John Butler @ De Roma: Masterclass in liefde

De Amerikaans-Australische singer-songwriter John Butler tourt dezer dagen solo door Europa. Ook hij is enorm opgelucht dat het eindelijk(!) weer kan, om na die lange harde coronapandemiejaren terug live te kunnen optreden voor een publiek. Zo aan het einde van een goeie twee uur durende set vergeleek hij het heel treffend met de liefde bedrijven. We kregen voordien dan ook een heerlijke masterclass in liefde.

Als voorprogramma was er Elana Stone, een Australische multi-instrumentaliste die eerder al live als vocaliste en keyboardspeelster bijdroeg aan het John Butler Trio en enkele albums zoals onder meer In The Garden Of Wild Things, Your Anniversary en Kintsigu uitbracht. Na een korte, charmante introductie in het Nederlands bracht zij grotendeels nieuwe popliedjes zoals “People Come And Go” (over de yin/yang van het menselijk verkeer), “Bullet Proof” (geschreven in een onzekere periode na een hersenbloeding bij haar vader) en “Permanent Window” dat met Grauzone en Kraftwerk flirtte. Op muzikaal vlak hield ze het bij keyboards, een laptop, ritmebox en haar best aardige stem. En een streepje humor aan het einde: ‘Zelfs als je mijn muziek maar niets vindt, koop dan toch maar de T-shirts en cd’s, en geef ze dan cadeau aan iemand die je haat.’ Leuk voorprogramma, al bleek het publiek natuurlijk voor hoofdact John Butler gekomen te zijn.

Klokslag negen uur betreedt John Butler het podium van de Antwerpse De Roma. Even een geurkaars aan en op het ritme van enkele woodblocks trekt Butler met een diepe, rauwe blues a capella van leer (“Cold Wind”, uit Flesh And Blood). Direct kippenvel. Butler is in the building en dat zal De Roma geweten hebben. Iets verderop komt “Miss You Love”. Het is de liefde voor het muziek maken die Butler drijft. Niets zo gevaarlijk overigens als de liefde, liet hij in de intro van het nummer verstaan. Wat is hij blij dat hij tijdens zijn set akoestische gitaren bij de hand heeft, om eindelijk vaarwel te kunnen zeggen aan heel die rottige coronaperiode.

Vervolgens neemt hij er een banjo en een mondharmonica bij. “Better Than” (uit Grand National) is een compositie die clevere pop aan Appalachian folk koppelt en tezelfdertijd hint naar het idee om het verleden te laten rusten. Het werkt bijzonder aanstekelijk voor het publiek, dat er alsmaar meer zin in heeft. Met veel plezier breit Butler nog een klein coda aan het nummer. De man kan goed overweg met akoestische gitaren, maar excelleert ook op slidegitaar (“Betterman”). Qua geluid zit hij dan niet eens zo gek ver weg van een rasartiest als Ben Harper. Samen delen ze een liefde voor verschillende genres (folk, blues, jazz, reggae, soul en pop) en voor de nobele kunst van de snarendrijverij. Ook opvallend: Butler gebruikt net als Harper regelmatig de klankkast van zijn gitaar om ritmes te produceren, waarna hij zich helemaal laat gaan op allerhande solo’s en slides.

Nadien volgt een lange uitleg waarin Butler wijst naar zijn geliefde vrienden (= de vele gitaren) rond zich. Muziek is therapie, zegt hij. Hij zou echt helemaal gek worden zonder. Dus dankt hij ons allemaal om die muziektherapie mee te helpen ondersteunen. Zonder de hele bindtekst te citeren, komt het erop neer dat Butler iets heeft met de natuur, met de kosmos, met het idee dat in jezelf geloven ertoe doet. We zijn slechts mensen die elk een verhaal te vertellen hebben, zoiets. Het eerder introverte, mensenschuwe en tot reflectie startende, maar gaandeweg met allerhande gitaarslides en lickjes tot een joekel van een hoogtepunt exploderende “Faith” kon niet beter geïntroduceerd worden.

De meerwaarde in Butler live aan het werk zien, schuilt in het gegeven dat hij van elk optreden een gebeurtenis maakt. Door de nummers te kaderen als verhalen. En door via die liedjes iets van een kijk op de wereld mee te geven. Een track als het zittend op lapslide gespeelde, met raps gelardeerde en wat naar Stevie Ray Vaughn neigende “Treat Yo Mama” lijkt voor zich te spreken. Toch verhaalt het achterliggend niet enkel Butlers’ visie dat je respect moet hebben voor je moeder (en voorouders), maar is het ook een stevige pandoering op het kapitaliseren op Moeder Aarde, inbegrepen een opgestoken vinger richting corporate greed.

Een van de favoriete hoogtepunten in Butlers’ set: het tweeluik “Wings To Fly” en “Wade In The Water”. Die eerste wordt inbegrepen met een prekerige/spirituele, wat naar de poëtische intermissies van Jim Morrison (The Doors) verwijzende introductie waarna de naadloze overgang naar die laatste volgt. Deze is in oorsprong een rauwe bluestraditional die onder meer onder handen werd genomen door artiesten als Mavis Staples. Waarom een hoogtepunt? Niet enkel de waarlijk meticuleuze overgang, maar vooral ook de manier waarop Butler in die tracks met zijn gitaarslides en lickjes wel heel sterk richting de klassieke Indische improvisatorische muziek (denk: Ravi Shankar) trok.

“Zebra” blijkt een onweerstaanbare mélange extraordinaire van rondstuiterende, op reggae gestoelde gitaarriffs, raps en hiphopachtige vibes. Het publiek smult ervan. En dan is het tijd om afscheid te nemen. Dat doet hij met een nét niet volledig in de prak gespeeld “Ocean”. Goed tien minuten gaat Butler tekeer op zijn twaalfsnarige gitaar, inclusief de klankkast als aandrijver van ritme. Wonderlijke opbouw, keer op keer. Telkens weer een extra versnelling (en teringhard volume) opzoekend. Héérlijk. Een fraaie apotheose van een erg fraai concert.

Dat was buiten Butler gerekend, die maar al te graag voor enkele bisnummers terug het podium op kwam. Een op ukelele gespeeld “Revolution”, over hoe revolutie vooral in de kleine, triviale dingen te vinden is, kleine mini-pocket revolutions als het ware. Vervolgens omgordde Butler de akoestische gitaar voor een sober en kaal “Peaches & Cream” dat langzaam transformeerde naar een wonderlijk moment van publieksinteractie: een volle De Roma die ‘All I know is / I love you’ meezingt en klap). Ronduit knap. En dan doet “Pickapart” – op rauwe Delta blues, dolle slides én een reeks schijnbaar plotsklaps geïmproviseerde verzen tot het kookpunt gedreven De Roma een allerlaatste keer ontploffen. Butler was in the house, y’all. Een masterclass in liefde, amen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist

(Cold Wind)
Miss Your Love
Better Than
Better Man
Faith
Treat Yo Mama
Coffee, Methadone & Cigarettes
Wings To Fly
Wade In The Water
Zebra
Ocean

Revolution
Peaches
Pickapart