De man, de mythe, de legende. Kurt Vile resoneert eindelijk opnieuw liefdevol doch hartelijk door de ziel van deze beer. Na een succesvolle samenwerking tussen Kurt Vile en Courtney Barnett, en het eerder verschenen Tell Me How You Really Feel van Courtney Barnett, komt Vile nu op de proppen met zijn eigen soloproject, Bottle It In. De vertrouwde Amerikaanse verhalenverteller loodst je als een kleinkunstzanger doorheen de triviale pracht van het alledaagse. Onder meer Kim Gordon, Mary Lattimore, Stella Mozgawa, Barbara Gruska, Vincent Nudo, Cass McCombs, Joe Kennedy en Farmer Dave Scher werkten mee aan het album dat de artiest opdraagt aan de mensen die hij graag ziet en het goede leven.
Het album gaat van start met een eclectische knal aan harmonieën. Als Bach een millennial was geweest, had hij de reeds geloste single “Loading Zones” eigenhandig kunnen gecomponeerd hebben. De epische grandeur steekt dra van wal, maar gaat nooit overkop. Zelfs de synthesizers glijden als palingen tussen Vile’s virtuoze gitaarpracht en iconische nonchalance. “Hysteria” is dan weer zacht en lief. De begeleidende drummachine en shakers geven Vile’s dubbele gitaarsolo ultiem vrij spel, wat de latere conga’s des te frisser doet nazinderen.
Alvorens het muzikaal experiment “Bassackwards” ons bereikt, horen we het fijne “Yeah Bones”. Die eerstgenoemde is met negen minuten nog lang niet eens de langste track van het album. De zachte flow van het nummer geeft noch te weinig noch te veel prijs over Vile’s wereldbeschouwing. Daarenboven is de esthetische waarde van de omgekeerd afgespeelde gitaar van onschatbare waarde voor het nummer; evenals de crèmige bas en de exotische synth-fluiten.
Kurt Vile heeft meerdere trucjes achter de hand. “One Trick Ponies” is daarmee ook de tweede single die het album voorafging. Tijdens het refrein krijgen we naast Vile ook Warpaint’s Stella Mozgawa en Beachwood Sparks’ Farmer Dave Scher te horen. Zoals de titel van het volgende nummer suggereert, rol je van de pony’s op het weiland rechtstreeks in “Rollin with the Flow”; het enige nummer met een conventionele songstructuur. Dat maakt het gelukkig niet minder aanstekelijk.
Meer dan ieder ander nummer op Bottle It In, drijft de luisteraar op “Check Baby” als in een trance doorheen Kurt Vile’s immens lange en meanderende rivier van gedachten. Als folk een religie was, dan was Vile grootmoefti. Vervolgens verloopt de titeltrack “Bottle It In” gedogen en bittersaai na een tijd. “Mutinies” vervolgens is even slaapverwekkend. Een verfrissing duikt op met door country geïnspireerde track “Come Again” waarbij onontkomelijk een traantje wordt weggepinkt tegen het einde. Met “Cold Was the Wind” nam Vile de riskante keuze om een ruis-track gedurende het hele nummer te spelen. It paid off though. “Skinny Mini”, vervolgens, veegt de vloer met “Bottle It In” als tweede langste nummer van Vile’s episch album. De terugkerende gitaarriff klinkt als het klokkenspel van je parochie na de zondagsmis. Sfeermatig gezien is het het absolute simulacrum van het album. Als afsluiter uiteindelijk is er “(Bottle Back)”, een folknummer onder invloed van één of andere hallucinatoire substantie. De synthesizers vormen een rustig einde voor één van de grootste avonturen uit deze beer zijn negen levens.
Het gevoel na het beluisteren van Bottle It In kan vergeleken worden met het zwaarmoedige temperament na het horen van een straffe podcast of het lezen van een goed boek. In tegenstelling tot de unieke beleving van een podcast of boek blijft deze plaat dan weer op repeat staan tot en met eind oktober. Ondanks de teleurstellende titeltrack en de bij momenten slaapverwekkende herhaling van motieven, is het album op zich een ferme collectie van samenhangende memoires. De eerste vijf nummers zijn onverbiddelijk geniaal. Het duurt vervolgens even, maar uiteindelijk pikt de Amerikaanse artiest alsnog terug de draad op met “Come Again”. Vile luidt letterlijk het album uit met een gitaarriff die doet denken aan het klokkenspel dat men hoort na de eucharistieviering. Althans, met die interpretatie legt een laatste bouwsteen van het album zich bloot, namelijk de persoonlijke touch van de artiest. Kurt Vile vertelt over alles en niks, waardoor iedereen zijn of haar eigen verhaal kan vormen. Er zit in iedereen wel een stukje Kurt, wat maakt dat zijn live optredens zijn weggelegd voor iedereen. Kom daarom met ons mee genieten op 30 oktober in de Ancienne Belgique wanneer Kurt Vile zijn genialiteit op onze hoofdstad loslaat.
