© CPU – Nathan Dobbelaere
De drie Ierse mannen van The Script brachten weer eens een spetterend bezoek aan Vorst Nationaal, naar aanleiding van hun best of-album. In 2018 stonden ze er ook en toen was de boel volledig uitverkocht. Voor deze show moesten ze het met wat minder volk doen, maar dat mocht de pret niet drukken. De aanwezige fans keken ernaar uit om alle hits uit vijftien jaar The Script mee te zingen.
De fans hadden zich zo te horen ook voorbereid om de nummers van voorprogramma Ella Henderson te kunnen meezingen. De Britse werd tien jaar geleden bekend door X Factor. Ze ging daarna de weg van singersongwriter op, maar het zijn vooral features bij David Guetta of Rudimental waar je haar van kan kennen. Ze nam een redelijk uitgebreide band mee, al had die tijdens de dancenummers niet al te veel te doen. De stem van Ella Henderson had een indrukwekkend bereik, maar haar taak leek voornamelijk om de entertainbaarheid van het publiek uit te testen: ‘Laten we allemaal hartjes maken met onze handen!’, klonk het. En dat deed het publiek, klaar voor een liefdevolle avond.
Nadat we op het gigantisch brede scherm door de sterren rezen en de hele zaal trilde, kwam The Script op. We vlogen er meteen in met drie confettikanonnen, nog voor de eerste noot van het euforische “Superheroes” klonk. Voor de outro van het nummer vroeg Danny O’Donoghue of België van drum-’n-bass hield en dan deden de gitarist (en rapper) Mark Sheehan en de drummer Glen Power iets wat daarop leek. Het middenplein ging los en we waren nog geen nummer ver.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Hun debuut- en lockdownsingle waren vervolgens wat minder gekend, maar het hysterische, Iers geïnspireerde “Paint the Town Green” tilde de energie weer naar het hoogste niveau. Danny en Mark liepen als fanfareartiesten met trommels langs de voorste rij. Hun slagwerk was totaal fake, maar bij een concert van The Script maakt dat niet uit: zulke sfeereffecten doen er meer toe dan muzikale geloofwaardigheid. Danny zette bijvoorbeeld ook al een nummer in op een onaangesloten gitaar, om die na de eerste strofe al op zijn rug te parkeren.
Die ingestudeerde sfeereffectjes maakten duidelijk dat het om een gerepeteerde show ging, maar hij liep wel ongelofelijk gesmeerd. Soms hadden twee opeenvolgende nummers een totaal andere opstelling nodig en dan gingen die toch smooth in elkaar over. Het belangrijkste smeermiddel was echter zonder twijfel frontman Danny. Als iets wat meer tijd kostte, smeet hij er een pacifistisch praatje tussen. Ook tijdens de nummers was hij de perfecte orkestmeester die verzekerde dat de energie bleef stromen: zei hij ‘klap met je handen’, dan klapte heel Vorst met zijn handen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Aan het intieme begin van doorbraakhit “The Man Who Can’t Be Moved” klonk Danny’s zang een beetje raar. We wisten niet zeker of we nu een tape op de achtergrond onsynchroon hoorden meezingen of de man zo buiten adem was dat hij tegelijk zong en hijgde. Uiteindelijk brak het nummer open en werd weer duidelijk wat voor een topsong het is. Na een intens applaus vertelde Danny dat hier geen fans in de zaal zaten, maar wel één grote familie. Dat was melig en toch oprecht: twee basiseigenschappen van een entertainer. Danny O’Donoghue weet als geen ander zijn publiek te betrekken. Hij ging in het publiek zingen, veranderde elke plaatsnaam in zijn teksten naar Brussel en nam de gsm van een bellende fan over om dag te zeggen aan de andere kant van de lijn.
The Script bewaarde hun grootste meezingers “Breakeven” en “Hall of Fame” voor het einde. Veel hysterische kleuren en geuren kwamen daar niet meer aan te pas: de monsterhits konden op zichzelf al genoeg extase loswekken. De band nam afscheid onder meterslange confettislierten en de boodschap dat ze binnen de twee jaar nog eens op familiebezoek zouden komen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
The Script bracht hun fans in vervoering met het allerbeste van hun stadionpoprock, verpakt in een zorgvuldig gerepeteerd showtje. Danny O’Donoghues familiaire praatjes deden een melige sfeer ontstaan, maar het kwam wel oprecht en ontroerend over. Vuurwerkregen en confettikanonnen zorgden dan weer voor de nodige euforie. In de Amsterdamse Ziggo Dome speelt The Script dit weekend nog twee avonden op rij.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Superheroes
Rain
We Cry
I Want It All
Paint the Town Green
The Man Who Can’t Be Moved
Before The Worst
The Last Time
If You Could See Me Now
Nothing
Never Seen Anything “Quite Like You”
Something Unreal
Science & Faith
Talk You Down
For the First Time
No Good in Goodbye
Breakeven
Hall of Fame
