Zondag, rustdag, maar op Gent Jazz stond er gisteren een uitverkochte festivaldag op het programma. Aan de bandshirts, cargoshorts en achteruitgaande haarlijnen in de wachtrij te zien, zal veteraan Van Morrison toch de hoofdaanleiding zijn dat de sold out-bordjes konden worden bovengehaald. Uitverkocht wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen een aanwezige, vroege vogel is. Zo moest Sam De Nef zijn set aanvatten voor een gigantische, maar zo goed als lege Golden Circle. Dat Gent Jazz in de toekomst misschien spannende tijden tegemoet gaat, zal hopelijk losstaan van het feit dat de Golden Circle haast een kwart van de concerttent innam. Dan zwijgen we nog over de aanwezigheid van het vip-platform dat ongeveer dezelfde grootte kreeg en tot aan de headliners zo goed als leeg bleef. Jammerlijke keuzes van de organisatie, want veel acts trachten net hemel en aarde te verschuiven om het oude, elitaire karakter van ‘jazz’ te bestrijden. Gent Jazz blijft echter een ervaren festival en à l’improviste werd de Golden Circle tot 17 uur voor iedereen opengesteld. Oja, eveneens een woord van hulde voor de man die een luid klapperend vloerpaneel in zeven haasten wist vast te schroeven, held van de dag!
Sam De Nef
Maar evenzeer een aantal, of een heleboel, woorden van hulde voor dagopener Sam De Nef en zijn kameraden. Na een fijne periode als frontman van Danny Blue and The Old Socks, werden er door Tamino adelbrieven afgeleverd bij het Gentse Unday Records en kreeg hij ook een mooie carrière-duw-in-de-rug van zijn buurvrouw Linde Merckpoel; zijnde airplay. Vorig jaar verscheen er al zijn aangename, intieme debuut ep. Toch waren we al een tijdje benieuwd hoe hij zich zou onderscheiden van talloze andere mannelijke singer-songwriters. Het antwoord: de omringende band en hun zoekende, zwervende sound. Op Gent Jazz kregen we in primeur een rits nummers te horen die dit najaar op Sam De Nef zijn debuutalbum zullen komen te staan en stuk voor stuk waren het pareltjes.
We wisten dat De Nef over de ambacht beschikte, maar gisteren bewees hij samen met zijn bandleden ook, met onderscheiding, de broodnodige creativiteit aan het geheel te hebben toegevoegd. De fijne, sferische saxofoontoevoegingen door Pieter-Jan De Craene in onder meer het Oost-Europees geïnspireerde “Oyla” en de subtiele synthtoevoegingen door Meskerem Mees’ compagnon-de-route Frederik Daelemans in onder andere “Russian Sky”, tilden de sound naar een erg mooi, hoog niveau. Daar waar De Nef voor zijn cover van “Suzanne” van Leonard Cohen de diepte miste in zijn stem, kregen we het toch warm vanbinnen dankzij de intieme, verfijnde drie mans gitaarbegeleiding. Het ietwat krachtigere “Passerby’s Ghost” kenden we al en stelde ook live absoluut niet teleur, maar het zal toch vooral de manier zijn waarop Sam De Nef zijn set neerlegde met het mooie, nieuwe “Apollo” dat ons zal bijblijven.
Doorheen de set haalde De Nef ook meermaals vocaal uit en merkten we meteen waarom Tamino hem oppikte, we geloven zelfs dat De Nef zelfs als postpunker potten zou kunnen breken. In ieder geval, Dawn/Dusk wordt een plaat waar we sinds gisteren reikhalzend naar uitkijken en bij pre-sale in het digitale winkelmandje zal belanden.
Steven De bruyn & Jasper Hautekiet
Vandaag ook geen tweede podium met te ontdekken talent, waardoor er tussenin de acts voldoende tijd was om op te verpozen op het gezellige Bijlokedomein. Meteen ook iets wat tal van mensen heel de dag lang bleef volhouden. Hopelijk kwamen ze met niet al te veel honger naar de festivalweide, want ook hier viel de festivalinflatie op; je telde al snel veertien euro neer voor een hamburger. Met singer-songwriters Daniel Lanois en Judi Jackson op de affiche, moest er uiteraard ook nog wat jazz worden toegevoegd aan de affiche. Hiervoor mochten Steven De Bruyn en Jasper Hautekiet hun muzikale expeditie Aanhou Geraas Maak komen voorstellen. De plaat die in één rits werd opgenomen, werd live ook zonder al te veel onderbrekingen en bitter weinig bindtekst ten derde gebracht. Los van een storende, aanhoudende toon aan het begin van de set. Met hun instrumentale mix van mondharmonica en contrabas wisten ze een verbazend goed gevulde tent lang geboeid te houden. Dit door subtiel gebruik te maken van wat loopstation hier en daar en het out-of-the-box gebruik van hun instrumenten varieerde hun set tussen zweverig, gemoedelijk en bevreemdend. De liefde van De bruyn en Hautekiet voor hun instrument droop ervan af. Op een doelgerichte, speelse manier zonder hits kreeg het duo zelfs enthousiast gefluit toegeworpen. De positieve ervaring die onze jazzman ervoer bij het recenseren van hun plaat, kon enkel maar door ons bevestigd worden.
Judi Jackson
Tijd om het publiek eens goed wakker te schudden, zal de nog steeds jonge Judi Jackson hebben gedacht. Na een blik op de recensies van haar passage in 2019 stond deze act met stip aangeduid. Jackson was de eerste, en zo bleek later ook de enige, artiest die er een ding van maakte om haar publiek te bespelen, charmeren en overweldigen in de positieve betekenis van het woord. Het was verder ook duidelijk dat Jackson de touwtjes in handen had ten opzichte van haar kleurrijke, smooth-cool begeleidingsband bij wie de jazz en soul ook meer dan duidelijk als bloed door de aderen stroomt. Zo durfde ze al eens te verzoeken om hun energiepijl op te peppen om te kunnen meegaan in haar wereld van energetische neo-soul.
Jackson kwam ditmaal met een nieuw album onder de arm langs, dat de titel Grace meekreeg. Verder beschikte de dame in kwestie nog steeds over een heerlijke stem waarvan de vergelijking met legendes als Nina Simone nog steeds helemaal opgaat.
Van enige vorm van vocale begrenzingen leek er geen sprake te zijn, waardoor we ook een divers pallet aan muzikale stijlen konden beleven. Zo kon het duracelkonijn in kwestie ook breekbare snaren raken op songs als “Sunrise” en gevoelsmatig vertederende “Grace”. Toen ze toch vooral opnieuw de kaart trok van de energetische funky soul en het volledige podium besloot af te schuimen, kregen we zelfs even een Mick Jaggergevoel. Omdat het publiek bleef smeken om een bisrondje, besloot Judi en haar band dan maar even te gaan improviseren en wat blues te komen brengen. Even haar gewenste toonaard doorgegeven aan haar band en de trein was opnieuw vertrokken. Opmerkelijk hoe ze ad hoc zoveel enthousiasme, overtuigingskracht en turbosoul wist te genereren.
Daniel Lanois
Op de site van Gent Jazz wordt Daniel Lanois omschreven als een manusje-van-alles wiens creaties variëren tussen bluesy singer-songwriting en instrumentale ambient. Nu, we gaan zeker niet ontkennen dat Lanois een meesterlijke producer en muzikant is, maar live was het vet toch al meermaals van de soep getrokken. We moeten op nederige wijze de muzikale meerwaarde van deze inmiddels zeventigplusser erkennen, maar helaas moesten we gisteren vooral een ferme brok saaie kost verwerken. Om het toch ietwat interessant te houden, liet Lanois zich gelukkig begeleiden door Jim Wilson en vooral Trixie Whitley, met die laatste richtte hij in het verleden al de supergroep Black Dub op. Telkens de drummende Whitley bijspringt in de vocals van de akoestische nummers, merken we vooral haar straffe sound op. Dat “Surely” een van de weinige hoogtepunten in de uitgebreide set was, spreekt hierin voor zich.
Zo misten “The Maker” en “Fire” de bravoure en kracht die we hadden gehoopt. Echt loskomen deed de set echter nooit. Toch was het zeker niet allemaal kommer en kwel, en dat zullen de vele, aanwezige adepten van de man waarschijnlijk volmondig bevestigen. Bij “Jolie Louise” en “The Collection of Marie Claire” kwamen de nummers wel tot leven en over “Stillwater” durven we zelfs woorden als sfeervol, gezapig en gezellig neer te pennen. Wanneer er een eind kwam aan minutenlang instrumentaal rondkabbelen op zijn pedalsteel, slaakten we eerder een zucht van opluchting dan van genot. Daniel Lanois zette een festivalshow neer die nog zou kunnen thuishoren in een zaal, maar op Gent Jazz kon hij ons verre van geboeid houden. Dat we het überhaupt tot het einde hebben uitgezongen, valt vooral toe te schrijven aan de muzikale meerwaarde van Trixie Whitley in de bandopstelling.
Van Morrison
Van Morrison, het is een naam die iedereen ooit wel eens heeft horen waaien. De man scoorde een wereldhit met “Brown Eyed Girl” en ook “Gloria” heeft de nodige potten gebroken. Anno 2022 heeft de man in kwestie al 77 jaren op de teller en mits wat overdrijving bijna evenveel albums. Dat Van the Man nogal een verzuurd bompaatje aan het worden is, kun je na een aanblik op de tracknamen van ’s mans laatste paar albums al snel vaststellen en ook muzikaal stelden we ons al eerder vragen. Desalniettemin, met meer dan een miljard streams op de teller en al ruim vijftig jaar op de planken, zou deze man de kneepjes van het vak meer dan moeten kennen. Dat de man gekomen was om op Amerikaanse wijze indruk te maken op zijn publiek werd al snel duidelijk. Getooid in een babyblauw maatpak en met maar liefst acht begeleidende muzikanten op podium werd van wal gestoken met “Dangerous”. In tegenstelling tot Lanois een dik uur voordien, weet Van Morrison wel nog qua stem voldoende overtuigingskracht en decibels te genereren en zo een aangename, broeierige sfeer te creëren.
We moesten echter vaststellen dat op een zeldzame “Thank God For The Blues” en “Danger” na alle gespeelde nummers dateren uit de twintigste eeuw, waardoor er een beetje een tweesplitsing te bemerken viel in het publiek. Enerzijds stapten velen in een trip down memory lane naar nummers van uit hun jeugd, terwijl we samen met anderen een afwachtende houding aannamen in de hoop te ontdekken wat Van Morisson tot op heden een publiekstrekker maakt. We hebben het echter nog steeds niet ontdekt en vrezen er ook voor het ooit nog te zullen ontdekken. De set werd routineus afgedraaid zonder een greintje appreciatie richting het publiek en het gebrek aan variatie zorgde nog voor zonsondergang voor een sporadische geeuw. “Days Like This” zorgde dan wel voor een zeldzame opflakkering, toch voelden we ons deel uitmaken van een generiek, routineus poppentheater. Nummers als “Got My Mojo Working” en “Aint Gonna Moan No More” vielen nog door de mazen van het net, maar wanneer je de aandacht volledig kon verliezen en je meer geboeid en geëntertaind raakte door een onderhoudend boomergesprek dat vlak achter je rug plaatsvond over ‘feesboek’, ‘hesjteks’ en de nieuwste hype en sensatie, ‘Instagram’, dan wist je dat wat er zich op het podium afspeelde, niet indrukwekkend was. Al zouden we wel meteen tekenen om op 77-jarige leeftijd over de longen van Van Morrison te kunnen beschikken.
Het verwachte slot deed ten slotte gelukkig wel wat het moest en daar kwam dan die ene fijne verrassing; “Brown Eyed Girl” werd lekker swingend en doordrongen van blues gebracht en ook “Gloria” schudde ons zoals verwacht terug wakker. Zondagen worden vaak gereserveerd voor museumbezoeken en relikwie en tijdsdocument Van Morrison wordt dan wel regelmatig afgestoft, de goesting is er duidelijk al lang van af en zoals een van zijn recente tracks aangaf, het wordt tijd voor “self-loathing in Las Vegas”.
Sam De Nef en Judi Jackson wisten ons als jonge wolven helemaal in te pakken, maar toch dropen we toch wat teleurgesteld af na veteranen Daniel Lanois en Van Morrison. Ook de komende dagen ziet de line-up er prachtig uit en het weerbericht ook. Hier kan je nog tickets scoren voor Gent Jazz.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Beste , ik weet niet wie die commentaren over Daniel Lanois en Van Morisson geschreven heeft , maar dat hij weinig goede smaak en muziekkennis heeft is wel heel duidelijk !!!! Man , als die muziek niet jouw genre is , blijf dan weg van zo een concerten en laat het verslag dan over aan iemand met meer kennis van zaken ! Mvg …..johan v. ( Tienen)
Zo goed als correct in deze review. Lanoir was boring as hell . Hij mag dan een producer zijn die min of meer goed is want zijn lagen-sausje op al die artiesten die hij aandeed waren telkens té herkenbaar en moeten mijns inziens dubbeldik onderdoen aan die andere producer Thomas Dolby. Dit gezegd zijnde had een échte band het wellicht beter gedaan dan wat we voorgeschoteld kregen . En dan Van . Nou ja , wat was er verwacht ? Een goeiendag van de man ? Niks , nada . De usual grumpyness. Fotografen mochten effe aan de zijkant gaan staan , niet recht voor hem . Dat is pas 70’s bullshit en machtsvertoon . Laat staan dat fototoestellen waren toegelaten. Nog zo een fetish gezien tegenwoordig iedereen een smartphone heeft die het soms beter doet. De muzikanten liepen op de toppen van hun tenen en hielden hem elke seconde in het oog en kregen direct opmerkingen of aanwijzingen als iets niet naar zijn zin was . Het slechte aan dit concert : de fuck off attitude naar het publiek toe en het afhaspelen nummers met nog geen seconde tussen ieder nummer , de man wilde duidelijk snel weg , het middelmatige : de setlist , het goede : het samenspel, de zang , de kwaliteit van de band en eigenlijk is dat waarvoor we komen . Pas op het einde werd het publiek enthousiast om dan direct een koude douche te krijgen door de aankondiging dat het over en out was . Het publiek kreeg zelfs geen kans om te klappen of de voeten te stampen. Nou moe.
Het is zoals een ex-Morrison muzikant en musical director het ooit zei : als Van drie dagen na elkaar een concert speelt , zorg ervoor dat je 3 kaarten koopt want de kans is groot dat his highness niet zoveel goesting heeft.
NOU MOE…. Je kent er duidelijk niets van !!!