Op vrijdag 5 augustus ging het tweedaagse Nostalgie Beach Festival na twee jaar afwezigheid eindelijk weer van start. Op de eerste dag stonden Clouseau, De Kreuners, Clement Peerens en Urbanus op de affiche. Na die eerste dag met uitsluitend Vlaamse muziek was het tijd voor een internationalere line-up, met daarop Simple Minds als grote publiekstrekker. Het zonnetje scheen in Nieuwpoort en zo konden we ons opmaken voor een zalige festivaldag.
Nostalgie All Stars
De festivaldag werd op gang getrapt door de Nostalgie All Stars. Het was een gewaagde keuze om een coverband die opdracht te geven, maar het pakte heel goed uit. Nostalgie All Stars bracht uitsluitend nummers van de grootste vrouwelijke artiesten. Openen deden ze met “Wings” van Birdy en ondanks dat er nog maar weinig volk voor het podium stond, werd hier en daar al meegezongen. Tijdens “Hand In My Pocket” werd het publiek aangemaand om wat dichterbij te komen en mee te klappen. Het publiek deed al gretig mee en bij de elkaar opvolgende Rihanna-songs danste iedereen al ferm mee. “Like The Way I Do” van Melissa Etheridge was een leuke afsluiter en werd even uitgesponnen door een stevige gitaarsolo. Nostalgie All Stars wist het publiek al volledig mee te krijgen met zeer bekende nummers, die ze heel sterk uitvoerden.
Emmy d’Arc
© CPU – Jan Van Hecke
Emmy d’Arc is de artiestennaam van Ine Tiolants, die ons onlangs nog aangenaam wist te verrassen op Gent Jazz. Het enige minpuntje dat we toen konden aanhalen, was dat het gebrek aan variatie zorgde voor een ietwat eentonige set. Gelukkig was daar totaal geen sprake van op het Nostalgie Beach Festival. Bij aanvang van het concert bleven heel wat toeschouwers nog achterin staan, maar na twee nummers stond het al mooi vol voor het podium. Telkens de zangeres haar baspedaal gebruikte, werd op dezelfde maat meegeklapt door de fans. Tijdens “White Flag” ging dat nog er nog net wat intenser aan toe en dat voorlopig nog onuitgebrachte nummer was dan ook het hoogtepunt van d’Arcs optreden. Voor “It Wasn’t You” vroeg ze het publiek om het ‘oeh-oeh-oeh’-gedeelte mee te zingen en dat werd dan ook zonder aarzelen gedaan. Toen d’Arc daarna aan het publiek vroeg of er fans van Bruce Springsteen aanwezig waren, werd daar natuurlijk luidkeels ‘ja’ op geantwoord. Wat volgde was een aangename versie van “Thunder Road” en het mag dan ook niet verbazen dat er heel wat gsm’s de lucht ingingen. Afsluiten deed de Limburgse ook met een cover; “Troy” van Sinéad O’Connor is op maat gemaakt voor haar stem en klonk dan ook fantastisch. Het publiek werd 45 minuten lang geboeid door de innemende Emmy d’Arc en het verbaasde ons dan ook niet dat het publiek om meer vroeg; helaas tevergeefs.
Steve Harley & Cockney Rebel
Steve Harley & Cockney Rebel beloofde de verrassing van het festival te worden. Op voorhand wisten we al zo goed als zeker dat de cultgroep gerust wat later op de dag, en vooral langer, had mogen spelen. Harley verscheen met een wandelstok op het podium en zette zich even later op een kruk. Even vreesden we dan ook dat we een statisch optreden zouden krijgen. Niets was minder waar, want al bij opener “Here Comes The Sun” werd het publiek aangemaand om mee te zingen. Harley bewees dat je ook van op een stoel kan rocken, want met handgebaren en door rond te draaien op de kruk wist hij toch te entertainen. Hij bedankte België ook uitvoerig en vertelde de fans dat “Sebastian” in het Verenigd Koninkrijk nauwelijks werd gespeeld. Wat volgde was dan natuurlijk dat iconische nummer, dat net geen tien minuten in beslag nam. Het refrein werd luidkeels meegezongen en ook hier klonk nadien ‘we want more’. Deze keer kreeg het publiek effectief meer. “Make Me Smile (Come Up And See Me)” werd met applaus en gejoel onthaald. Het refrein werd ook hier meegeschreeuwd en dat legde Harley zelf ook eventjes vast op zijn smartphone. Steve Harley & Cockney Rebel bracht een zeer sterk optreden. Zoals we al hadden verwacht, vlogen de 45 minuten voorbij en we hadden dan ook graag een langere set gezien, zeker omdat de band over vijftig jaar aan songs beschikt.
Emma Bale
© CPU – Chris Stessens
Vorig jaar bracht Emma Bale haar langverwachte debuutalbum RETROSPECT uit. Er werd enkele jaren aan het album gewerkt en dat resulteerde in een volwassen popsound. Omstreeks kwart voor vier betrad de jongste vrouwelijke MIA-winnares ooit het podium. Het duurde even vooraleer het publiek echt in de sfeer kwam. Aanvankelijk werd er bij de toeschouwers vooral stilgestaan en gepraat, iets wat grotendeels te wijten viel aan de slechte geluidsmix. De bassen stonden zeer luid in vergelijking met de rest, wat ervoor zorgde dat de eerste nummers niet bepaald goed en aangenaam hoorbaar waren. Het was jammer om te horen, zeker wanneer je nog daarbij rekent dat Bale zich wel volledig gaf op het podium. Haar danspasjes werkten aanstekelijk, want richting het einde gingen steeds meer mensen aan het dansen. Helaas was het geluid nog steeds niet optimaal en hier en daar hoorden we dan ook enkele toeschouwers daarover klagen. Emma Bale heeft ongetwijfeld al betere optredens gehad dan deze, al kon ze daar zelf maar weinig aan doen.
Anouk
© CPU – Ymke Dirikx
Anouk is ongetwijfeld een van de grootste namen binnen de muziekindustrie van de Lage Landen. Het is inmiddels al 25 jaar geleden dat de Nederlandse zangeres doorbrak met haar single “Nobody’s Wife”. Het was dan ook dat nummer dat ervoor zorgde dat het publiek – na een ietwat aarzelend begin – een eerste keer uit zijn dak ging. Daarna volgden enkele akoestische ballades die maar weinig om het lijf hadden. Desalniettemin vond het publiek het duidelijk fantastisch en Anouk zei dan ook even later dat het maar zelden gebeurt dat het publiek niet door haar ballades praat. Uiteindelijk waren het toch de oerdegelijke rocknummers zoals “Ms. Crazy” en “Girl” die ons het meest zijn bijgebleven, want het was vooral bij die songs dat het publiek echt uit de bol ging. De vocale uithalen bij die rocknummers werden telkens op applaus onthaald en aan de glimlach op Anouks gezicht en de hoeveelheid bedankingen konden we ontleden dat ze haar ook keihard amuseerde. Anouk straalde het gehele optreden levensvreugde uit, iets dat ze makkelijk overdroeg aan het publiek.
Bazart
© CPU – Nathan Dobbelaere
Er lijkt geen ontkomen aan Bazart deze zomer. De band speelde de afgelopen maanden al op heel wat festivals, waarvan de Main Stage van Rock Werchter ongetwijfeld het absolute hoogtepunt was. Bazart deed de show van in Werchter losjes over en ook hier was het publiek net zo enthousiast. Tijdens “Onder Ons” werd een eerste keer echt collectief meegezongen met Mathieu Terryn, die zich voortdurend soepeltjes over het podium begaf. De bom barste een eerste keer volledig tijdens “Grip (Omarm Me)”, toen het publiek voortdurend op en neer sprong. Datzelfde kunstje werd nogmaals herhaald tijdens “Maanlicht” en ook bij de laatste nummers was dat het geval. “Denk Maar Niet Aan Morgen” was een prima afsluiter die op het einde door zowel Terryn als het publiek a capella werd gezongen. De muziek van Bazart mag dan wel niet voor iedereen zijn, toch moet gezegd worden dat de mannen perfect weten wie hun doelgroep is en hoe ze die moeten bespelen.
Simple Minds
© CPU – Nathan Dobbelaere
Omstreeks 21u30 was het al tijd voor de grote headliner: Simple Minds. Terwijl “So May We Start” van Sparks door de boxen galmde, kwamen de bandleden het podium op. Ze trapten hun concert op gang met “Act of Love” en daarmee werd meteen duidelijk dat we een stevige portie stadionrock voorgeschoteld zouden krijgen. Zo goed als bij ieder nummer maande frontman Jim Kerr het publiek aan om mee te klappen of mee te zwaaien, wat natuurlijk meteen gedaan werd. Zangeres Sarah Brown verscheen pas tijdens “Book of Brilliant Things” op het podium en eenmaal ze erbij was, wilden we haar zeker niet meer kwijt. Haar sterke, soulvolle stem zorgde ervoor dat de handen meerdere keren op elkaar gingen toen ze haar stembereik illustreerde. Ook drumster Cherisse Osei kreeg haar gloriemoment toen ze haar drumsolo speelde; zelfs toen klapten de fans mee. Met “Vision Thing” kregen we ook een nieuw nummer voorgeschoteld. Het meezingen was aanzienlijk minder, maar dat werd dan weer gecompenseerd met extra gezwaai en geklap.
Ondanks dat er al ruim een uur aan meezingen, zwaaien en klappen voorbij was gegaan, moeten we toch zeggen dat Simple Minds het beste voor het laatste bewaarde. “Someone Somewhere in Summertime” was zeer makkelijk mee te brullen en zo was het publiek al meer dan opgewarmd voor “Don’t You (Forget About Me)”. Er gingen heel wat telefoons de lucht in om het moment vast te leggen, maar dat betekent nog niet dat er daarom minder hard werd meegezongen, integendeel. Het is dan ook de grootste hit van de band en eigenlijk kent iedereen de tekst van het refrein wel, wat ons meteen duidelijk werd. Ook bij “Alive and Kicking” en “Sanctify Yourself”, waarmee uiteindelijk werd afgesloten, was dat het geval. De band nam nog even de tijd om het applaus van de toeschouwers in ontvangst te nemen, alvorens van het podium te verdwijnen.
Daarna was er nog de afterparty met Dirk Stoops, maar het merendeel van de toeschouwers keerde huiswaarts na het optreden van Simple Minds. Het was een meer dan geslaagde festivaldag met voornamelijk ook een steengoed publiek. Bij ieder optreden zat de sfeer uitstekend, ondanks de diversiteit van de muziekstijlen. Voor vele toeschouwers zal Emmy d’Arc ongetwijfeld de ontdekking van de dag zijn. Ook de gevestigde waarden, met Simple Minds op kop, deden het werkelijk waar fantastisch.
