AlbumsRecensies

The Chainsmokers – So Far So Good (★): Roken is dodelijk

Er zijn weinig artiesten waar zoveel controverse rond hangt als bij The Chainsmokers. Het dj- en producersduo verdeelt de muziekliefhebbende wereld zelfs in twee extreme kampen. Of je bent pro, wat meteen ook inhoudt dat je alle nummers van de eerste tot de laatste noot kan meebrullen. Of je bent contra, maar dan ook écht contra; soms zelfs zo extreem dat je hoopte dat je de nummers nooit had gehoord. Hoe dan ook neemt dat laatste niet weg dat Andrew Taggart en Alex Pall in hun tien jaar durende carrière al gigantisch veel hebben bereikt. Met gemiddeld meer dan 30 miljoen Spotify-luisteraars per maand, wereldhits met grote namen als Coldplay en Halsey, een Grammy en nog een honderdtal andere awards achter hun naam, kan je de heren eigenlijk alleen maar bewonderen.

En toch. Toch wordt de muziek van The Chainsmokers zowat overal zo diep de grond in geboord, dat hij aan de andere kant van de planeet terug boven komt drijven. Hoe dat precies komt, is eigenlijk heel simpel. De mannen doen al tien jaar exact hetzelfde: met een simpele beat, weliswaar telkens in een ander gedaante, een oorwurm fabriceren die zo voorgekauwd klinkt dat ze er eigenlijk zo vlotjes in gaat en er van het woordje ‘muziek’ nog weinig overschiet. Voor een twaalfjarige zelfverklaarde TikTok-influencer dus de ideale middagsnack, maar voor de credible muziekliefhebber gewoonweg bagger.

Dat de mannen van The Chainsmokers weten dat ze een van ’s werelds meest gehate artiesten zijn, siert hen op zich nog wel een beetje. Het feit dat ze hun terugkeer aankondigden met het zinnetje ‘Sorry, The Chainsmokers are back’ deed zowel voor- als tegenstanders waarschijnlijk wel grinniken, al bleek de werkelijkheid echter helemaal niet zo grappig. De periode waarin deze So Far So Good tot stand kwam, was voor de Amerikanen een kleine nachtmerrie. Of ja, voor zover dat mogelijk is wanneer er miljarden op je bankrekening staan. Lees maar eens hoe moeilijk ze het hadden: met hun zuurverdiende centen trokken ze naar het paradijselijke Hawaï om zich te herbronnen. The Chainsmokers was naar eigen zeggen het maken van goeie – hun woorden, niet de onze – nummers verleerd, en door die onwetendheid bleken drank en drugs de enige oplossing. Ocharm.

Die trip werd bijgevolg meteen ook de inspiratie voor eerste single “High“, waarmee dit nieuwe hoofdstuk werd ingeleid. Nu ja, nieuw… Had je ons wijsgemaakt dat The Chainsmokers dit vijf jaar geleden had uitgebracht, hadden we je ook geloofd. Opnieuw zo’n album dus. Eentje dat we eigenlijk al tientallen keren hebben gehoord, maar dat alsnog zal uitgroeien tot een verzameling van streamingkannonen, getuigde het feit dat So Far So Good de kaap van de honderd miljoen Spotify-streams net niet haalde op de dag van de release. Maar goed. De Amerikanen geven ons met dit vierde studioalbum gelukkig wel nog eens de gelegenheid om het fenomeen (alsook probleem) dat popmuziek anno 2022 is aan te kaarten.

Begrijp ons niet verkeerd, er zijn zeker goeie popartiesten en er verschijnen dagelijks een pak uitstekende popnummers die zelfs de grootste metalhead kan laten meezingen. Het probleem met The Chainsmokers is eigenlijk dat, ondanks dat er wel degelijk over een album wordt gesproken, we toch echt wel luisteren naar een verzameling van nummers die een hit moeten worden. En zelfs dat lijkt op So Far So Good niet eens zo vanzelfsprekend als je zou verwachten. Zeker met het palmares van de twee in je achterhoofd en als je weet met welk gemak ze in het verleden al zomers kaapten met hun oorwurmen.

Oké, zo nu en dan ziet het ernaar uit dat de mannen een beatcombinatie te pakken hebben die voor iemand met nul muzikale achtergrond en evenveel intellectuele kennis van wat nu precies een goed of slecht nummer is – dat laatste is nog steeds een persoonlijke mening, maar er is wel degelijk altijd een algemene tendens – wel eens tot ‘zomerhitje’ gebombardeerd zou kunnen worden. Koploper in dat verhaal is ongetwijfeld “I Love U”. Met zijn tropisch pianootje het dan wel redelijk plat mag klinken, het geheel blijft wel hangen. Ook “Something Different” en “If You’re Serious” vallen in dat opzicht nog redelijk mee, al blijven ook die tracks vooral ter plaatse trappelen en lijken ze al snel te verdwijnen in de ‘bwa ja’-gedachtengang. Met een half oor van in de verte wel oké dus, maar nog steeds gigantisch eentonig.

Daarmee zitten we eigenlijk meteen door onze voorraad aan optimisme heen, want – sorry voor ons taalgebruik – what the fuck zijn al die andere nummers nu eigenlijk? Met “High” lijken de mannen ook hun steentje te willen bijdragen aan de poppunkhype, maar dan weliswaar op een erbarmelijk slechte manier. Of heb je ooit al eens iemand panfluit met een vleugje trap horen combineren? Neen? Wel dat heeft klaarblijkelijk een reden, want “Testing” is ontegensprekelijk een van de slechtste nummers die we ooit hoorden. Het is bijvoorbeeld ook niet omdat Daft Punk er de brui aan heeft gegeven, dat je meteen moet proberen om dat gat op te vullen. En als je het dan toch doet, zorg dan dat het beter klinkt dan “Solo Mission”. Veel beter.

Met “Maradona” staat er ook nog een nummer op de tracklist dat een soort ode moet zijn aan het talent dat een van de beste voetballers aller tijden kon opbrengen. Wijlen Diego draait zich echter om in zijn graf als hij hoort hoe The Chainsmokers de melodie van een of andere kinderwieg knipte en plakte tot een soort trap-achtig geheel. En als het muzikaal dan niet extreem slecht is, dan trekken de mannen tekstueel wel het vat der clichés open. ‘If I only get one life / I wanna live it with you’, klinkt het lekker plakkerig op “Riptide”, waarmee de eigen ruiten eigenlijk meteen worden ingegooid. Over plakkerig gesproken. We hadden nog een akoestische ballade over mentale gezondheid tegoed. Oh wacht, daar is “In Too Deep” plots als vreemde eend in de bijt. Voorgaande zin betekent echter niet dat mentale gezondheid niet serieus genomen moet worden, integendeel. De Amerikanen maakten er gewoon zo’n plat, voorspelbaar en herkauwd nummer rond, dat het gewoon stom overkomt.

Voor je denkt dat we The Chainsmokers hier gewoon doelloos de grond inboren om credible over te komen, of misschien zelfs gewoon om kliks binnen te rijgen, willen we graag alle bovenstaande alinea’s onderbouwen. We hebben zeker en vast respect voor de Amerikanen. Het staat ook als een paal boven water dat het duo, en al zéker binnen zijn genre, deksels goed weet waar het mee bezig is; wereldhits scoor je overigens niet zomaar. Deze So Far So Good lijkt daarentegen een beetje bij de haren getrokken. In die zin dat de mannen zoals gezegd een verzameling van hits wilden creëren, maar dat dat vandaag de dag klaarblijkelijk niet meer zo vlotjes lukt als enkele jaren geleden. Als je de nummers van deze vierde plaat bijvoorbeeld legt naast pakweg “Closer“, “Don’t Let Me Down” of “Paris“, dan valt toch meteen op dat deze tracks allemaal ver onder dat niveau vertoeven.

Kort samengevat: er zijn artiesten die zonder het maken van muziek geen levensdoel zouden hebben en er zijn artiesten die een podium opgaan om te genieten van het applaus, de aandacht en misschien ook wel de centjes. Doorheen So Far So Good voelen we eigenlijk alleen dat laatste telkens opnieuw. Hier en daar wat meespringen op een hypetrein, aftasten op welke beat je een ideaal TikTok-dansje zou kunnen doen of af en toe eens nadenken over wat de zomerhymne van 2022 zou kunnen worden; The Chainsmokers doet het doorheen deze plaat allemaal en net daarom voelt dit album erg zielloos, onpersoonlijk en vooral ongemeend aan. Zullen sommige nummers grijsgedraaid worden door de commerciële radiostations? Ongetwijfeld. Als écht album slaat So Far So Good echter geen deuk in een pakje boter en daarom zetten we graag nog even in de verf dat er over roken werkelijk geen enkel positief woord te vertellen valt.

Op woensdag 9 november staat The Chainsmokers in de Ziggo Dome. Een weekje later, op donderdag 17 november, staan de mannen in Vorst Nationaal.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

2089 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Chainsmokers - "Summertime Friends"

Kettingrokers sterven over het algemeen sneller dan niet-rokers. De muzikale boerenjaren van The Chainsmokers zijn dan ook wel ongeveer op een hand…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"Oude Bekenden

Nieuwe single ILLENIUM & American Teeth - "Insanity"

Velen kennen ILLENIUM van zijn stevige future bass en trapmuziek, zoals op zijn samenwerking “Takeaway” met The Chainsmokers of zijn remix van…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Daya - "Her"

Het zou afbreuk doen aan haar discografie, maar Daya wordt volgens velen toch wel afgestempeld als one-hit wonder. Samen met The Chainsmokers…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.