© CPU – Cédric Depraetere
Helaas komt ook Graspop Metal Meeting tot zijn eind. De laatste dag begon nat, maar alsof de duivel ermee gemoeid was, stopte de regen nog voor de eerste noot muziek werd gespeeld. De zondag had enkele sterke jonge bands op het programma zoals Spiritbox en Fire From The Gods, al zijn deze niet echt het gesprekonderwerp wanneer je legendes als The Offspring, Deep Purple en Deftones programmeert. De afsluiter van het festivals was zoals iedereen weet aanvankelijk Areosmith, maar na hun annulatie was Sabaton de redder in nood. Aan het aantal T-shirts van de band te zien was het publiek hier niet over aan het treuren en bleek het volledig klaar voor een laatste pint, moshpit en whiplash!
Crossfaith @ North Stage
© CPU – Matthias Engels
Afkomstig uit het land van de rijzende zon mocht Crossfaith de North Stage vroeg komen afbreken. Voor deze show vlogen de Japanners twintig uur, maar van een jetlag viel niets te merken. Dat metal en dubstep een gewaagde combinatie is, bewees Korn vorig decennium met The Path of Totality en The Paradigm Shift: twee albums waar de fans niet happig op terugkijken, maar wel de weg plaveide voor een vernieuwende sound. Betreft gekkigheid lopen ze in Azië altijd een beetje voor op het Westen. Dat terzijde kon een goedgevuld voorvak de slaap uit zijn ogen wrijven en waren de eerste circlepits en wall of death op dag vier een voldongen feit. Frontman Kenta Koie hield de menigte goed bij de les en zijn wil was ons bevel. Het was een fijn beeld om te zien dat zowel oudere als jongere metalheads zich voltallig naar het podium begaven. Het is enkel op die manier dat innovatieve metalbands kunnen uitgroeien tot grote spelers.
InVisions @ Jupiler Stage
© CPU – Johan Poelmans
Een van de laatste toevoegingen aan de Graspop Metal Meeting line-up van dit jaar was Invisions. Het ideale aperitiefhapje voor Spiritbox en Bury Tomorrow, die later op de Jupiler Stage volgden. In contrast met de opener van gisteren, Cemetery Sun, was Invisions enorm dankbaar voor de beperkte opkomst. De bruutharde metalcore sloeg duidelijk aan, want het publiek genoot zienderogen. De zanger beheerste zijn fry scream dan ook meesterlijk en had veel gelijkenissen met het geluid van Sam Carter van Architects. Een bescheiden circle pit was ook aanwezig en “Deadlock” zorgde voor een epische sfeer die niet veel bands kunnen realiseren op dit uur. Invisions was dankbaar en wij volledig klaar voor de volgende portie metalcore.
Rival Sons @ South Stage
© CPU – Matthias Engels
Het heeft lang geduurd vooraleer Rival Sons eens mocht komen rocken op Graspop zelf. In het vorige jubileumjaar kon de reïncarnatie van Led Zepppelin, samen met Vintage Trouble, een leger AC/DC-fans klaarstomen voor de Australische legende. Geheel op eigen houtje deed Rival Sons was het echter zozo. De seventieslooks waren niet van het allooi als we zaterdag zagen bij Europe en Foreigner. In zijn bordeaux kostuum en olifantenpijpen was Jay Buchanan iets moderner gekleed, al denken we dat de man niet zo’n goed zicht had op waar hij juist stond te spelen. Zijn verwilderde blik naar het publiek toe sprak immers boekdelen. De overige bandleden deden echter hun uiterste best om het iedereen naar zijn zin te doen krijgen. Spijtig dat de frontman daar anders over dacht. Volgende keer beter, zeker?
Spiritbox @ Jupiler Stage
© CPU – Matthias Engels
In onze voorbeschouwing noemden we Spiritbox de meest beloftevolle act op Graspop dit jaar. Met slechts één album weet de Amerikaanse metalcoreband meer dan een miljoen maandelijkse Spotify-streams binnen te halen. Onmiddellijk werd duidelijk waarom. Hun bekendste nummer “Circle With Me” was de opener en de zware uithalen konden we zeker smaken. Het terrein duidelijk ook, want dit stond uitzonderlijk vol in vergelijking met andere optredens. Zangeres Courtney Laplante had helaas een verstuikte enkel, waardoor ze iets statischer dan gewoonlijk was, maar dit kwam haar zangstem enkel ten goede.
“Yellowjacket” was het volgende ruige nummer en we konden ons niet van de indruk ontdoen dat de zanger van Visions de ideale man zou geweest zijn om de gedeeltes van Sam Carter (die we op de studioversie van deze single horen) te vervullen. Al deed Courtney dit zelf ook geniaal. De regen kwam halverwege het concert even spelbreker spelen, maar het publiek bleef braafjes staan. Vervolgens zorgde het tedere nummer “Constance”, dat de verzinking in de dementie weergeeft, voor een intens kippenvelmoment. Hun nieuwe bassist Josh Gilbert, die onlangs As I Lay Dying verlaatte, deed overigens prima de djent basstukken die we gewoon zijn van de Canadezen. Het hoogtepunt werd uiteindelijk bereikt tijdens “Holy Roller”. De beestelijke kreten van Courtney lieten de onophoudelijke drang na om je lichaam te bewegen. Volgende keer op de Main Stage? Wij hopen alvast van wel!
Skillet @ South Stage
© CPU – Matthias Engels
Als vieruurtje zorgde Graspop op zijn laatste dag voor een portie christian metal. John Cooper en zijn equipe stonden intussen al voor de vierde keer op Graspop. We moeten het toegeven, de meligheid die Skillet in zijn teksten en speeches steekt, is niet voor ons weggelegd. Toch blijven we onder de indruk van de opkomst die de band altijd heeft. De voorste rijen waren dan ook helemaal in de ban en sprongen mee iedere keer zanger John dit vroeg. De energie en het inlevingsvermogen die de overtuigd Christenen in hun optreden steken, bleef ook voor ons niet onopgemerkt. Halverwege het concert werd er voor “Awake and Alive” ook een cello bovengehaald, wat we zeker konden smaken. Helaas was er af en toe een probleem met het geluid waardoor de vocalen soms minder hoorbaar waren. Dit was tegen hun hit “Hero” gelukkig opgelost en de band kon met gevolg rekenen op een overtuigd applaus van het publiek.
Fire from the Gods @ Jupiler Stage
Fire from the Gods kwal deze zomer nog maar voor de tweede keer naar het oude continent. Bij de vorige doortocht in Europa speelde de alternatieve metalband in de Kavka te Antwerpen. Aan de Jupiler Stage was het voor een keer niet op de koppen lopen, maar dat nam niet weg dat het aanwezige publiek er heel geïnteresseerd bij stond te kijken. Aan de voorste rijen zagen we ook een heel pak mensen de lyrics meezingen, wat ons deed vermoeden dat Fire from the Gods een groeiend blijvertje zal worden. Zanger AJ Channer is een imposante verschijning die verschillende zangstijlen aankan. De band heeft goed geluisterd naar Five Finger Death Punch en Skindred en lijkt ons wel klaar voor een groter podium. Ten slotte kregen alle politici een welgemeende middelvinger naar zich toe geslingerd. ‘The only race is a human race’, amen!
Alestorm @ North Stage
© CPU – Matthias Engels
Waar Alestorm te zien is, vloeit bier in overvloed! De Schotten zijn intussen al aan hun zesde passage toe en zijn een van de publieksfavorieten. “Keelhauled”, voorzien van een hardcore intro, weerklonk door de boxen en de weide had niet lang nodig voor ze ontplofte. De gigantische badeend van de heren was trouwens ook opnieuw aanwezig. “Mexico” zorgde voor het volgende collectieve meezingmoment en een enorm mooie sfeer in het publiek. Het plein stond zelfs voller dan bij Korn, wat bewijst dat de schotten klaar zijn voor de late timeslots. Een gigantische roeiboot ontstond in het publiek tijdens “The Sunken Norwegian”, maar het hoogtepunt was nog niet bereikt. Hun cover van “Hangover” won letterlijk iedereen over en crowdsurfers van ver achteraan het terrein konden de voorste rijen bereiken. Ook de nieuwe singles sloegen aan en Captain Yarface liet zelfs mensen in het publiek uit hun schoen drinken. “Fucked With An Anker” zorgde voor een episch einde en liet duizenden middelvingers de lucht in vliegen. Alestorm zorgde voor een ongeziene sfeer en liet iedereen verlangen naar een leven op de zeven zeeën.
Me And That Man @ Metal Dome
© CPU – Johan Poelmans
Later op de dag kreeg de Metal Dome hoog bezoek. Adam ‘Nergal’ Darski kwam er zijn countryproject Me And That Man voorstellen aan iedereen die niet vies is van macabere countrymuziek. Je leest het goed: country. De beruchte Poolse black metalzanger van Behemoth zocht voor de gelegenheid totaal andere muzikale oorden op. Daarbij hoefde hij niet in te boeten aan authenticiteit. Metal is veeleer een levenswijze dan een genre. Wie zijn wij dan om te zeggen dat een mondharmonica daar niet in thuishoort. Zolang er ‘balls’ in de muziek zitten, is het voor ons allemaal oké. In volledige westernstijl doopte Nergal de Metaldome om tot zijn ‘Black Church’ waar het heerlijk swingen was op oer-Amerikaanse folkmuziek.
Bury Tomorrow @ Jupiler Stage
© CPU – Matthias Engels
Al jaren staat Bury Tomorrow garant voor een portie oerdegelijke metalcore. Voor het eerst sinds hun ontstaan deden ze dit op Belgische bodem zonder ex-zanger en gitarist Jason Cameron. Het ex-bandlid had een heel herkenbaar stemgeluid en zorgde ervoor dat je hem van ver kon herkennen. Nu hij wordt vervangen door twee nieuwe leden, Ed Hartwell en Tom Prendergast, waren we aanvankelijk sceptisch. Door de grote drukte bij Alestorm kwamen we helaas pas halverwege de set toe, al duurde het niet lang voor we volledig waren meegesleurd in de sfeer. De intussen gevestigde waarde “Earthbound” weerklonk en het publiek genoot zienderogen. Zelfs de nieuwe singles konden rekenen op de medewerking van het plein. Zanger Dan weet dan ook perfect hoe hij een publiek moet bewerken. Zo was het hun doel het crowdsurfrecord te breken van de Jupiler Stage, wat met veel ambitie werd onthaald. “Cannibal” zorgde voor een laatste collectieve meespringmoment. Het feit dat we tegen de finale single vergeten waren dat er een andere zanger mee was, zegt genoeg. Wat ook moet gezegd worden, is dat de beestig goeie screamer nog altijd vooruitgang boekt. Bury Tomorrow waren heersers!
Alice Cooper @ South Stage
© CPU – Johan Poelmans
Op een groot zomerfestival moet je niet moeilijk doen en gewoon je hits spelen. Alice Cooper zijn ‘nightmare’ is al lang geen horroshow meer die kleine kinderen doet schreien van paniek. Ol’ Black Eyes en zijn begeleidingsband, met powervrouw Nita Strauss op gitaar, bleven echter trouw aan het concept shockrock. De hoog opgetrokken kerker diende als een immense opslagplaats. Elk nummer werd namelijk voorzien van een circusattractie of aangepaste act. Cooper was doorheen alle klassiekers een met bloed besmeurde vrouwenverslinder, een achttienjarige snotneus, een bezorgde vader en tot slot een gevangene die gedoemd was tot executie. Bij klaarlichte dag oogde dat alles een beetje als poppenkast, maar diegene die geen boodschap hadden aan al die extravaganza, hadden geen reden tot klagen. De shockrocker was heel goed bij stem waardoor “Poison” en “Schools Out” pure feelgoodmuziek was.
Suicide Silence @ Jupiler Stage
Het aantal deathcorebands op deze vijfentwintigste editie bleef beperkt. Wel had Graspop een van de grondleggers, Suicide Silence, kunnen strikken om ook dit nichepubliek tevreden te houden. Het geesteskind van voormalig zanger Mitch Lurker is nog altijd alive and kicking en was de voorlaatste band die dit jaar op de Jupiler Stage stond. De absurd vunzige sound van Suicide Silence werd onmiddellijk gesmaakt en al vanaf de tweede song werd een wall of death georganiseerd. Zoals meestal bij dit genre was hardcore dancing aanwezig, al leek de sfeer in de mosh nog altijd amicaal. Het was Suicide Silence’s eerste optreden in Europa in vijf jaar tijd en de heren hadden er duidelijk hun doel van gemaakt sterk te starten. “You Only Live Once” knalde even hard als gewoonlijk en de brute kreten werden met intens geheadbang onthaald. De zon kwam ons halverwege het concert ook groeten en met een zalige gloed gingen alle middelvingers in de lucht bij “Fuck Everything”. “No Pity For A Coward” werd uiteindelijk opgedragen aan hun oude fans en werd met een enorm positieve sfeer verwelkomd.
The Offspring @ North Stage
© CPU – Matthias Engels
Punk is al lang geen taboe meer op Graspop. Na ettelijke passages van Anti-Flag, Bad Religion, Pennywise en Rise Against mocht The Offspring eindelijk zijn eerste opwachting maken voor het Belgische metalpubliek. Dexter en Noodles waren hun apenstreken duidelijk niet verleerd en bleven hun nonchalante zelve. In tegenstelling tot de vorige dagen was het zondag nogal regenachtig en een beetje winderig. Tijdens The Offspring kwam de zon dan toch eens piepen. Onder een stralende hemel lieten wij ons nostalgisch omverblazen door alle hitsingles uit Smash en Americana. Soms mag het leven ook gewoon eens simpel zijn en wie anders dan The Offspring kon dat op Graspop beter komen uitleggen.
Deep Purple @ South Stage
© CPU – Matthias Engels
Vooraleer Deftones en Sabaton de toekomst zouden verzilveren, kwam Deep Purple eerst nog eens etaleren waar het allemaal mee begon. De hardrockpioniers gaan al ruim 55 jaar mee waardoor elke show weleens de laatste zou kunnen zijn. Desalniettemin trok de mythische band hard van leer met “Highway Star”. Door de ellenlange piano- en gitaarsolo’s stonden we er soms wat verweesd bij, maar wanneer er echte nummers gespeeld werden, was er geen speld meer tussen te krijgen. Ian Gillan haalt de sopraan hoge C6 al decennialang niet meer. Zijn fysiek uithoudingsvermogen dekte daarentegen de lading volledig. Vanzelfsprekend mocht “Smoke on the Water” niet ontbreken op de setlist. ’s Werelds bekendste bluesriff onder elke gitaarleerling is immers even geniaal als simpel. Dit was stijlvolle eenheid die nooit meer zal terugkomen.
Dog Eat Dog @ Jupiler Stage
Nee we stonden niet voor de main stage van Dynamo Open Air 1995, maar op de Jupiler Stage tijdens de 25ste editie van Graspop. Hoewel Dog Eat Dog hun discografie sinds toen grotendeels onveranderd bleef, hebben ze wel 27 jaar op de teller erbij. Het nineties feestje van Dog Eat Dog ging sterk start met “In The Dog House”. De veertigers in het publiek genoten intens van de nostalgie. De saxofoon zorgde ook voor een funky sfeertje waar je moest op dansen. Voor “Pull My Finger” gaf zanger John nog een klein disje naar de organisatie dat de Amerikanen nu pas voor de eerste keer op Graspop stonden. Wat spot wordt altijd gesmaakt en zorgde voor een lekker gemoedelijk sfeertje. Al sloeg deze ook even om naar een nostalgisch nineties feest tijdens “Who’s the King”. De iconische saxofoonsolo blijft dan ook na dertig jaar nog altijd harten winnen. Helaas clashte de band met Deftones en moesten ook wij, net als vele andere, voor het einde van de set afzakken naar het hoofdpodium.
Deftones @ North Stage
© CPU – Johan Poelmans
Na Korn zaterdag was het de beurt aan Deftones om op zondag de nu-metal te vertegenwoordigen. Het is intussen al bijna twee jaar geleden dat de Amerikanen Ohms uitbrachten. Het was dan ook hoog tijd dat het Belgische publiek deze nieuwe nummers voor het eerst te horen kreeg. Met opener “Genesis” kon dit onmiddellijk van ons lijstje. Helaas was de mix gedurende het hele concert minder gortig dan we hadden gehoopt. Tijdens het golden hour moment speelde “Be Quiet and Drive” en “My Own Summer” wat de ideale sfeer leek voor deze old-school nummers. Zanger Chino Moreno genoot duidelijk aan zijn brede glimlach te zien. Veel tijd tussen hun nummers lieten de Amerikanen niet want als een sneltrein werd er door hun set geraasd. Het zeemzoete “Rosemary” volgde iets later en deed het terrein collectief wegdwalen. Met “7 Words” werd het einde van de set aangekondigd, wat aan het enthousiasme van het halfvolle terrein te zien duidelijk te vroeg was. Opnieuw konden de Amerikanen ons niet ontgoochelen, al hoopten wij wel op net iets meer nieuwe nummers.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Brent Galle en Cédric Ista.
