Wie de carrière van de in New York geboren multi-instrumentaliste McCalla al langer volgt, weet dat elk nieuw album van haar er een is om in de gaten te houden. Het is met Breaking The Thermometer niet anders. Tijdens de coronapandemie componeerde ze een nieuw album met daarop een mix van eigen werk, covers en traditionele Haïtiaanse tunes. Daarbij liet de Amerikaanse zich onder meer leiden door de erfenis van radio Haïti, een radiozender die als een van de eersten verslag durfde uit te brengen in het Haïtiaan-Creools, een taal die oorspronkelijk door het armere deel van de Haïtiaanse volk gebruikt werd en daarom ook als ‘de taal van het volk’ beschreven wordt. De radiozender kloeg corruptie aan en het brutale geweld.
Bekendheid verwierf McCalla door haar bijdrage aan Carolina Chocolate Drops, een eigenzinnige string band die stokoude roots, blues en jazzmuziek herwerkte naar een heel nieuw oorspronkelijk en hoogst aanstekelijk geluid. Met die band nam ze platen op en trok ze op tournee, tot ze een solopad verkoos. Haar solodebuut Vari Colored Songs (2014) – een ode aan de dichter Langston Hughes – bleek direct een hit, zowel op commercieel als op artistiek vlak. Nadien volgden A Day For The Hunter, A Day For The Prey (2016) en Capitalist Blues (2019), platen waarmee McCalla zich nadrukkelijk als songschrijfster presenteerde. Daarnaast werkte ze ook rond het Our Native Daughters project met gelijkgestemde zielen zoals folkmuzikante Rhiannon Giddens, Amethyst Kia en Allison Russell.
Het aardige aan Breaking The Thermometer is dat het album meer overeenkomsten vertoont met een uit alle richtingen inspiratie puttend hoor-/luisterspel dan met een muziekalbum. Overduidelijk is er lang, hard en vast ook met veel plezier gewerkt aan dit eerder theatrale concept waarbij liedjes – soms uitgewerkt, soms kleinere fragmentarische schetsen (zoals bijvoorbeeld “Bon Appétit Monsieurs”), volkse wijsjes (het afsluitende “Boukman’s Prayer”) en van levenswijsheid bol staande traditionals geïncorporeerd worden in een fraai klinkend en breed uitwaaierend geheel.
Prominent aanwezig zijn lenige improvisaties met Afro-Caraïbische ritmes (luister maar eens naar het heerlijke “Artibonite”), maar evengoed speelt McCalla volop met teksten die dan weer in het Creools, het Frans of het Engels gezongen worden en met cello en banjopartijen worden vervoegd. Hoogtepunten genoeg op het album: neem de vrije swing en jazz van opener “Nan Fon Bwa” die net als vele andere tracks luchtig klinkt. Toch zijn het passages zoals “Le Bal Est Fini” (pour les indépendants) en de Caetana Veloso cover “You Don’t Know Me” of de klagerige ballade “Dodinin” die laten horen hoe McCalla zichzelf op het best knappe Breaking The Thermometer erg veel artistieke en creatieve vrijheid gunt.
1 Comment