titelloos debuutalbum van de Amerikaanse indiefolkgroep deed in 2008 de harten van heel wat muziekliefhebbers smelten met een combinatie van loepzuivere gitaarriedels, winterse melodieën en gloedvolle samenzang. Lyrische referenties naar folkhelden als Crosby, Stills & Nash waren zelden ver weg. Met tweede plaat Helplessness Blues werd het talent van songsmid Robin Pecknold drie jaar later bevestigd. Alle succes ten spijt wou die zich nadien verder toeleggen op persoonlijke ontwikkeling en studies. De band verdween hierdoor even in het vriesvak en werd pas terug ontdooid met de spannende comebackplaat Crack-up uit 2017. Het recentste album Shore verscheen drie herfsten later en bouwde op harmonieuze en perfect berekende manier verder op het bestaande oeuvre.
Fans van Fleet Foxes hebben de afgelopen jaren wat geduld moeten uitoefenen om hun favoriete groep nog eens dicht bij huis aan het werk te zien. Shore is intussen al bijna twee jaar oud en de bijhorende tour bracht de folkbende gisteren voor het eerst sinds Rock Werchter 2018 terug naar een Belgisch podium. De band blijft nu wel even in de buurt, want vanavond staan ze alweer op de scène van de AB in Brussel.
Alvorens de muzikale vossen aan de beurt kwamen, maakte de Braziliaanse singer-songwriter Tim Bernardes zijn opwachting om ons op te warmen. Bernardes werd in De Roma door Robin Pecknold in hoogsteigen persoon aangekondigd als een van de beste zangers die hij kende. Dit legde de lat natuurlijk behoorlijk hoog, maar vanaf het eerste liedje wist Bernardes inderdaad te overtuigen met z´n hemelse stem en warme, zuiderse gitaartokkels die bij momenten dicht bij de bossanova aanleunden. Toch bleken niet alle songs even sterk te zijn om de Antwerpenaren te boeien; al gauw was het publiek onderverdeeld in een kamp dat aan Bernardes’ lippen hing en na elk nummer luid applaudisseerde, en een kamp dat zonder gêne luidruchtig bleef praten doorheen de set. De zaal werd op een gegeven moment zo rumoerig dat een mondige noorderbuur aanmaande tot ´een beetje respect voor de artiest´. ’t Is dan ook altijd hommeles met folkliefhebbers… Gelukkig bleven echte rellen achterwege, maar Bernardes slaagde er nadien evenmin in om extra zieltjes te winnen.
Fleet Foxes had gelukkig minder moeite om het publiek te beklijven; van zodra de band het podium beklom, lag de focus van het publiek weer helemaal op de scène. Frontman Pecknold kwam gekleed als een wandelend folkcliché, compleet met wollen muts, XL-hemd en sandalen, op en nam eerst en vooral de tijd om de aanwezigen in de zaal uitgebreid te bedanken voor hun komst. Hij benoemde ook even de schoonheid van Antwerpen en De Roma en hierdoor kreeg je al meteen sympathie voor de man nog voor dat hij één noot gezongen had. Het leek er alvast op dat Pecknold er samen met gitarist Skyler Skjelset, toetsenist Casey Wescott, bassist Christian Wargo, multi-instrumentalist Morgan Henderson en tourdrummer Christopher Icasiano een betoverende avond van wou maken. Ze hadden in elk geval een sterke setlist samengesteld, waarin voornamelijk werd geplukt uit Shore en het titelloos debuutalbum.
De drie nummers die Shore openen, werden ook gebruikt om het concert in De Roma af te trappen; de hypnotiserende riedels van “Waiding In Waist-High Water“, de glorieuze melodieën van “Sunblind” en de dramatische uithalen van “Can I Believe You” maakten meteen indruk, al bleek de geluidmix in de eerste nummers nog niet helemaal goed te zitten. Zo waren de hoge klanken op enkele momenten wat te schel en verdween de akoestische gitaar op de achtergrond. Dit euvel zou zich op enkele zeldzame momenten nog herhalen, maar gelukkig bleef de geluidsmix in het grootse deel van de set wel optimaal. Maar goed ook, want de muzikale rijkdom van Fleet Foxes moet natuurlijk optimaal tot z’n recht komen. En die rijkdom was bijzonder groot, want alle muzikanten namen doorheen de set regelmatig een ander instrument in de hand. Zo werden onder andere mandolines, dwarsfluiten, cello’s en heel wat percussie op het podium gebracht om de muziek van de platen zo goed mogelijk te benaderen. De vaste band werd bovendien verder aangevuld met een blazerssectie en die zorgde tijdens heel wat composities ook voor extra klankkleur.
Een sfeervolle lichtshow en stijlvolle visuals op groot scherm achter de band voegden bovendien extra sfeer toe aan een groot deel van de set. Zo gingen “Wading In Waist-high Water” en “A Long Way Past the Past” gepaard met rustieke natuurbeelden en baadde het podium in zwarte en witte tinten tijdens het bezwerende, haast dreigende “Mearcstapa”. “Sunblind” en “Third of May/Ōdaigahara” klonken dan weer extra gloedvol door de kleurrijke filmpjes op groot scherm. Af en toe stuurde Pecknold ook wat extra warmte in de zaal door overvloedig bedankingen uit te delen. De bindteksten bleven verder wat oppervlakkig, maar daarom zeker niet minder gemeend. Afgaand op de brede grijnzen en de vele knuffels die na afloop van het optreden werden gegeven op het podium, was Fleet Foxes duidelijk met veel plezier in Antwerpen.
Over een speelduur van bijna twee uur brachten de Amerikanen meer dan twintig liedjes, en die werden allemaal even indrukwekkend gezongen door een gedreven Pecknold. De singles “Mykonos” en “White Winter Hymnal” werden met het luidste applaus onthaald, maar toch waren dit niet de enige hoogtepunten. De rammelende drums en hemelse samenzang van “Ragged Wood” en de ijzingwekkende dwarsfluiten en glorieuze blazers in “Your Protector” zorgden voor vroege gloriemomenten. Pecknold zorgde solo voor kippenvel met een sterke akoestische versie van “Blue Spotted Tail”, terwijl “Third of May/Ōdaigahara” als een indrukwekkende pletwals doorheen de zaal denderde. Ook “Blue Ridge Montains” en “Montezuma” rekenen we tot de toppers, en zo zouden we nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
Waren er dan geen negatieve punten te melden over de passage van deze vossen? Niet echt, maar criticasters die niet vertrouwd zijn met het oeuvre van de groep zullen waarschijnlijk opperen dat de muziek van Fleet Foxes na een tijdje onderling inwisselbaar werd; wanneer er weer een meanderende gitaarriedel werd gevolgd door een glorieus refrein en gloedvolle samenzang raakten de oren na een tijdje misschien verzadigd. Dat klopt natuurlijk in zekere mate, maar als we moeten kiezen tussen deze muzikale pracht of de hits van mindere goden dan is onze keuze snel gemaakt.
Fleet Foxes bracht in De Roma een gebalanceerde set waarin hun hemelse harmonieën helemaal centraal stonden. Met stijlvolle visuele effecten en een selectie van topmuzikanten op het podium slaagden ze er in om een gedroomde muzikale avond te organiseren. Op die manier bewees Robin Pecknold met z’n band nog maar eens dat ze tot de muzikale top behoren. Fans die de band nog eens aan het werk wil zien, kunnen vanavond dus nog eens terecht in de Brusselse AB. Een handvol kaartjes zijn nog beschikbaar. Vrijdag 9 september en zaterdag 10 september treedt de groep eveneens op in de lage landen, respectievelijk in de Amsterdamse Paradiso en de Utrechtse Tivolivredenburg. Beide optredens zijn wel al een hele tijd uitverkocht.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Wading in Waist‐high Water
Sunblind
Can I Believe You
Ragged Wood
Your Protector
He Doesn’t Know Why
Featherweight
Third of May/Ōdaigahara
White Winter Hymnal
Phoenix (cover van Big Red Machine)
Mearcstapa
Mykonos
Blue Spotted Tail
The Kiss (cover van Judee Sill)
A Long Way Past the Past
Drops in the River
Blue Ridge Mountains
Grown Ocean
Montezuma
The Shrine/An Argument
Going-to-the-Sun Road
Helplessness Blues
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!