Als je verder dan de titel gelezen hebt, zul je wellicht al vermoed hebben dat XI: Bleed Here Now het elfde album is van …And You Will Know Us by the Trail of Dead. De band uit Texas gaat al meer dan twintig jaar compromisloos zijn eigen weg, en deze keer is dat niet anders. De band met de meest absurde naam begon in de gouden jaren negentig posthardcore te maken, maar incorporeerde al snel allerhande invloeden, van punk tot prog. Met Source Tags & Codes haalden ze in 2002 wereldniveau en sindsdien blijft de eigenzinnige groep hun mogelijkheden exploreren. Gitarist Conrad Keely schrijft aan zijn artrock een bijna spirituele taak toe. Heel wat nummer hebben dan ook een zweverige opbouw of thematiek. XI: Bleed Here Now ontstond tijdens de lockdown, toen de band niet meer kon toeren voor hun vorige plaat, X: The Godless Void and Other Stories. Zoals de stijl van de titel doet vermoeden is het in feite een verderzetting van die schrijfsessies.
Ook in de productie blijft de band zichzelf op de proef stellen. Frontmannen Conrad Keely en Jason Reece werken eigenhandig aan de tracks, samen met Charles Godfrey die ook bij de vorige plaat de knoppen bediende. De plaat klinkt heel helder en heel wat tegenovergestelde instrumentaties vloeien moeiteloos over in elkaar. Britt Daniel van Spoon werd uitgenodigd op het nummertje “Growing Divide” om zo tot vier harmonieën in de vocals te komen. Ook is de bezetting van de band zelf uitgebreid. Er waren op optredens al regelmatig extra manschappen aanwezig om al die rijke klanken te kunnen voorbrengen, maar nu zijn er drie personen officieel ingewijd. Ben Redman en John Dowey spelen als derde en vierde persoon gitaar, terwijl AJ Vincent de toesten uithaalt. Met zes zijn de Amerikanen in staat extreem dramatische zwellingen te produceren, en dat is wat ze op XI: Bleed Here Now vooral doen.
Zanger Jason Reece blijkt dus nog steeds een uitstekende dramaturg. Met 73 minuten is dit de langste plaat van zijn carrière. Toch kunnen we niet zeggen dat er veel gebeurt op het album. Het is vooral de diverse instrumentatie die ons kan boeien, al lijkt er niet echt een plan of richting achter te zitten. Van de 21 nummers zijn er negen die in functie staan van een ander. Intro’s van meerdere minuten om spanning op te bouwen en zelfs intro’s van intro’s maken het niet makkelijk om de structuur te volgen. Best leun je gewoon achterover om je te laten overvallen door alles wat Reece in petto heeft. Het is perfect mogelijk om van dit album te houden louter door de emotionele atmosfeer. De teksten zijn zoals altijd beknopt en laconiek, maar eigenlijk hebben we ze niet nodig. De stem van Reece klinkt trouwens niet altijd aangenaam meer. Hij vertrouwt vaak op harmonieën met anderen om niet te verzwakken.
De plaat begint meteen met een bizarre intro van mensen die de bandnaam in verschillende talen uitspreken, gevolgd door een grootse zwelling van een koor met strijkers. De tweede intro gooit het roer 180 graden om en schiet van harmonie naar pure dissonantie. De twee volgende tracks zijn vrij traditionele alternatieve nummers, zeker voor Trail of Dead. Tot nu gaat het allemaal vlotjes binnen. Met “No Confidence” komt de eerste banger binnengewipt met een stevige riff en een episch refrein. Dan vliegen we plots naar Australië voor een didgeridoosessie en een de korte banger “Kill Everyone”. “Growing Divide” is dan weer volledig akoestisch en ideaal om op de harmonieën met Britt Daniel te focussen. Na alweer een intro komen we bij de geweldige song “Golden Snail”, een hoogtepunt met slinkse shoegaze, gevolgd door een jam van krautrock en een halve rockopera op het einde. We hebben een intro nodig om te bekomen en gelukkig heeft Trail or Dead die klaar.
“Taken by the Hand” geeft ons veel gitaardrama, een euforische en een ritmische jam met veel reprises. Elf minuten is voor dit nummer te lang en de bombast begint stilaan op te vallen. Echter is Trail of Dead een te interessante band om halfweg op te geven. De stijl van volgende nummers blijft hetzelfde. Ze vallen in drie categoriën: creatieve intro’s, slowburners en epische bangers. “Sounds of Horror” is een bizar introotje met coole industrial, maar zoals eerder heeft het geen enkele link met de andere nummers. Om contrast met de andere te wekken, kunnen we dit begrijpen, maar dan moet het zijn dat die ‘echte’ nummers op zichzelf niet goed genoeg zijn. “The Widening of Gyre” is een heel spannende intro met pulserende synth en tribale ritmes; het is eigenlijk jammer dat zulke krakken als Keely en Reece niet verderbouwen op die basis. Op “Millenium Actress” zingen ze nog een duet met Amanda Palmer, een van de meest controversiële artiesten uit Hollywood, waar we verder geen woorden aan zullen vuilmaken. De laatste drie songs klinken vrij conventioneel, met op “Salt in Your Eyes” een gescandeerde melodie en het door Sting geïnspireerde “Calm as the Valley”.
XI: Bleed Here Now bedelft ons tot over de oren met wat we verwachten van Trail of Dead: epische songs, creatieve wendingen en schrijverschap dat helaas het weergaloze niveau van de eerste drie platen lang niet haalt. Behalve “Golden Sail” klinken alle nummers leuk, maar niet memorabel. Trail of Dead had beter wat langer gewerkt en een dubbelalbum gemaakt, of deze plaat wat ingekort. Er zijn tracks die langer mogen, terwijl andere overlopen met holle praal. De totale vrijheid die deze Texaanse buitenstaanders nemen heeft als keerzijde het gevaar van verwarrende doelloosheid. Desalniettemin zorgen de bekwame instrumentaties en diverse ideeën voor een interessante luisterervaring.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
