© Róisín Murphy O’Sullivan
Les Nuits zet dit jaar in op heel wat te ontdekken namen. Nog meer dan anders komen er bands af die voor het eerst in ons land spelen en dat heeft alles te maken met de pandemie. Een band die daar het toonvoorbeeld van is, is Silverbacks. De Ieren brachten de afgelopen jaren twee albums uit, maar vonden pas nu de tijd om het aan een Belgisch publiek voor te stellen. Samen met Unik Ubik en O. konden ze het Grand Salon van de Botanique entertainen. In de Orangerie kon je dan weer genieten van Braziliaan Rodrigo Ameranate die helemaal alleen een goed gevulde zaal probeerde entertainen.
Beginnen deden we met O. om 20u in de Grand Salon. De laatste keer dat de band in België speelde, was als voorprogramma van black midi. Twee keer stonden ze toen in de Orangerie en konden we ze zittend bekijken. Dit keer was het staand te doen in de Grand Salon en dat bleek ook wel te passen. Het duo heeft nog steeds geen muziek uit en brengt nog steeds een mix van baritonsax en drums. Het resultaat is iets dansbaar dat soms richting experiment neigt. Het nadeel hiervan is dat het soms te veel naar dat experimentele neigt waardoor het soms allemaal wat te geforceerd aanvoelt. Er zit een fijne opbouw in en er wordt over nagedacht, maar het kan toch allemaal nog net iets gewaagder. Het is pas als er extra syntheffecten op de sax worden gesmeten, dat iedereen helemaal wild gaat.
Dan was het in de Orangerie toch van een ander uiterste te doen. Rodrigo Amarante vergaarde faam met zijn soundtrack van Narcos en kwam helemaal alleen de zaal betoveren met zijn stem en gitaar. Dat deed hij met erg simpele nummers die soms breekbaar, soms beweeglijk waren, maar vooral op de intimiteit inzetten. Dat er enkel een gitaar en een stem aanwezig was, bleek op zich geen probleem. De man heeft een voorkomen dat iedereen laat meegenieten. Zo doet hij met zijn mimiek mee, waardoor je toch aan zijn lippen blijft hangen.
Hij zingt ook in verschillende talen, zo horen we nummers in het Engels, Portugees en Frans. Vooral als hij in die laatste taal zingt, wordt het publiek echt enthousiast. Het hoogtepunt bevindt hem weliswaar bij “Tuyo”, de introsong van Narcos. Iedereen in de zaal lijkt het te kennen waardoor er uitbundig wordt meegezongen. Vanaf dat moment gaat de set alleen maar in stijgende lijn en zien we het publiek als maar meer mee wiegen en zingen. Amarante kan dus met gemak op zijn eentje entertainen, al zou een band met meer instrumentatie hem zeker geen slecht doen.
In de Grand Salon was het vervolgens aan Unik Ubik. De band uit Doornik en Rijsel probeert zijn internationale bezetting te profileren door gewoon chaos te brengen. Deze grensoverschrijdende muziek bleek vooral uit te blinken in diversiteit. Het gaat van rustige chaotische postpunk naar erg furieuze punk waarbij de saxofoon centraal staat. Deze etaleert zich als een bindmiddel waartussen de verschillende songs gebouwd worden.
Zo draait in het midden van de set, bij het nummer “Feng Shui”, de sfeer volledig om en krijgen we enkel maar krachtexplosies. De twee verschillende zangers bij de band hebben elk hun eigen timbre. De een doet het tamelijk robuust terwijl de ander voor een meer agressieve sound zorgt. Op die manier neigt de band soms ook naar een ska sound, waardoor sommigen in het publiek zich niet meer konden houden. Elk hebben ze een uniciteit waar we zeker van kunnen genieten, al blijft de chaos toch een storend puntje. Het zou fijn zijn als Unik Ubik bij momenten iets meer de nadruk legt op één genre.
Dan kwam uiteindelijk Silverbacks op de bühne. De groep uit Ierland bestaat uit vier mannen en één vrouw. In de voornamelijk mannelijke postpunk wereld lijkt dit wel een verademing te zijn. Met “They Were Never Our People” laten ze ons wat aftasten waardoor het nog wat zoeken is. Ook bij de band lijkt het nog wat zoeken, want zo is de sound nog wat chaotisch en de vocals niet super opvallend. Vanaf “Rolodex City” gaat het tempo dan de hoogte in en is bewegen eigenlijk een must. De band brengt niet echt vernieuwende postpunk en mikt vooral op een soort van catchy gitaarlijn die een tempo aanhoudt.
Live kon het weliswaar allemaal wat voller klinken. Nu lijkt de band iets te statisch te zijn waardoor het niet altijd even goed binnenkwam. Het voordeel was wel dat ze slechts om 22u aan hun set begonnen, dus was het publiek zeker goed opgewarmd. Zij waren telkens heel enthousiast wat de set toch zijn nodige punch gaf. Met “Rolodex City” kregen we voor het eerst een wisselwerking tussen zangeres en frontman wat een extra dimensie aan de songs gaf. Bij “Archive Material” haalde de frontman dan zijn sambaballen boven en zo was er toch nog iets om te lachen.
Bij “Wear My Medals” diende de zangeres haar basgitaar even in waarna de frontman deze overnam en nam zijn bij twee nummers het voortouw. Het zorgde voor wat extra subtiliteit bij de muziek die Silverbacks bracht. Muzikaal bleef het weliswaar een bepaalde urgentie uitstralen, maar hierdoor kreeg het ook een zachtheid. Op die manier ging Silverbacks heel snel naar het einde van hun set tot er bij “Recycle Culture” enkele technische problemen opdoken. Als compensatie kregen we “Dirty Money”, een nummer dat niet op de setlist stond, maar wel heel wat fuzzy gitaren serveerde. Een verademing dat ook toonde dat de band heel stevig tekeer kan gaan.
Al bij al had Silverbacks dus wel punten gescoord, al hadden we na het horen van hun platen toch iets meer verwacht. Dat ze niet veel hebben kunnen spelen, zou een reden zijn voor die weinige dynamiek op podium. Toch zien we ze nog ver geraken met een betere perfomance, meer durf en vooral een sterkere intensiteit. We kregen daarnaast met Rodrigo Amarante mooie zachte singer-songwritermuziek en met O. en Unik Ubik heel wat chaos. Les Nuits bewees dus weer hoe eclectisch het festival wel niet kan zijn.
Setlist Silverbacks:
They Were Never Our People
Rolodex City
Archive Material
Dunkirk
Drink It Down
Wear My Medals
Up The Nurses
Muted Gold
Sirens
Recycle Culture
Central Tones
Different Kind of Holiday
Dirty Money
Just In The Band
