Duster heeft zichzelf in 2019 nog eens wat afgestoft en van zolder gehaald, want de band zit ondertussen aan hun tweede comebackalbum sinds de pauze die de band in 2000 inlaste. Je zou denken dat dat voor wat roest op de machine zou zorgen, maar het Amerikaanse trio, een van de grote namen in het slowcoregenre, bewees met het zelfgetitelde comeback het tegendeel. Het debuut magnum opus van Duster, Stratosphere, was boven alles een moeilijk te doorgronden, serieus gelaagd, stuk muziek. Die raadselachtigheid blijft na twintig jaar nog steeds intact, want ook dit verrassingsalbum is van dezelfde makelij.
Together kreeg geen plechtige aankondiging met de gewoonlijke toeters en bellen, en dat was voor dit album misschien het beste. Als de band werkelijk nieuwe richtingen wil uitgaan, illustreert opener “New Directions” dit wel niet meteen. De woorden traag en uitgerekt worden niet voor niets geassocieerd met slowcore, en dat illustreert dat eerste nummer dan weer wel. Minimalistisch en lichtjes dreigend, als doommetal voor mensen die ’s ochtends niet uit bed geraken, kruipt het nummer half bij zinnen verder. Na drie minuten verlaat het onopvallend weer de spotlight, als iemand die een kamer inwandelde en dan vergeetachtig realiseert dat hij niet meer weet waarom hij daar was binnengekomen.
Deze akelige slaperigheid zet zich verder op “Retrograde”, dat aan de vrolijke kant van dromerig zit en zo klinkt als een emoliefdesliedje. Het zijn op deze momenten van helderheid en zuiverheid, dat Duster plaats maakt om elk hoekje van hun beperkte genreomhulsel te ontdekken. “Making Room” neigt naar een shoegazy soort midwest emo toe, dat bijna verdrinkt in zijn eigen drukkende instrumentatie. Terwijl doet “Familiar Fields” met zijn ketsende, afgemeten drums en afgepeigerde gitaren denken aan de eerste postpunkstapjes van The Cure. Maar dan met nog minder joie de vivre, als je dat kan geloven.
Maar het zijn vooral de simpele, ongecompliceerde gitaarstukjes of drumbeats die toch extra gewicht krijgen door hun schijnbaar eigen zoektocht naar substantie. Een van de afsluitende nummers, “Feel No Joy”, doet met zijn zeer distorted gitaren en effectdoordrenkte, stokkende zang veel met weinig. De muziek op Together passeert, zelfs met momenten aan levendigheid, nogal ongehinderd door je perceptie. Het is echter maar al te makkelijk dat op een negatieve manier op te nemen. ‘Veel met weinig’ is hier sowieso de kernboodschap. Blijvende indrukken nalaten, gebeiteld in steen, is niet het doel van de band, maar net inspelen op impressies en oppervlakkigheden. Dit album is geen achtergrondmuziek, want dat impliceert dat je het opzet om je gedachten net te verzetten. Niet om ze vast te spijkeren aan de grond, zoals Duster weet te doen.
Together is neerslachtig en drukkend, maar nog steeds akelig zacht en eist eigenlijk niets van je. Door zijn nevelige omsingeling zorgt Duster voor een gelaagde emotionele kracht die enkel te verkrijgen is door ze te laten sudderen op de slowcore-manier. Deze veertig minuten aan gemompel in muziekvorm hadden snel kunnen uitdraaien in een saaie boel, maar zijn ze allerminst. Integendeel. En hoewel ‘niet saai”’niet meteen als de meest lovende kritiek klinkt, is dit het soort album dat maar al te graag zijn eigen understatement vormt. Together is de soundtrack voor het willen nemen van een kom cornflakes, om dan te zien dat de melk op is.
Instagram / Twitter / Facebook
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
