Seks, drugs en rock-‘n-roll. Het leven van een muzikant heeft zo zijn voordelen als we de verhalen mogen geloven. Een uurtje of twee optreden en voor de rest van de dag lever je jezelf over aan het bestaan zoals dat hoort bij een muzikant. Of in ieder geval een rockmuzikant. Er zijn boeken over volgeschreven en met grote regelmaat lees je erover in de kranten. Er wordt genoten van alle verleidingen die er op deze wereld te vinden zijn. Neem een Keith Richards van The Rolling Stones; dat hij nog optreedt mag tot een van de grootste medische wonderen worden gerekend. Kijk naar Brian Wilson of Ozzy Osbourne en je weet dat het niet altijd goed gaat. En dan zijn er er genoeg die het niet meer kunnen navertellen.
Tim Knol leefde ook jaren het leven van een rockster. De singer-songwriter uit Hoorn verloor zichzelf langzaam in iets te veel van alles en nog wat en het lichaam protesteerde uiteindelijk met piepen en kraken. Tot een dokter hem vertelde dat er iets moest veranderen. Zie daar het begin van de transformatie van de nieuwe Tim Knol. Tegenwoordig wandelgoeroe! Knol heeft zijn leven omgegooid, het wandelen ontdekt en trekt er het liefst dagelijks op uit om kilometers te wandelen. En te fotograferen, want daar kan hij zich ook helemaal in verliezen. Bijkomend voordeel: het is goed voor lijf, leden en de geest wordt ook verruimd, maar nu met frisse nieuwe ideeën.
Hoe moeilijk die transformatie was, horen we terug op Lightyears Better. Op elk nummer tilt hij wel een tipje van de sluier op, wat ons een inkijkje geeft in hoe Knol zich de afgelopen jaren heeft gevoeld. Op het titelnummer waarmee het album opent, geeft hij ons al een duidelijk beeld: ‘You know I had my fun / But now I’m lightyears better.’ Ongezond eten in tankstations, drugs die niet meer deden waar je ze uiteindelijk voor nam. Een onoverwinnelijk gevoel overheerste bij Knol, die nu toch duidelijk stelt dat hij zich zoveel beter voelt als toen.
Je hoeft je ook niet lang af te vragen waar de inspiratie vandaan komt qua muziek. In bijna elk nummer zijn Jeff Tweedy en Tom Petty nooit ver weg. “The Lone Mile” en “I Think I Know” bijvoorbeeld, maar dat is nooit een straf voor ons geweest. Zeven nummers schreef Knol onder andere met Matthijs van Duijvenbode. Die weet die net dat tikkeltje extra te geven, zodat ze boven de rest uitsteken. Het refreintje uit “B.T.J.” bijvoorbeeld. Ook op “Slow Ride” weet hij met zijn toetsen de song een bepaalde lichtheid mee te geven. Het wandelen en de natuur; het klinkt ook door in het gebruik van diverse akoestische gitaren. Met de pedal steel en de dobro gaat het wel erg richting countryrock, zeker als het nummer begint met een mondharmonica op “You Don’t Miss The Show”.
De afgelopen jaren had Knol het ook druk met het opzetten van een eigen label, het spelen in een garagerockbandje (The Miseries) en een tour met Blue Grass Boogieman waar hij zijn liefde voor bluegrass en country kon belijden. Toch vinden wij Knol op zijn best wanneer hij de country niet laat overheersen en, in tekst, de diepte in gaat over de veranderingen in zijn leven. Op Lightyears Better vindt Knol zich opnieuw uit en dat is geen straf.
Tim Knol gaat uitgebreid op tournee door Nederland. Hou daarvoor zijn website in de gaten.
