LiveRecensies

The Lemonheads @ Ancienne Belgique (AB Box): It’s A Shame About Dando

Album It’s A Shame About Ray werd dertig jaar oud, en wij werden uitgenodigd in de AB om dat te vieren. In een integraal gevulde AB box zouden The Lemonheads hun klassieker uit 1992 even integraal spelen, tot groot jolijt van de serie veer- en vijftigers aanwezig die de plaat al sinds ’92 reciteren in hun slaap. Evan Dando en de zijnen hielden na enkele succesvolle albums binnen het indierock-landschap een pauze van 1998 tot 2005 en kwamen na dat hiaat met twee coveralbums (Varshons & Varshons II). It’s A Shame About Ray blijft op die manier het magnum opus van de band uit Boston, en deze verjaardagstoer zou die status nog maar eens in steen kunnen beitelen. Met de jonkies van Basement Revolver in hun kielzog èn voorprogramma, maakte minstens één van beide aanwezige partijen deze concertavond de moeite waard.

De kleurrijke shoegazers van netgenoemd voorprogramma brachten een dromerige, welige set die de warmte van Fleet Foxes mixt met de zoete vluchtigheid van Alvvays. Met snijdende akkoorden, maar zachte aankleding brachten ze twintig minuten aan nummers die deden wat ze moeten doen: de trommelvliezen opwarmen op een manier die deels aansluit bij wat komen gaat, maar ook een fris nieuw geluid vertolkt als smaakmaker. Behalve de algemene kunde van de band en de gesuikerde stem van zangeres Chrisy Horn, is ook bescheiden hit “Johnny” bij ons alvast blijven hangen. Het viertal uit Canada werd even warm onthaald als hun muziek klonk, en wij vermoeden dat menig man die avond een plaatje van Basement Revolver in de auto naar huis oplegde.

Een plaat van The Lemonheads zal het alleszins niet snel zijn, in die auto naar huis, want wij verklappen je al: ze waren er en ze speelden, maar dat was het ook zo’n beetje. Dando begon de avond alleen: akoestisch zette hij “The Outdoor Type” in, een cover van Smudge uit Car Button Cloth (1996). Wie dacht dat dit een charmante eenmalige opwarmer betekende, was eraan voor de veronderstelling: Dando sprong van de hak op de tak, van het prachtige “Being Around” op het even schone “Ride With Me”, maar gaf bij beide mooie liedjes niets prijs. Het kan een tactiek zijn, maar voor ons werkte die quasi werktuigelijke aanpak niet. Na zo’n zestal nummers – de solo-intro had echt niet zo lang hoeven duren – vervoegde zijn band hem om It’s A Shame About Ray aan te snijden.

Dat geluk hebben ze: die plaat is en blijft gewoon steengoed. “Confetti” en de titelsong van het album waren goed uitgevoerd, klonken goed, en de jangelende gitaren smeerden meteen onze, door de ietwat kille opening, gebroken harten. Tijdens “Rudderles” – de band volgt, in tegenstelling tot eerdere shows van de toer, de originele volgorde – verliest Dando aan daadkracht: zijn stem wist van de warmte en piepte van tijd tot tijd als een oude deur. Het vocale door de mand vallen wordt echter in sneltempo gecompenseerd met “My Drug Buddy”, de ultieme goedmaker in elke situatie. De gezellige traagheid van dat nummer dwingt the Lemonheads om even lucht te scheppen in hun druk druk drukke set, die vervolgens met “The Turnpike Down” weer als een machine verdergaat.

Tijdens het leuke “Ceiling Fan in my Spoon” wordt het duidelijk dat Evan Dando de link met zijn publiek verloren is, ergens onderweg tussen 1992 en gisterenavond. Het publiek vanachter in de zaal begint luider dan goed is te praten en wordt over de vijf komende nummers niet liefjes gedwongen om hun aandacht weer op het podium te richten. Zelfs tijdens een hele korte, maar wazige opvoering van “Into My Arms”, een versie die lijkt alsof ze à l’improviste in de set gesmeten is, blijft de ontvangst minstens lauw. Het korte nummer mondt echter wel uit in een paar mooie akkoorden, en eventjes heeft de band ons weer waar ze ons zouden moeten hebben willen. “Mrs. Robinson”, die vrolijke dame die het allemaal een beetje beter had kunnen maken, werd ons onthouden. De Simon and Garfunkel-cover en The Lemonheads’ grootste hit, kwam waarschijnlijk om die laatste reden Dando’s oren uit.

De ooit charismatische, maar vandaag toch een tikkie uitgebluste frontman last met “Into My Arms” weer een – opnieuw te lange – akoestische soloset in. “Whithered & Died” (een cover van Richard & Linda Thompson) en “Tribute to Hank Williams” zijn niet mis, maar lijken weinig voeten in de aarde te hebben. De afwisseling van mèt en zonder band op te treden is op zich wel leuk, maar zou aan elkaar geborduurd moeten worden door een constante, en die memo had Evan Dando gisteren niet gekregen. Dat de rest van de bezetting niet meer dezelfde is als die van 1992, zal daar waarschijnlijk ook voor iets tussenzitten. Afsluiten deed de band wèl in relatieve schoonheid: kleppers “Hospital” en “It”s About Time” zorgden voor een kleine renaissance.

Dando deed het een beetje werktuiglijk. ’t Zijn goeie werktuigen natuurlijk, die van Lemonheads; de warme stem en janglerockgitaren die beiden eigenlijk niet veel om het lijf moeten hebben om in te werken op ieders nostalgische zenuw. Mochten we een volgende keer – misschien voor de verjaardag van Car Button Cloth? – onze komst naar de AB herhalen, zouden we die trip toch liever mèèr zien worden dan de trip down memory lane van gisterenavond, hoe gezellig het daar ook steeds is. Wij besluiten: when life gives you the Lemonheads, verwacht niet zoveel als je door nostalgie gebeten geheugen je zou willen opsolferen.

The Lemonheads passeren tijdens het vervolg van hun tournee nog in Nederland. Tickets zijn te vinden hierzo.

Website / Facebook / Instagram

 

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…
InstagramLiveRecensies

The Gaslight Anthem @ Ancienne Belgique (AB): Van waakvlammetje naar warm vuurtje

Net geen tien jaar geleden was het dat The Gaslight Anthem nog eens in een Belgische concertzaal stond. Ook toen was de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.