Jack White begon zijn muzikale carrière bij The White Stripes, waar hij geflankeerd werd door zijn toenmalige vrouw Meg White. In 1999 bracht het duo hun eerste album The White Stripes uit en in 2003 scoorde de band met “Seven Nation Army” een enorme klassieker. Na zes studioalbums hielden The White Stripes het in 2011 definitief voor gezien. Gelukkig is er nog Jack White’s andere band, The Raconteurs. De band ontstond in 2005 toen White samen met Brendan Brenson “Steady, As She Goes” schreef, waarna de heren besloten om Patrick Keeler en Jack Lawrence erbij te halen en zodoende The Raconteurs op te richten. “Steady, As She Goes” werd de eerste single van de supergroep en verscheen op Broken Boy Soldiers. Met Consolers of the Lonely werd al snel een opvolger gemaakt voor hun geprezen debuutalbum, waarna het ongeveer tien jaar stil bleef rondom de groep. In 2019 doorbrak de band deze stilte met de release van Help Us Stranger.
Twee bands combineren is natuurlijk niet niks en dat Jack White een bezige bij is, mag dan ook zeker gezegd worden. Nadat The White Stripes ontbonden werd, begon hij aan een solocarrière en bracht hij in 2012 met Blunderbuss zijn eerste soloalbum uit. Zijn laatste soloalbum dateerde van 2018 toen hij met Boarding House Reach op de proppen kwam. Voor 2022 heeft White iets speciaals in petto; hij brengt namelijk niet één maar twee studioalbums uit, waarvan Fear of the Dawn het eerste is. Het tweede album, Entering Heaven Alive, verschijnt op 22 juli.
Op “Taking Me Back” laat White ons al meteen horen dat hij nog steeds een ongelooflijke gitaarvirtuoos is; de gierende gitaarriffs vliegen ons om de oren en daarbovenop worden we ook nog eens getrakteerd op innovatieve solo’s zoals alleen White deze kan doen klinken. Dat hij door Rolling Stone in de top 100 beste gitaristen werd opgenomen, is dan ook meer dan terecht. Nummers zoals “Fear of the Dawn” en “The White Raven” bevestigen ons nogmaals dat hij zijn plaatsje in die top 100 ruimschoots verdient. Het is vooral op dat laatstgenoemde nummer dat White een immens bombastische sound weet te creëren doormiddel van strakke drums, een vette bas en een elektrische gitaar die wordt voorzien van het gebruikelijke fuzz-effect.
Het moet gezegd worden dat de liefhebbers van de vintage gitaarrock toch hun wenkbrauwen zullen fronsen bij deze plaat. White gaat namelijk een experimentele richting uit die verder strekt dan het creëren van unieke gitaargeluiden. Op “Hi-De-Ho” horen we naast Jack White ook de Amerikaanse rapper Q-Tip. Die combinatie resulteert in een sound bestaande uit een stevige, hiphopachtige beat die hier en daar door wat elektrische gitaar wordt vergezeld. Rap en elektrische gitaren: het is een samenvoeging die op het eerste gezicht niet meteen weet te overtuigen en het resultaat is dan ook op z’n minst opmerkelijk te noemen. Voor de zeer fanatieke Jack White-fans is het waarschijnlijk een aangenaam extraatje, voor zij die vooral fan zijn van de ruige gitaren in combinatie met Jacks rauwe stem is het een absolute teleurstelling.
Dat Jack White volledig aan het experimenteren is geslagen, is ons ondertussen al duidelijk geworden en het is met “Into the Twilight” dat we voor de eerste keer met volle zekerheid kunnen zeggen dat zijn experiment volledig verkeerd uitpakt. We krijgen de indruk dat er verschillende kaboutertjes in het hoofd van White leven, al was dat bij “Hi-De-Ho” eigenlijk ook al het geval. Op “Into the Twilight” lijkt het erop dat White poogde een kosmische sfeer na te bootsen met overmatig gebruik van willekeurig effecten. Het resultaat is betreurenswaardig te noemen en dan hebben we het nog niet over de vervormde stemmetjes die aan Frank Zappa doen denken, al moet gezegd worden dat het om een slap afkooksel van Zappa gaat. Het spreekwoord ‘schoenmaker, blijf bij je leest’ spookt ondertussen door onze hoofden.
Gelukkig weet White naar het einde toe zijn mindere nummers nog te compenseren met wat meer rockgeoriënteerde nummers zoals “That Was Then, This Is Now” en “Shedding My Velvet”. Toch moeten we stellen dat ook deze nummers anders klinken dan wat we eerder al van hem te horen kregen; het klinkt met vlagen wat staccato en wat gekker door onverwachte overgangen en White lijkt daarmee ook volledig lak te hebben aan de gebruikelijke akkoordprogressies. Toch zijn er ook nummers die ons tot op een bepaald niveau weten terug te brengen naar Jack White ten tijde van The White Stripes en daar is “Morning, Noon and Night” het beste voorbeeld van. De schoenmaker lijkt zijn leest dan toch teruggevonden te hebben.
We kunnen zeker stellen dat Jack White ons met zijn nieuwe album heeft weten te verrassen, al zal nog moeten blijken of zijn fans dit als een aangename verrassing zien. Wij zijn nog niet volledig overtuigd van Fear of the Dawn, al zou het best zo kunnen dat het album door de maanden heen in onze achting stijgt. Voorlopig blijft het zoeken tussen de wirwar van stijlen waarmee White op deze plaat op zijn geheel eigen manier heeft geëxperimenteerd.
Op 16 juli staat Jack White in Vorst Nationaal in het kader van The Supply Chain Issues-tour.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
