LiveRecensies

BODEGA @ Trix (Bar): Eclectische eenvoud troef

© Pooneh Ghana

Door verstomming worden we acuut geslagen bij het binnentreden van de Trix. Amper veertig man staat er te wachten op een van de meest funky en gezelligste acts die je dezer dagen kan krijgen. Het jonge Brooklynse BODEGA kwam al met een ep en twee langspelers sinds 2014 en wist daarmee aandacht te trekken door licht verteerbare maatschappijkritiek te verpakken in pompende drums, rauwe punkriffs en het afstandelijke spreekzingen van frontduo Ben Hozie en Nikki Belfiglio. En wanneer het met die ingrediënten niet werkt, heeft de band altijd wel een kunstgreep klaar om zich alsnog te profileren als vreemde eend in de bijt. Zo brachten ze onlangs single “Statuette on the Console” in negen talen uit, en laten ze het niet na om hun identiteit ostentatief te doorspekken met seks, anti-kapitalistische kritiek en een gewoonweg mild eclectische verschijningsvorm. Gisterenavond brachten ze die zotte identiteit naar de Trix om Broken Equipment, hun laatste plaat die begin maart uitkwam, te spelen voor hun Belgische admirateurs.

Noiserocktrio The Homesick uit Nederland opende de Trix Bar. Hun set was verwarrend interessant: de moeilijk in generische kenmerken samen te vatten nummers hadden nu eens reggae en dan eens Animal Collective als intertekst. Met heel veel vingers aan de knoppen die stemeffecten, loops en samples ontketenden, een geweldige drummer en een soort gecultiveerde knullige charme bracht de groep een mooie set waarin de nummers moeilijk van elkaar te scheiden waren. Het spectrum dat ze bekleedden strekte zich bovendien bij momenten uit van de urgentie van Talking Heads tot de droomwereld van Yo La Tengo. Tussen die uitersten liet The Homesick vooral een heel eigen geluid horen dat blijft boeien en bol staat van de speelse muzikale ingrepen – de mannen uit Dokkum weten wat ze doen. Veel van zeg zijn ze niet, maar dat was ook niet nodig om wel veel te laten gebeuren op het podium, en zo hebben we het stiekem eigenlijk wel graag.

Wel veel van zeg was Nikki Belfiglio, vocaliste annex songschrijver van BODEGA, en zo iemand die een hele zaal – mannen, vrouwen, kinderen en alles daartussen – in enkele seconden rond haar drumstokbedienende vingers kan winden. Belfiglio opent en ontwapent: ‘We did two albums so far. Are there any comments, critiques, remarks on our latest album?’ Een grinnik bij beide partijen later is de band vertrokken voor wat een stomend anderhalf uur worden zou. De vlam zat in de pan, en ze zou daar blijven.

Een eerste aanblik op het het kleurrijke quintet verraadt dat het een avond van losse leute en strakke tunes worden zal. Inzetten doen ze, parallel met hun laatste elpee, met “Thrown”, en dat gebeurt minstens even goed als op de plaat het geval is. Felle drums, de scherpe maar warme vocals van Hozie en een dreigende baslijn zetten letterlijk de toon. Tijdens die eerste seconden verwordt elk van de muzikanten al tot een karikatuur van zichzelf, op de meest aandoenlijke manier mogelijk. Hoewel Belfiglio zich ook occasioneel van cimbaal (en koebel!) bedient, wordt het meeste drumwerk verzorgd door Tai Lee. Rechtstaand drumt ze het strakke skelet van de BODEGA-setlist bijeen, zonder te moeten inboeten aan militante kniezwengelij en konijnensprongen. Thelma & Louise-gewijs zijn het de twee vrouwen die altijd lachend, soms driftig, de plak zwaaien op het podium, cat eyed zonnebrillen op hun respectievelijke neuzen incluis.

De rest van het podium wordt gevuld door gitaren. Ben Hozie speelt en verzorgt ook de andere helft van de vocalen. Op rechts vinden we de reutelende gitaar van een jaren zestigversie van een jonge Alex Callier. Met coltrui, gelakte kuif en zonnebril rolt deze mens over het podium als ware het het decor voor een spaghettiwestern. Het zijn vandaag oren én ogen die de kost krijgen, zonder dat dat tweede de overhand krijgt. De band wordt vervolledigd door Adam See op de bas; een soort Llewyn Davis in een hawaiihemdje die voortdurend knallende basriffs op ons afvuurt en gewoon een sympathieke kop heeft.

Netgenoemde gitaren komen vervolgens goed van pas op het swingende “How Can I Help Ya?”, een luchtig lied dat perfect aan het begin van de set prijkt om de gemoederen los te weken. ‘The employees of my ego, they’re on strike (…) Tell all your directors today, I’m playing as an extra. I’m so sick of playin’ protagonist, how can I help ya?’ Hoewel de teksten van BODEGA vaak doorspekt zijn met sarcasme en kritiek op de ‘je-kan-alles-mentaliteit’ van heden ten dage, houdt het vijftal het ook vaak simpel. Zowel instrumentaal als tekstueel doen ze niet zo aan meerlagigheid; rechtdoorzee is goed genoeg.

Nog niet vaak hebben we tijdens een optreden zo moeten lachen als bij dit vijftal dat “Statuette on the Console” speelt. Voor de gelegenheid brachten ze het nummer in het Nederlands (“Standbeeldje Op De Console”). ‘Brengen’ is veel gezegd, want behalve het refrein viel geen enkel woord zelfs maar te begrijpen. Het beeld van de vocalisten die dat nummer elke dag in hun tourbus in een andere taal zitten instuderen, is minstens even grappig. En vijf muzikanten die zich zo spreekwoordelijk klein maken door de grootst mogelijke wartaal uit te kramen, heeft iets heel sympathieks; hun hongerige ogen achteraf zien kijken van ‘hoe deden we het, zo in jullie taal?’ waren een prachtig slotakkoord op deze catchy song.

Het vervolg van de set ging voort op dezelfde oerdegelijke cadans. Met humor, veel ritme en mantra-achtige teksten volgden de nummers elkaar op in sneltempo. Hoewel de songs allemaal een beetje op elkaar lijken, zijn de lyrics vaak onthoudenswaardig genoeg om op herkenning bij het publiek te kunnen rekenen. De opeenvolging van “NYC (disambiguation)”, “Bodega Birth”, “Warhol” en “Jack in Titanic” is er eentje om zekerlijk over naar huis te schrijven; een lange crescendo met een muzikale spanningsboog om U tegen te zeggen. Wel moeten we toegeven dat we na het vijftiende nummer een tikje begonnen hunkeren naar een kleine pauze waarin de band even van invalshoek zou switchen of – samen met ons – een dood moment zou delen om daarna weer te reïncarneren in de songmachine die ze zijn. Dat moet wel gezegd: BODEGA vuurde liedjes af als met een blaaspijp met papieren bolletjes: hoewel ze allemaal raak waren, leden we soms spijtig genoeg geen blijvende schade.

Dessertgewijs houdt BODEGA het beste voor het laatste. “How Did This Happen?!” en “Doers” drijven ons op het einde van de set nog eens naar het puntje van onze benenwagen. In “Doers”, een van de sterkste nummers van Broken Equipment zingen ze van ‘bitter, harder, fatter, stressed out’, en doet zo iets gelijkaardigs aan wat Radiohead doet op “Fitter Happier“. Ook de computerstem die de set soms aan elkaar praat lijkt daar zijn mosterd gehaald te hebben. De veertig aanwezige gelukzakken worden tot dansen toe bewogen door de donkere baslijn in “Doers”, die zoals een eg in zachte aarde onder je huid kruipt.

Onze lach bij het verlaten van de Trix was zo mogelijk nog breder dan toen bij “Standbeeldje op de Console”. Behalve gelach kregen we echter ook een resem goed uitgevoerde songs en een zeldzaam evenwicht tussen excentriciteit, authenticiteit en toegankelijkheid te zien. BODEGA leunde gisterenavond tegen het einde van haar Europese tour aan, maar vermoeienis of routine was nergens te bespeuren. Toegankelijk enigma Nikki Belfiglio en de haren begeleidden op die manier het publiek door bijna 25 nummers aan punkrocksprongen. Hoewel het moeilijk is om te zeggen welke van de bolletjes van papier nu het meeste indruk nalieten, kropen we wel gehavend door al dat leuks ons bed in. BODEGA is een band om blij van te worden, en meer moet het soms ook niet zijn.

Setlist:

Thrown
Can’t Knock the Hustle
How Can I Help Ya
Standbeeldje op de Console (Statuette on the Console)
Pillar on the Bridge of You
NYC (disambiguation)
Bodega Birth
Warhol
Jack from Titanic
I Am Not a Cinephile
Name Escape
No Blade of Grass
Charlie
Margot
Seneca the Stoic
Territorial Call of the Female
Boxes for the Move
Gyrate
Bookmarks
How Did This Happen?
Doers

People Ask Me
Truth is Not a Punishment

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.