© CPU – Matthias Engels
We kunnen helaas niet zeggen dat we er als eerste bij waren, maar juist daarom roepen we het nu extra luid: de Canadezen van Spiritbox zijn de reddende engelen van de metalcore. Begrijp ons niet verkeerd: het recente werk van genrekoningen Bring Me the Horizon kan volgens ons niet genoeg geprezen worden, maar als op YouTube een ‘metal cover’ van je eigen nummer opduikt, is de term ‘metalcore’ misschien niet heel accuraat meer. Waar moeten we dan wél terecht als we zin hebben in innovatief gitaargeweld met meezingbare refreinen? Enter Courtney LaPlante en Mike Stringer—beiden eerder lid van iwrestledabearonce (én getrouwd)—en drummer Zev Rose. Met debuutplaat Eternal Blue bliezen ze ons meermaals bijna letterlijk omver, en ook live zijn ze niet te onderschatten, zo konden we nog geen week geleden op Graspop en in TivoliVredenburg ervaren.
Gezien de lange aanloop naar Eternal Blue hadden we niet zo snel al drie(!) nieuwe nummers verwacht, maar ons hoor je niet klagen. Het naar voor geschoven “Rotoscope” is meteen ook de uitschieter. De grondvesten waarop het drietal doorheen drieënhalve minuut bouwt, hadden evenzeer in een club kunnen weerklinken. Spiritbox zou echter Spiritbox niet zijn als het vervolgens niet alles helemaal naar de tering hielp met loeiharde gitaartonen en beukende drums. Waar veel groepen twee zangers voor nodig hebben, doet Courtney LaPlante overigens nog steeds nóg beter in haar eentje: van dromerige trancezang naar het collectieve trommelvlies vernietigende kreten overgaan alsof het niets is. Al deze extremen zitten dan ook nog eens verpakt in een waanzinnig catchy geheel dat we probleemloos in grote hoeveelheden kunnen consumeren. We hebben eigenlijk maar twee woorden: fuck ja.
De krachttoer wordt met “Sew Me Up” probleemloos voortgezet. De eerste minuut had nog op Eternal Blue kunnen staan, maar in de tweede strofe wordt het roer omgegooid naar een duister stukje elektropop dat ons nog het meest aan Turn Off the Light van Kim Petras doet denken. Afsluiter “Hysteria” leek initieel dan nog het minst verrassend, een vrij conventioneel Spiritboxnummer dat vlot tussen machinale gitaardreunen en catchy refreinen afwisselt. Dan moest de outro echter nog komen. We willen het eigenlijk niet spoilen, maar toch even kort samengevat: dit moet zowat de meest intense minuut muziek zijn die deze groep tot nu toe heeft ingeblikt. Het zou op Spiritbox-concerten wel eens de nieuwe “Holy Roller” kunnen worden. Laten we hopen dat we snel nog eens in een concertzaal in de buurt kunnen nagaan of die theorie klopt.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
