© CPU – Bert Savels
De redenen om Herbie Hancock te willen spotten zijn veelvuldig. Niet alleen is hij een van de laatste levende jazzartiesten uit het gouden tijdperk van de jaren vijftig en zestig, hij is de enige van die generatie die nog rondtrekt in tourbussen. Bovendien incorporeerde hij zijn hele leven lang nieuwe stijlen in zijn muziek, wat leidde tot een bijzonder boeiend repertoire. Op zijn tweeëntwintigste verscheen reeds zijn eerste plaat met de ondertussen wereldberoemde jazzstandaard “Watermelon Man”. In de zestig daarop volgende jaren bracht hij nog veertig studioalbums uit, twaalf live-albums, 62 compilaties en vijf soundtracks. In de jaren zestig kon hij zijn ei nog kwijt in de populaire hardbop, maar in de jaren zeventig bleek hij een voorloper van jazz fusion, terwijl hij in de jaren tachtig pionierswerk verrichtte in elektronische muziek. Daarna probeerde Hancock zowat alles te bedwingen, van breakbeats tot Afrikaanse ritmes en van Latijns-Amerikaanse melodieën tot klassieke zang. Stilistisch bleef het in Brussel al bij al traditioneel, want het publiek kwam duidelijk voor de hits. Naarmate de regenwolken opklaarden en de zon onderging, rees de sfeer geleidelijk aan van flauw tot gezellig.
De samenwerking van Greenhouse Talent, Brussels Expo en Les Ardentes kon weer het prachtige Belgiëplein claimen om er een openluchttheater van te maken, met het Atomium en de paviljoenen in art-decostijl op de achtergrond. Het is een van de weinige plaatsen in hartje Brussel waar je zomaar een festival kan organiseren, maar toch werden we soms nog afgeleid voor een vliegtuig of helikopter. Qua organisatie was er ook nog ruimte voor verbetering. De ingang en de toiletten stonden amper aangeduid, vooral gezien het vol hing met bordjes van andere evenementen of expo’s was dat verwarrend. De regen had op alle stoelen en flinke plas achtergelaten, maar deze kon je niet wegdoen omdat ze aan elkaar vasthingen. Ondanks dat de weer al even droog was, bleven heel wat mensen minutenlang verward rondwandelen nadat Herbie al opgekomen was. Van een valse start gesproken. Het zou nog even duren voor de 82-jarige Amerikaan dat goed kon maken.
© CPU – Bert Savels
Hij begon met “Ouverture”, de korte intro van zijn minder bekende album Gershwin’s World uit 1998. De band sloeg erin om het nummertje uit te rekken zonder te vervelen. Hancock verontschuldigde zich aan de mensen die het iets te raar zouden vinden, maar de meeste mensen hielden er een open geest bij. Na zijn woorden vatte een psychedelische soundscape aan, die al snel omsloeg naar free jazz waar de trompet het voortouw nam. De piano bleek wat chaotisch en de gitaristen stonden er statisch bij. Lionel Loueke kreeg toch zijn eerste momentje toen hij zijn combinatie van beatbox en gitaarritmes etaleerde. “Footprints” bleek een hommage aan Wayne Shorter, een van de beste vrienden van Herbie Hancock, die het in 1969 schreef, maar sinds kort definitief op pensioen is. Als laatste wapenfeit schreef hij onlangs de opera Iphigenia. Toevallig schreef Trompettist Terence Blanchard de uitvoering van deze versie en heeft hij blijkbaar al 51 opera’s op zijn teller staan. Het was slechts een van de vele subtiele stoefertjes die Herbie Hancock voor zijn bandleden uit zijn mouw haalde. Hij zorgt ervoor dat alle leden gelijkwaardig aan bod komen. Ook al kent niemand hen even goed als de oudste van de vijf, binnenkort staan zij aan de top van hun stiel. Drummer Justin Tyson speelde bijvoorbeeld al bij Kawaschi Washington en Thundercat, misschien wel dé jazzartiesten van afgelopen decennium.
Hoewel de klank voor de rest helemaal goed zat, sloeg de drummer in het begin wat te hard op zijn trom en klonk de trompet schel en verstoorde zijn echo de prille grooves. Met “Actual Proof” werd het echter tijd om er helemaal in te vliegen. Het gevarieerde fusionnummer zat egalitair in elkaar zodat alle muzikanten zich op hun gemak konden uitleven met solo’s en effecten. Enkele fans waanden zich op een festival en schuifelde tot bij het dranghek. Ze werden even later verzocht weer te zitten, maar ondertussen begonnen alle aanwezigen los te komen. De drummer bewees zijn precisie en Herbie proclameerde dat het warm begon te worden. De lichtshow weigerde echter haar eigen naam waar te maken, zodat het publiek zich op de wolken moest richten, waar de zon voor het eerst deze avond wat op kon schijnen. Ondanks hun accreditaties kon het charisma van de muzikanten ons niet imponeren. Ze zagen eruit alsof ze net afstudeerden, al weerhield hun complexe samenspel ons natuurlijk van die illusie. Voor het eerst stond de bassist in de spotlight en speelde hij met een looppedaal meerdere lijnen over elkaar. De gitarist liet zijn klank overeenstemmen met die van de toetsen en stilaan begon het leuk te worden.
© CPU – Bert Savels
“Come Running to Me” is een disconummer uit 1978 waarin Herbie Hancock met een vocoder Stevie Wonder wat probeert na te doen. De kou stond ons niet toe het trage nummer erg te appreciëren en ook de stem bleek met distortion moeilijk verstaanbaar. Met “Secret Sauce” en “Phoelix” keerde Hancock terug naar alles wat in zijn carrière wel gewerkt heeft. Het zijn snippertjes van nieuw werk die hij al enkele jaren in zijn tas heeft zitten. Ondanks zijn hoge leeftijd ziet Herbie er best jong uit. Hij sloeg een speciale keyboard rond zijn nek en mengde zich onder de rechtopstaande muzikanten. Bij zo’n keytar zitten de toetsen in omgekeerde volgorde, dus was het extra speciaal om hem er van alles op te zien uitsteken. De hele uitvoering bleek een indrukwekkend staaltje van bedreven chaos.
Met “Cataloupe Island” was het publiek in z’n nopjes en gingen de mobieltjes gretig in de lucht. De energieniveaus stegen ook gestaag terwijl de band het zes decennia oude nummer onder handen nam. na een staande ovatie bleef het publiek rechtstaan, security of niet. We zouden de koude overwinnen. Uiteraard verscheen “Chameleon” uit zijn camouflage om nog een finale te geven uit ons persoonlijk favoriete album van Hancock, Head Hunters. Mensen gingen klappen en dansen terwijl de 82-jarige frontman er beheerst in meeging. Met Lionel Loueke deed hij een battle, waarbij hun vingers om beurt over de nek van hun instrumenten krioelden. Het klonk als een robot uit een sciencefictionfilm, R2D2 zeg maar. Met een sprong op het einde moest hij het aftrappen, hoewel we zagen dat hij eigenlijk nog goesting had.
Ondanks de onfortuinlijke omstandigheden bracht Herbie Hancock zijn passage in België toch tot een goed einde. De dingen waar hij controle over had, volbracht hij moeiteloos. Het was fijn om hem te zien, maar toch niet van het wereldniveau waar hij vroeger mee kon uitpakken. We kunnen moeilijk inschatten hoeveel creativiteit er nog in zijn eeuwig jonge brein zit, maar voor echt spannende artiesten kijken we elders. We zijn echter heel blij dat Herbie Hancock nog zoveel liefde voor zijn fans heeft en wensen hem het beste.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Overture
Footprints (Wayne Shorter cover)
Actual Proof
Come Running to Me
Secret Sauce
Phoelix (geschreven door Lionel Lueke)
Cantaloupe Island
Chameleon
