LiveRecensies

Rock Werchter 2018: Festivaldag 3

LiveRecensies

Rock Werchter 2018: Festivaldag 3

De fijnste babyborrel

© Rob Walbers

Niet alleen bij MGMT was het over de koppen lopen, ook bij Faces On TV was dat het geval. Muzikaal meesterbrein Jasper Maekelberg kennen we als producer bij Balthazar, Bazart, Warhola en nog vele andere bands. Maar daarnaast is hij ook bezig met zijn eigen project. Dit voorjaar bracht hij de debuutplaat Night Funeral uit. Deze mocht hij dan ook op toepasselijke wijze komen voorstellen op the slope, het kersverse podium op de wei van Werchter. De rol van frontman is hem op het lijf geschreven en dat was ook te zien aan de energie die hij uitstraalde. Als een predikant zong hij op de rand van het podium de mensen toe. De meest opvallende songs uit de set waren “Image Of Boy Wonder” en “Night Funeral”, maar ook “Suspicious” mocht hiervoor niet onderdoen. Maekelberg dook zelfs even in het publiek tijdens die song. Uiteindelijk liet hij het publiek in verbazing achter en de opmerking “amai is dat Belgisch?” was duidelijk van toepassing.

De leukste zomervibes

© CPU – Sven Michiels

Als er iemand is die ons écht in de zomerstemming kon krijgen, is het Jack Johnson wel. De Amerikaanse singer-songwriter slaagde erin om ons vanaf het begin met elk nummer rustig te laten meeneuriën met een uitstekende setlist vol folkrock. Al snel werd duidelijk dat stil op je benen blijven staan geen optie was. Het enthousiasme spatte er van af en dat was ook duidelijk te merken in zijn muziek. Kortom, Jack Johnson is het ideaal middel om van een leuke zomeravond een geweldige zomeravond te maken. Vrijwel het enige minpuntje aan zijn overtuigende performance was dat de sfeer en gezelligheid die het folkrock genre met zich meebrengt niet helemaal tot zijn recht kwam op het grote main stage.

De soulvolle kant van Werchter

© Ben Houdijk

Dat er op Werchter nauwelijks tot nooit soulmuzikanten geprogrammeerd staan is doodzonde, zeker als je ziet wat voor een vette show Durand Jones & The Indications gisteren op het podium van The Slope neerzetten. Een mega stem, zes super muzikanten en je weet dat je bij een van de hoogtepunten van de dag stond. Er werden voornamelijk nummers van hun debuutplaat gespeeld en daar mocht “Is It Any Wonder?” natuurlijk niet ontbreken. Het speciale aan het nummer is dat de drummer zowel drumt alsook zingt op zo’n indrukwekkende manier dat onze haartjes op onze armen meteen recht stonden. Bovendien werden we ook getrakteerd op een nieuw nummer dat heel goed in elkaar zat en de massa was meteen mee. Het optreden van Durand Jones & The Indications heeft bewezen dat soul zeker en vast zijn plaats heeft op Werchter!

Meest veelzijdige zangeres

© CPU – Sven Michiels

Wanneer Drake je grootste fan is verwacht je niet minder dan een volle Klub C op Werchter. Voor Jorja Smith was een halve zaal genoeg. De Britse r&b-zangeres is een integer figuur. Ze stapt het podium op zonder veel te zeggen en blaast iedereen gewoon omver met haar stemgeluid. Dat klinkt warm en doorleefd. Haar spreekstem zullen we niet snel kunnen recenseren want de dame blijft erg timide. Smith gooit er hier en daar een songtitel bij. Maar meer dan dat wordt het niet. Niet erg. Haar glimlach is genoeg. Ze krijgt de eerste rijen al meteen aan het meewiegen met het emotionele “Teenage Fantasy” en funky “Where Did I Go”.

De jongedame bracht enkele weken geleden haar debuutalbum vol jazzy r&b hits. Maar haar stem is nier het enige dat de winnares van de Britse Critic’s Choice Award zo bijzonder maakt, ze rapt ook bars als een volleerd grime mc. Het funky “Lifeboats” slaat ons met verstomming. Het publiek schreeuwt haar toe en de cover van Frank Oceans “Lost” wordt ook gesmaakt. De achterban van Jorja Smith gooien elk om beurt een solo naar hun dirigente. Leuk om te zien hoe de gitarist wat gegeneerd geraakt van het extra lange applaus na zijn toegift. Haar debuutsingle “On My Mind” die een garage vibe heeft, start Jorja heel eenvoudig met enkel een piano en zonder beats. Maar daarna barst het los. Niet te hevig maar met genoeg schwung om voor het eerst echt te dansen. Jorja Smith is een innemend figuur. In haar roze jurk en strakke vlechten trekt ze met haar stem alle ogen naar zich toe. In een bisronde gaan de fans op de eerste rij bijna aan het huilen terwijl Jorja zingt: “Don’t Watch Me Cry”. Sorry Jorja, we kunnen onze ogen niet van je afhouden.

Beste meerstemmige meezingers

© CPU – Sven Michiels

Is Fleet Foxes wel een festivalband? Die vraag houdt ons al sinds hun doorbraak in de ban en we hebben er na hun set in Rock Werchter eindelijk een antwoord op: volmondig ja! De Amerikanen spelen al meer dan een jaar dezelfde show, maar wisten die toch op maat van festivals te snijden. Begonnen ze wat afwachtend met nieuw werk dan schakelden ze halverwege een versnelling hoger. Niet dat Crack-Up geen interessante composities en melodieën bevat, ze zijn niet noodzakelijk op het festivalpubliek afgestemd. Frontman en liedjessmid Robin Pecknold lijkt muziek te maken die uit een ander tijdperk komt, maar nergens klinkt Fleet foxes oubollig of gedateerd. Integendeel, “White Winter Hymnal” klinkt nog steeds zo fris als vers gevallen sneeuw, en samen met “Ragged Wood” brengen de vossen terug schwung in hun set. In de Ancienne Belgique werd “Mykonos” eindeloos meegezongen en dat vond op Werchter zijn vervolg. Mooi hoe de band terug inpikt op het verder zingende publiek.

Het werd een moeilijk te overtreffen hoogtepunt middenin de set. “Third of May”, “The Shrine” en “Your Protector” deden wel hun best om die onmogelijke hoogte nog eens te bereiken. Heel wat volk vertrok helaas vroegtijdig om een goed plaatsje te bemachtigen voor het gitaargeweld van Jack White, maar die misten dan een meeslepend einde van een geweldige set. Fleet Foxes’ samenzang klonk nog steeds hemels mooi maar leek deze keer stevig geworteld in de natuur. Het perfecte recept voor een mooie, inspirerende zaterdagavond.

De witste rocker

© CPU – Sven Michiels

Jack White is een bezige bij. Onlangs kwam er nog een nieuwe soloplaat van de man uit. Hoog tijd dus om zijn discografie nog eens de baan op de krijgen. Op Werchter kregen we een ferme best of met nummers uit zijn solo archief: van The Raconteurs tot natuurlijk The White Stripes. Geen volledig vrouwelijke of mannelijke band dit keer, maar de weg tussenin. Meteen vliegt White er hard in met “Over and Over” en de toon voor de rest van de set is gezet. Vettige fuzzy gitaren met hier en daar wat distortion en solo’s om duimen en vingers bij af te likken, het is duidelijk dat Jack White nog steeds op het hoogtepunt van zijn kunnen is.

Ook de oude herkenbare nummers zoals bijvoorbeeld “Fell In Love With A Girl” kregen een nieuw jasje waardoor het allemaal iets dynamischer en sterker klonk. Door die meerwaarde er in te brengen, wist ieder nummer dan ook te fascineren. De ene keer gaf het meer een bluesy sfeer, de andere keer meer funk, maar het was vooral retestrak. Het tempo ging ook bijna nooit uit de set, wat er voor zorgde dat het ons overdonderde. White was opgefokt en het publiek zou dat ook zijn. “Icky Thump” als protest tegen Trump, “Steady As She Goes” als sfeervol nummer en natuurlijk “Seven Nation Army” als het volkse hoogtepunt, maar eigenlijk was ieder nummer dat. Straffe set van een straffe artiest, zoveel is duidelijk.

Het meest funky feestje

https://www.instagram.com/p/Bk-A3b2H6xO/?taken-by=blackwavedot

Wie geen nood had aan oeroude rock van Pearl Jam kon zich zaterdagavond naar de Klub C begeven. Daar serveerden de mannen van Blackwave. hun funky hiphop. Het duo bestaande uit zanger Willem en rapper Jay werd zoals steeds bijgestaan door een band en sectie blazers uit het conservatorium. Blackwave. begint aan hun set met een geweldige dosis power. De confetti knalt de Klub C in en het feest barst los met “Big Dreams”. ‘Welcome to the Blackwave.’ verwelkomt rapper Jay de ondertussen volle tent. Het is geen groep, maar een levensstijl. Eentje van gelijkheid, respect en aanstekelijke refreinen. Meezingers “Move On Up” en “Hands Up!” worden meegebruld door de oude en nieuwe fans. Het publiek is zo opgehitst dat ze hen niet meer stil krijgen bij “If I”.

De mannen lijken zich goed te hebben voorbereid. Na zes songs duiken ze de coulissen in terwijl de band een jamsessie houdt. Ze komen terug tevoorschijn in hun gekende witte latex kostuums. Voor wie het nog niet gezien had, riep Willem ‘these suits are hot!’. Ook over entertainment had Blackwave. nagedacht. Plots plukken ze twee dansers uit het publiek die een battle mogen neerzetten op “Whasgood”. We ruiken het opgezet spel want het duo stond voor het optreden al een praatje te slaan met de security in de frontstage en ze wisten maar verdacht goed welke kant ze uit moesten toen hun act afgelopen was. Jammer. Blackwave. weet wel perfect hoe ze een publiek bij de les moeten houden. In twee splitsen en ze om de beurt laten zingen ‘you ain’t got the groove, you ain’t got the swag’. Die zangstonden zijn ‘instagramworthy’ volgens Willem.

‘This the moment you want to put on your Instagram story’. Gelijk had hij. De twee hadden ook een aantal gasten bij waaronder Amerikaanse rapper Caleborate die rapt op “Flow”. Blijkbaar kennen ze die jongen al vijf jaar maar hebben ze hem nu pas ontmoet in real life. De ontlading was dan ook groot. In de bisronde komt de tweede gast het podium mee op. Samen met David Ngyah zorgt Blackwave. voor een collectief kippenvelmoment met “Elusive”. De hele tent zingt het refrein met de gastzanger mee en Willem leidt hen naar een onvergetelijk einde. Duizend maal opnieuw zingt het publiek met hem ‘See I just want it to be over, but I don’t wanna get over you.’ We zullen niet snel over dit concert geraken, Blackwave.

Beste headliner

© CPU – Sven Michiels

Sommige bands hebben een abonnement op Rock Werchter. Om de twee drie jaar zie je die terug keren, soms tot ergernis van velen, van anderen krijgen we dan weer niet genoeg. Wie vaak naar Werchter komt, heeft Pearl Jam wellicht al 2 of 3 keer live aan het werk gezien, en wist dus wat we konden verwachten. Ook al hebben ze sinds 2014 geen nieuw materiaal meer uitgebracht (op een single na), toch kon de band steeds zoveel volk op de been brengen door hun ijzersterke livereputatie en grungeklassiekers. Eddie Vedder en vrienden zijn een geoliede machine die, eens op gang, niet meer af te stoppen valt.

Brachten The Killers kitsch, glamrock en een oogverblindende show naar de wei, dan deed Pearl Jam het zonder al die toeters en bellen veel en veel beter. Die eenvoud siert ook frontman Eddie Vedder die gewoon in een houthakkershemd de ziel uit zijn lijf zingt en zijn muziek laat spreken. Pearl Jam schakelde moeiteloos van het rock genre naar het andere. Vier nummers ver in de set en we hadden al punk, grunge en classic rock gehoord en net die variatie hield de set levendig en boeiend. Vedder had zelfs nog wat extra verrassingen in petto. In krakkemikkig maar aandoenlijk Nederlands noemde hij Werchter “het beste festival van de wereld” en het publiek “praktike menschen”. Uit de mond van elke andere frontman zou het melig en fake klinken, maar Vedder komt er mee weg. Dat hij even later Wayne Kramer en Marcus Durant van de legendarische punkband MC5 én Soundgarden gitarist Kim Thayil mee op podium haalt voor een ziedende cover van “Kick out the jams” hielp natuurlijk ook en zorgde voor een eerste nostalgisch hoogtepunt. Alsof Pearl Jam gitarist Mike McCready zich bedreigd voelde door al dat gitaargeweld op het podium ging hij helemaal loos op “Even Flow”. Zijn lange gitaarsolo’s waren indrukwekkend en neigden vaak naar egotripperij, maar het klonk verdorie zo lekker.

Langzaam slopen er ook meer politieke en sociaal geëngageerde boodschappen in de set. Helemaal in de punkspirit zet ook Vedder zich af tegen de nieuwe president van Amerika, die hij wellicht opzettelijk niet bij naam noemt. Maar Vedder wil meer dan protesteren. In het publiek van Werchter vond hij een perfect voorbeeld van samenleven in vrede en harmonie en wou een signaal sturen naar Amerika dat het dus wel degelijk kan. De cover van John Lennon’s “Imagine” zette dat argument alleen maar kracht bij en zorgde voor een ongezien verbroederigsmoment onder licht van gsmlampjes op de weide. “The greatest power is love,” predikte hij, en de weide van Werchter liet zich gretig bekeren.

Waar The Killers en Queens of the Stone Age hun set leken te rekken, moest Pearl Jam zelfs “Better Man” en “Comfortably Numb” schrappen van de setlist. Maar na een set vol meezingers als “Jeremy”, “Black”, “Baba O’Reilly” van The Who en natuurlijk “I’m Still Alive” was dat zelfs niet eens zo erg.
Bracht Gorillaz op de eerste dag nog een verassende set als headliner dan kreeg je met Pearl Jam exact wat je kon verwachten, Arctic Monkeys zal straf uit de hoek moeten komen om deze Pearl Jan te overtreffen. Vedder zelve zou zijn geld eerder zetten op zijn “idool en inspiratie” Nick Cave. En als Vedder het zegt, moet het wel waar zijn!

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Willem Ardui - Oevers (★★★★): Glansrijk aangemeerd

We maakten de voorbije jaren al bij mondjesmaat kennis met de Nederlandstalige indiepop van zanger en producer Willem Ardui. Nummers als ”Toeval”…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Suikerrock vult affiche aan met Faithless, Brihang, Froukje, Royel Otis en meer!

Je zou het misschien niet zeggen als je aan het raam kijkt, maar het festivalseizoen begint nu echt wel heel nadrukkelijk op…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Kelly Jones - "Inevitable Incredible"

De naam Kelly Jones is misschien niet bij iedereen gekend. Wanneer we nu zeggen dat Jones de zanger is van Stereophonics, gaan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.