Arsenal @ OLT Rivierenhof: Er zijn gelukkig nog zekerheden

Zelfs in onzekere tijden van oorlog, inflatie en de vraag of Henry Cavill nog ooit terug de cape van Superman omslaat, zijn er dingen waar je op kan vertrouwen. Arsenal die zomerse optredens geeft in het openluchttheater van het Rivierenhof bijvoorbeeld. Het is belangrijk om tradities te hebben, en dat optreden in het OLT voor Arsenal ondertussen in die categorie valt, kun je afleiden uit het feit dat de band OLT Rivierenhof nooit overslaat tijdens een tour. Het is reeds de negende zomer dat de Belgische hitmachine het mooie weer komt maken in Deurne. De donkere wolken mochten dan wel ietwat dreigend aan de lucht hangen gedurende de dag, met de wereldse muziek van Arsenal die uitnodigt om te dansen, klaarde de hemel zo op. Dat er geen beter tegengif is voor twijfels dan Arsenal in het feeërieke openluchttheater, bewees de groep gisteren dan ook met verve op hun eerste van twee uitverkochte zomershows.

Voor we de dansvloer op mochten met Arsenal, kregen we nog een voorprogramma voorgeschoteld in de vorm van Bobbi Lu. Het is het alterego van de Britse Lucy Ryan die met haar mengelmoes van disruptieve elektronica en speelse pop eerder ook al mocht openen voor Sylvie Kreusch en The Haunted Youth. Helaas stootte Bobbi Lu ietwat op dezelfde muur waar vele andere voorprogramma’s in het OLT al mee te maken kregen: desinteresse. We hebben al vaker op deze locatie gezien hoe de supportact voor de bezoekers vooral fungeerde als sfeermuziek op de achtergrond, iets waar Bobbi Lu dus ook mee te maken kreeg. Zonde, want haar combinatie van klassieke pianomelodieën met tegenstrijdige elektronica zoals autotune en bass synths zorgt voor een fijn geluid dat ietwat aan Grimes en FKA Twigs doet denken bij momenten. Jammer dus dat Lucy Ryan wat moest opboksen tegen een publiek dat luid pratend het relaas van hun vakantie naar Kreta zat te doen, want haar muziek biedt alle mogelijkheden om fijn bij weg te dromen.

Dat het publiek gekomen was om in het midden van de week een feestje te bouwen met Arsenal, was duidelijk en iets na negen kregen ze waar ze voor gekomen waren. Dat Arsenal door de jaren heen uitgegroeid is tot zoveel meer dan Hendrik Willemyns en John Roan, wordt duidelijk zodra de band het podium opkomt. Een robuuste ritmesectie, twee achtergrondzangeressen en uiteraard de immer charismatische Leonie Gysel, elk lid op het podium is een essentieel onderdeel van het geluid dat Arsenal kenmerkt. Het is een groep die nu al enkele jaren in grotendeels deze huidige vorm bestaat en dat merk je erg goed aan hoe iedereen is ingespeeld op elkaar en het publiek.

Het duurde niet lang voor het vuur aan de lont ging met de haast bezwerende gitaarlijn van “The Coming”. De lekker zwoele opbouw ging over in “Amelaka Motinga” uit debuutplaat Oyebo Soul. De meerwaarde van de getalenteerde achtergrondzangeressen Lotte en Paulien werd in het tweede nummer al meteen duidelijk door de extra energie die ze toevoegden. De wisselwerking qua zang tussen John Roan en zijn drie zangeressen bleek gedurende het gehele optreden een vaak terugkerend motief. De lont die aan het begin werd aangestoken, vond zijn eerste grote explosie in een al erg vroeg “Saudade.pt.2”. Het is en blijft een nucleair bommetje van liefde dat bijna het volledige OLT spontaan deed recht veren.

Wie dacht dat de feesttrein na die uitbundigheid het station had verlaten voor een ritje langs de grote hits, kreeg een verrassing met de eerste tonen van “Buy in Late”, een nummer waarvan we ons niets eens kunnen herinneren wanneer het laatst een setlist wist te halen. De song kreeg een doorleefde versie waarin John vocaal werd bijgestaan door Felix Machtelinkx, de frontman van Tin Fingers die nauw samenwerkte met Arsenal aan vorige langspeler The Rhytm of the Band. Uit dat album kregen we uiteraard ook nog hitsingle “Animal” met Felix die de vocale honneurs waarnam. Het grote publiek was weliswaar niet volledig mee met het verhaal dat Arsenal met hun vorige langspeler wou vertellen, maar dat “Animal” en “Rise And Fall” hun weg vonden naar de harten van de fans, is duidelijk. Uiteraard zijn het ook die twee songs op de plaat die het meest overduidelijk Arsenal voelen.

Dat de weemoed terug naar de achtergrond mocht en het terug tijd was om te feesten, werd duidelijk met “Amplify”. Het nummer uit In The Rush of Shaking Shoulders is door de jaren heen uitgegroeid tot een moderne klassieker in het repertoire van de band die ook nu weer indruk maakte met de sterke zang van de dames op de achtergrond die het refrein een immense boost wisten te geven. Met “Black Mountain (Beautiful Love)” werd het blik met hits verder opengetrokken en ook “Sometimes” passeerde voor het eerst in lange tijd nog eens de revue. Het enige technische foutje waar je de band gisterenavond op kon betrappen, viel hier te ontdekken, wanneer bleek dat het geluid van de dames in de backings initieel uitgeschakeld stond. Het is een euvel dat gelukkig snel verholpen werd, want het geven en nemen tussen Roan en zijn zangeressen is een essentieel onderdeel van de performance hier.

“Temul (Lie Low)” fungeerde alweer als scharniermoment in de set. Het blijft een ietwat atypisch nummer voor Arsenal, dat indertijd op haast verstikkende wijze door Lydmor gebracht werd. De voorbije jaren is het echter vooral het moment gebleken dat achtergrondzangeres Paulien de kans krijgt om even naar de voorgrond te treden en aan te tonen hoe hard ze daar thuis hoort. De manier waarop ze heel even een klein stukje van de tekst oversloeg en met een kleine tempowisseling snel de draad terug op wist te pikken, getuigt van klasse. Dat het lied nog steeds een van de knapste Belgische liedjes is dat ooit het daglicht zag, komt live nog beter tot uiting door de intense zang van Paulien en de gitaarlijn van Bruno Fevery die recht in je ziel lijkt te snijden.

Hoe volg je zoiets op? Door de spotlights op die andere natuurkracht van een vrouw, Leonie Gysel te mikken uiteraard. Haar “Longee” was zoals vanouds het opzwepende stukje speelsheid dat het volledige publiek wist in te palmen. Het opgebouwde momentum bleef netjes behouden met “One Day at a Time” en de Kraftwerkiaanse introklanken van “High Venus”, maar toch was het uiteraard wederom “Melvin” die iedereen uit de bol deed gaan. De formule is ondertussen alom gekend. Die karakteristieke opbouw die overgaat in een eruptie van euforie die steeds verder uitgesponnen wordt. Zeker wanneer John in de brug richting de reprise van het refrein flarden van “A Volta” en “Private Dancer” verwerkte, voelde je gewoon hoe het publiek aan de kook werd gebracht. ‘Dit was zoveel beter dan het leek in mijn hoofd’ zei de frontman, geen woord van gelogen, dachten wij.

Het enthousiaste publiek kreeg uiteraard nog een bisronde die behoorlijk genereus aanvoelde. “Whale” toonde Arsenal van zijn meer melancholische kant, maar steunt nog steeds op dat heerlijk zwevend refrein en met “Not Yet Free” werden we getrakteerd op een parel uit de oude doos. Toch waren het de twee slotnummers die nog het dichtst in de buurt kwamen van muzikale endorfine. “Estupendo” en “Lotuk” bleken het soort geluksbommetjes die iedereen in het openluchttheater aan het dansen kreeg en de massa met een grote glimlach de donkere nacht wist in te sturen. Met een welgemeend ‘Dankjewel aan jullie voor meer dan twintig jaar aan goeie service’ besloot John Roan het eerste van twee optredens in het OLT. Dat gevoel was bij het publiek meer dan wederzijds.

Setlist:

The Coming
Amelaka Motinga
Saudade. Pt. 2
Buy In Late
Animal
Amplify
Sometimes
Temul (Lie Low)
Longee
One Day at a Time
High Venus
Melvin

Whale
Not Yet Free
The Rise & Fall
Estupendo
Lotuk