De Australische Harriette Pilbeam, oftewel Hatchie, specialiseert zich in het soort nostalgische, dromerige pop waar een mens spontaan vrolijk van wordt. Liedjes die perfect als soundtrack bij romantische Japanse animefilms zouden passen, ondanks de wat ruwere shoegaze-elementen en melancholische teksten. Muziek die je kortom als een warm dekentje omhult.
De vooruitgeschoven singles van tweede plaat Giving the World Away kondigden aan dat Pilbeam haar oor voor popmelodieën alvast nog wat meer zou uitspelen en daarbij ook niet te beschroomd was om de hulp in te roepen van derden. Songwriter Dan Nigro, die eerder met Caroline Polachek en Olivia Rodrigo samenwerkte, werd ingeschakeld en de muzikante liet ook meer jarentachtiginvloeden in haar werk doorsijpelen. Het resultaat is een gevarieerde plaat met enkele aanstekelijke popliedjes.
In “This Enchanted” roept een simpele keyboardriff het beste op uit jarentachtigpop, tot de My Bloody Valentine-gitaren invallen. De zang van Pilbeam doet af en toe dan weer aan Grimes in een lager register denken. Uiteenlopende invloeden dus, die moeiteloos samenkomen. Ook andere pophits als “Lights On” en “Quicksand” jongleren bewonderenswaardig succesvol tussen al die diverse stijlen.
Toch voelen we ons wat minder geborgen in de muziek dan we verwachtten, iets dat misschien wel aan de productie te wijten is. Pilbeam riep de hulp in van producer Jorge Elbrecht, die eerder samenwerkte met Sky Ferreira en Japanese Breakfast, maar de man zet hier een ietwat gemengd resultaat neer. Hoewel de plaat vol klinkt zonder overdadig te worden, gaat er iets verloren in de muziek, waardoor wij soms moeite hebben een emotionele connectie te voelen.
Dat is niet zo’n groot probleem wanneer de liedjes even sterk zijn als de eerder vermelde singles, maar niet heel de plaat haalt dat niveau. Echt slechte nummers zijn er niet te bespeuren, maar Giving the World Away kabbelt wat en gaat ondanks de rijke productie en percussie bij momenten aan ons voorbij. Uitzonderingen zijn “Giving the World Away”, “The Key” en “Sunday Song” op de tweede helft van de plaat, waar Hatchie toch een emotioneel kantje aanraakt. Het zijn liedjes die minder catchy zijn, maar we op lange termijn meer zullen afspelen dan de vooruitgeschoven popsingles.
‘“Quicksand” gaat over omgaan met het besef dat je nooit tevreden zult zijn’, aldus Hatchie, en dat zijn we ook net niet helemaal na het beluisteren van deze plaat. Giving the World Away gaat over jezelf leren kennen en aanvaarden, maar voor ons blijft de muzikante nog iets te vaak emotioneel ongrijpbaar. Toch bevat deze plaat genoeg sterke nummers om ons zoet te houden. Redelijk geslaagd.
Bandcamp / Facebook / Instagram
