Het is ondertussen iets langer dan vijf jaar geleden sinds Kelly Lee Owens haar eerste echte album op de wereld losliet. Ervoor verschenen wel wat singles en een ep’tje, maar het was pas sinds maart 2017 dat de Welshe dj en producer zich effectief op de kaart wist te zetten. Traag, maar gestaag baande ze zich door de jaren een weg naar de top; een reis die ze tot op heden nog steeds onderneemt, al zijn de hoogtepunten tegenwoordig alsmaar talrijker. Zo zag ze haar publiek alsmaar groter worden, deed Inner Song het wereldwijd indrukwekkend goed in de eindejaarslijstjes en mocht ze het anthem van het wereldkampioenschap vrouwenvoetbal maken. Kelly zit met andere woorden op een roze wolk, die dankzij LP.8 alleen nog maar meer in haar zelf gekozen richting zal drijven.
Om te beginnen willen we meteen duidelijk maken dat Kelly Lee Owens het helemaal niet is verleerd om goeie muziek te maken. Het ‘probleem’ is echter wel dat ze met dit album nog wat verder wegwandelt van het pad der toegankelijkheid. Dat is niet meteen iets slechts, maar het zorgt er wel voor dat het niet altijd even makkelijk is om de aandacht erbij te houden. Daarnaast is het natuurlijk wel mooi om te zien hoe ze haar eigen ding blijft doen. Hoe dat precies komt, is volgens ons best makkelijk te achterhalen. De Welshe begon gewoonweg nooit aan LP.8 met het idee dat ze richting een plaat toewerkte.
Het is een soort gevoel van chaos, een onhebbelijk gevoel dat je niet in de hand hebt, maar dat na verloop van tijd toch vertrouwd begint aan te voelen, dat de rode draad vormt doorheen LP.8. En ook dat is eigenlijk niet zo gek, want Kelly Lee Owens had eigenlijk maar een belangrijke gedachte in haar hoofd: de wereldtour rond Inner Song – een van haar grootste tot nog toe – viel door de pandemie in het water en daar kon ze niets aan doen. Met dat idee, en natuurlijk nog steeds die broek vol goesting in een livegebeuren, trok ze richting Oslo om samen met Lasse Marhaug (o.a. Merzbow, Jenny Hval) te ontdekken hoe de sneeuw en vrieskou die energie zouden beïnvloeden.
Een mix van alle bovenstaande verhalen komt dan ook wonderbaarlijk tot leven doorheen LP.8. Zo voelt openingstrack “Release” aan alsof we met een stoomtrein het winterachtige berglandschap inrijden en al snel gehypnotiseerd worden. Het is een kunst op zich om audio zo visueel te laten binnenkomen, al zit het eeuwige herhalen van de titeltrack daar ook voor iets tussen. De doordringende beats uit “Voice” zetten dat idee nog wat kracht bij, al wordt het dan al snel duidelijk dat er doorheen het album eigenlijk niet zo heel veel interessants gebeurt. Begrijp dat echter niet verkeerd, want Kelly Lee Owens weet zeker hoe ze een sterk staaltje productie moet afleveren. Het grote probleem blijkt gewoon al snel dat er iets te weinig variatie inzit om het geheel interessant te houden.
Het is vooral zaak om in je hoofd zelf beelden te bedenken bij de nogal ontoegankelijke naar industrial neigende soundscapes. Waar het noorderlicht komt binnengesijpeld op het licht euforische “Olga”, kruipt het donkere “S.O. (2)” dan weer onder je huid. Twee totaal verschillende nummers dus, maar het plaatje zou zomaar hetzelfde kunnen zijn. Owens weet namelijk heel goed welke richting ze uit wil met LP.8; een soort onderliggende onrust creëren in de euforische rust die het album uitstraalt. Alsof je de auditieve vorm van kippenvel voorgeschoteld krijgt, maar dat kippenvel je de kriebels geeft.
De nieuwe plaat van Kelly Lee Owens barst van die tegenstellingen. Terwijl de zee bijvoorbeeld over het strand rolt op “Anadlu”, de vogeltjes fluiten op “Nana Piano” of we meditatieve geluiden horen op “Quickening”, heeft elk van die nummers ook iets onhebbelijk, in dezelfde zin van dat je de onverklaarbare drang krijgt om plots je handen te wassen. Een vorm van ongeordende chaos, die van het euforische geheel plots iets krakends maakt dat op de een of andere manier een licht angstaanjagend gevoel met zich meebrengt. Het idee daarbij is telkens bijzonder interessant, de muziek vaak een tikkeltje minder.
Met LP.8 heeft Kelly Lee Owens dus een bijzondere plaat om aan haar palmares toe te voegen. Het geheel voelt echter, zoals uiteindelijk ook de bedoeling was, nooit echt aan als een album. De Welshe dj en producer heeft met dit project eerder een gevoelsmatig geheel weten te creëren, dat op verschillende manieren je muzikale voelsprieten weet te prikkelen. LP.8 klinkt bijzonder visueel, maar het kille randje en de vaak repetitieve geluiden zorgen er ook voor dat het een beetje afstotend werkt. Op zich dus wel interessant, maar ook heel erg ontoegankelijk, waardoor het ook een moeilijk te beluisteren album werd. Rustgevende onrust. Moeilijke muziek. Kelly Lee Owens weet wat ze wil en houdt geen rekening met wat werkt of met wat de wereld wil horen. Dat siert haar, maar daarmee zal ze naar alle waarschijnlijkheid ook nooit echt groter worden dan ze nu is. En dat is klaarblijkelijk oké.
Op zaterdag 20 augustus speelt Kelly Lee Owens op Pukkelpop.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
