Afgelopen zaterdag maakte Imagine Dragons een doortocht op Rock Werchter als headliner van het festival. Een dag eerder loste de band rond frontman Dan Reynolds nog een gloednieuw album. Mercury – Act II, opvolger van het album Mercury – Act I, focust op voortleven na het verlies van geliefden. Dat thema pakt de band groots aan, waardoor geloofwaardigheid soms zoek raakt op de plaat.
Eerder kregen we al een voorproefje van Mercury – Act II in de vorm van singles “Bones” en “Sharks”, die weliswaar prima waren, maar ook niet veel meer dan dat. Het lijkt de teneur van het album waar de nummers deel van uitmaken. Op Mercury – Act II vinden we immers hier en daar een aanstekelijk deuntje terug, maar veel verder dan dat raakt Imagine Dragons op hun nieuwste album niet, zo lijkt het. Behalve wanneer de band de dingen niet ingewikkelder maakt dan nodig.
Voornamelijk de povere lyrics doen afbreuk aan het sterke thema waarop de band wilde inzetten. Reynolds, die naast het vocale werk ook het schrijven van de lyrics op zich neemt, gaf zelf aan zijn gevoelens directer weer te geven dan vroeger op deze langspeler. Hij verschuilt zich niet langer achter metaforen, klinkt het. Toch zijn de teksten daardoor net te voor de hand liggend: waar raadselachtige bewoordingen op eerdere albums nog eigen interpretaties in de hand werkten, krijgen we nu uitspraken te horen die weinig verbeelding toestaan. Reynolds worstelt nog steeds met twijfel, onzekerheid en rouw, maar balt die gevoelens in oppervlakkige zinnen samen tot hun gesimplificeerde versie.
“Symphony” lijkt daarbij het toppunt van eenvoud. Reynolds zingt over het leven als symfonie en benoemt zichzelf en de mensen rondom hem lukraak als instrumenten. ‘She was the piano / I’m the xylophone / You can have the trumpet / I’m the saxophone,’ horen we. Wellicht had Imagine Dragons in dit nummer net iets verder kunnen denken dat.
Het deuntje van “Symphony” is dan weer erg aanstekelijk door zijn eenvoud. Muzikaal gezien is het namelijk een van de nummers die de band niet moeilijker maakt dan nodig is. Aan het einde van “Tied” doen allerlei elektronische effecten daarentegen afbreuk aan de emotie die het nummer bevat. Terwijl “Take It Easy” wilt klinken als een jamsessie, voelen we aan alles dat Imagine Dragons hier te hard probeert. Hoe grootser en specialer de band het wil aanpakken, hoe minder de emoties die ze wil overbrengen bij ons binnenkomen.
Op Mercury – Act II klinkt het viertal uit Las Vegas bijgevolg het best wanneer ze dicht bij zichzelf blijven en het kleine waarderen. “I Wish” klinkt prachtig en raakt diep ondanks een gebrek aan geforceerde uithalen of opening van de instrumentale trukendoos. “Waves”, over de zelfmoord van een vriend, klinkt oprecht, evenals het eerder sobere “They Don’t Know You Like I Do”. Op elk van die nummers draagt de kwetsbaarheid van Reynolds een kracht in zich die niet hoorbaar is op bijvoorbeeld “Crushed”.
Naast een aantal misstappen en een aantal prachtige nummers, bevat het vijfde album van Imagine Dragons echter heel wat matige nummers. Van het merendeel van de achttien liedjes uit de tracklist zou je bovendien zweren dat de band ze al eens eerder schreef. “Peace Of Mind” doet denken aan de sound van album Origins. “Sirens” opent dan weer met een vrij snel gesproken eerste strofe die zo doet denken aan “Whatever It Takes”. Daarnaast staan er ook heel wat leuke, maar vrijblijvende nummers op Mercury – Act II: op “Higher Ground” lijken de nieuwe en oude sound van de band samen te vloeien, “Blur” bevat een catchy refrein en ook “Younger” mag er best wezen.
Al bij al levert Imagine Dragons een oké album af. Het is vooral jammer dat de kwaliteit van de nummers daarop zo sterk fluctueert. Sterke exemplaren worden immers verdrongen door de eerder platte popsongs die de band ons voorschotelt wanneer ze de dingen te groots of te complex wil aanpakken. Blijft Imagine Dragons dichter bij zichzelf, dan weet het ook dichter bij zijn luisteraars te komen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op Spotify.
