DIIV @ Les Nuits Botanique (Chapiteau): Drijven op een wilde zee

Ook voor DIIV was de hele coronapandemie geen lachertje. De band bracht eind 2019 zijn album Deceiver uit en plande die uitgebreid voor te stellen aan het Europese publiek. Alleen werd de tour vroegtijdig stopgezet in 2020 nadat ze al enkele shows achter de rug hadden en vonden ze nu pas de tijd om terug te komen naar Europa. De band heeft ondertussen nog geen nieuwe muziek uitgebracht en dus konden we op een zwoele zondagavond struinen door hun driekoppige discografie. De band had er zin in en het publiek al helemaal, de show van DIIV in de Botanique bleek voor hen de perfecte opener te zijn van de Europese tour.

Toch begon de set van DIIV nog wat aarzelend. De bandleden moesten even wennen om terug in Europa op een podium te staan, wat ervoor zorgde dat we in het begin zelf ook nog wat warm moesten worden. De eerste rijen van de tent hadden weliswaar andere plannen. Constant werden liedjes gebruld naar de band, en hoewel de mannen eerst niet echt wisten hoe daarop te reageren, besloten ze nadien gewoon de set om te smijten en die te spelen.

De set van DIIV bleek gewoon een verlengde te zijn van de ondergaande zon aan de Chapiteau. Waar in het begin de zon nog fel de tent binnen scheen, had de band alle moeite om overtuiging te krijgen. Zodra die zon echter verdwenen was en DIIV zijn dromerige gitaren kon laten gieren, was iedereen verkocht. Het ging zelfs zover dat er bij momenten moshpits ontstonden, iets wat toch frappant is gezien de zweverige status die DIIV nog steeds achter zich heeft.

Het paste weliswaar allemaal in het geheel. De band was duidelijk overdonderd door de reacties uit het publiek en je zag ze ook geleidelijk aan volledig openbloeien, waarna “Under The Sun” een eerste hoogtepuntje in de set vastlegde. Daarna ging het allemaal de een donkerdere richting uit met enkele opvallend agressieve nummers uit Deceiver, waarbij de zware shoegaze de bovenhand nam. Daaruit konden we nog maar eens opmaken dat de band daarop meer op zoek ging naar gierende gitaren en live komen die er nog meer uit. Zo viel “Between Tides” op door de heerlijke portie reverb en natuurlijk de opvallend krachtige gitaarsolo op het einde.

Daarna was de zon verdwenen, maar haalde DIIV zelf zijn eigen zon boven. Het was namelijk zo dat er heel wat verfrissende nummers de revue passeerden. Het was “Doused” dat zoals altijd voor een eerste echte hoogtepunt zorgde. Deze dreampopklassieker bleek zelfs meer dan tien jaar na tijd nog steeds te werken. Straf dat ze dit in het midden van de set durfden te plaatsen, maar het werkte wel echt. Hierdoor kwam het publiek namelijk op een kookpunt om nadien gewoon verder te blijven borrelen zonder echt af te koelen.

Het dromerige binnen DIIV bleef aanwezig met heel wat nummers die een hoger tempo aanmeetten en net daarin sloop de verborgen kracht van deze set. Door subtiel het tempo telkens wat meer de lucht in te jagen, kan je een publiek ook volledig wild maken. ‘Dat lang geklap, is dat een Belgisch ding of vind je het écht zo goed’, vroeg de bassist zichzelf dan ook af. Iedereen was alleszins laaiend enthousiast en dat werkte ook in op de band die zelfs wat spectaculairder zijn instrumenten begon te bedienen.

“Taker” haalde nog eens het donkerste bij de band boven waarna de angstaanjagende fuzz ons omarmde. We werden als het ware van een zonnig schip richting een zinkende Titanic gebracht zonder dat we dat erg vonden. Het was weliswaar fijn dat “Bent (Roi’s Song)” als een reddingsboei toch de zon terugbracht. De hoop was even terug, maar niet voor lang, want “Horsehead” begon eerst wat aarzelend om daarna het schip doormidden te klieven. Het nummer kwam live nog furieuzer over dan op plaat, vooral door de intensiteit waarmee de band het speelde en dat toont aan dat DIIV live eigenlijk nog straffer is dan op plaat.

“Blankenship” blijkt een nieuwe klassieker binnen hun oeuvre te zijn, want als afsluiter kon het rekenen op een kolkende massa die het meebrulde en zichzelf smeet tot het laatste druppeltje zweet van hun hoofd drupte. De band verliet het podium, maar de tent was zo enthousiast dat ze onvoorbereid nog terugkwamen. Het bleek met “Dust” een nummer te worden dat ze al lang niet meer speelden. Fijn dat de liefde tussen DIIV en Brussel zo groot was, want dit zorgde ervoor dat niet veel mensen deze show zullen vergeten.

Al sinds 2011 is DIIV bezig en toch hebben ze nog steeds maar drie platen. Dat zorgt er weliswaar niet voor dat ze niet meer kunnen imponeren. Een zondagavond waarbij de temperatuur lekker warm bleef en de laatste zonnestralen ons verwarmden, bleek de ideale omstandigheid voor een band als DIIV om zijn kunnen te tonen. Een laaiend enthousiast publiek, een strakke band en vooral een reeks uitstekende dreampopsongs maakten deze show van DIIV alweer een kanjer van een optreden!

Op 21 augustus speelt de band op Pukkelpop.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

(Druun)
Past Lives
Under The Sun
Skin Game
Like Before You Were Born
Between Tides
Sometime
Doused
Loose Ends
Take Your Time
Taker
For the Guilty
Bent (Roi’s Song)
Horsehead
Blankenship

Dust