Ze waren met welgeteld 38 in de Clubzaal van de Trix, maar je zal ze nooit kunnen verwijten dat ze niet passioneel zijn, die fans van Open Mike Eagle. De rapper uit Chicago vormt als geen ander hiphop om in kunst en heeft dan nog een gevoel voor humor ook. Het totaal muzikaal pakket dus. Brick Body Kids Still Daydream blijft een van de meest ondergewaardeerde hiphopplaten (zelfs platen tout court) uit het vorige decennium, maar dat heeft Eagle er niet van weerhouden nog steeds zijn eigen excentrieke ding te doen. Hij kwam zijn vorige plaat, Anime, Trauma & Divorce, voorstellen in Antwerpen.
Tijdens het voorprogramma kwam vast maatje Video Dave aanzetten. Het was meteen duidelijk waarom de mede-Chicagoenaar zo in lijn licht met de humor van Open Mike Eagle. De nummers waren niet allemaal even kwalitatief, maar dat maakte hij goed door zijn unieke performancestijl. Als in een salespitch met nul au serieux, overliep Video Dave zowat zijn leven en hoe hij dat verwerkt heeft in zijn muziek. Je moet begrijpen, Video Dave is iemand die met behulp van een Powerpoint rapt over hoe hij werkte voor iemand die een pyramid scheme op poten zette, maar zelfs uit die get rich quick-bullshit toch wat wijze woorden probeert te puren en in een nummer steekt. Of hoe hij tijdens de lockdown begon met naaiprojectjes en dit combineerde met het nemen van heel veel drugs. De gruwelijk vervormde resultaten waren trouwens beschikbaar aan de merchstand.
Het was allemaal wel jolig en speels, maar als het grote broertje van de twee liet Open Mike Eagle meteen zien waarvoor iedereen echt gekomen was. Hij opende zijn set met een hitje, “(How Could Anybody) Feel at Home”, met zijn bevrijdende flow en lichte beat. Eagle’s persoonlijke stijl zette zich verder op “Death Parade”, een nummer met afwisselende intensiteit en troebele beat dat ‘intergenerationeel trauma’ belicht.
Maar een depressieve boel was het allerminst, Open Mike Eagle kon moeiteloos overgaan in wat feestelijke nummers. “The Edge of New Clothes”, een single gemaakt voor het benefietalbum van The Needle Drop, is lekker trippy en bumpy en dat werd het door het paneeltje waarmee Eagle speelde nog meer. Na “No Selling”, nog zo’n zwaar vibrerend nummer, kwamen er een hele reeks nieuwe nummers, waar we er zelfs nog geen titel van kregen. ‘Cuz it’s fun for me’, aldus een plagende Open Mike Eagle.
Als die nummers op aankomende albums of ep’s zullen verschijnen, belooft dat alleszins veel goeds. De beats waren een stuk anders dan degene die tot op heden in de OME-discografie verschenen: een luit in de achtergrond hier, een nogal gangsterige throwback naar de nineties daar. Het was allemaal wat aangenaam desoriënterend. Eagle toonde vooral dat zijn scherpe pen meekan met wie dan ook in de ‘game’. Hoogstandjes waren ‘I stay woke, I don’t sleep great’ en ‘I’m a product of my environment. It was either this, jail, death or selling Verizon.’ Alleen hij dropt sociaal bewuste bars als geen ander.
Tijdens OME’s set werd zijn maatje Video Dave niet vergeten. Hij hield zich op de achtergrond, in tegenstelling tot zijn veelzeggend voorprogramma, maar onderhield de chemie die hij had met Eagle ijverig. Een bemoedigende herhaling van een laatste woord, wat rondspelen met de beats op zijn computer. Het lijkt niet veel, maar maakt vaak het verschil, zoals op het zwoele maar neerslachtige “95 Radios”. Tijdens de laatste nummers werd de versnelling wat verhoogt. De hoogtepunten van Broken Brick Kids Still Daydream passeerden allemaal de revue en één voor één werd die hoogtepuntstatus opnieuw verdiend. “Legendary Iron Hood” kende een onstuitbare, maar breekbare flow, met zelfs een specifieke verwijzing naar Antwerpen, dat het luidste applaus van de avond kreeg. Op “Brick Body Complex” hoorde je in de hook de woorden ‘I promise you I will never fit your description’, en daarmee was het eigenlijk allemaal gezegd. Afsluiter “Ziggy Starfish (Anxiety Raps)”, met zijn excentrieke en razendsnelle beat en geweldige flow, onderstreepte nog eens waarom Open Mike Eagle niet is als anderen.
Doorheen zijn set ging Open Mike Eagle door zijn eclectische discografie en zo begrijp je wat voor unieke artiest hij is. Het Zwitsers zakmes van de underground hiphopwereld had diepgaande en sociaal bewuste bangers, feestelijke nummers doorweekt van de banale humor en intense persoonlijke observaties in muziekvorm. Open Mike Eagle is het soort artiest waar de persoonlijkheid overtuigd, gewoon omdat die zo aanstekelijk is. Uiterst vakkundig ontweek Eagle labels in Antwerpen, al was het maar voor een beperkt publiek.
Setlist:
(How Could Anybody) Feel at Home
Microfiche
Death Parade
The Edge of New Clothes
No Selling (Uncle Butch Pretends It Didn’t Hurt)
Day Dreaming in the Projects
(nieuw nummer)
(nieuw nummer)
(nieuw nummer)
(nieuw nummer)
95 Radios
Big Pretty Bridges (3 Days Off in Albuquerque)
Brick Body Complex
The Processional (Funeral March)
Ziggy Starfish (Anxiety Raps)
