© Lillie Eiger
Je gaat ons misschien niet geloven, maar de artiest waar we gisteren voor naar Brussel afzakten, was misschien wel de jongste persoon in de zaal. We hebben het natuurlijk over Alfie Templeman, die voor het eerst in zijn vooralsnog bescheiden carrière voet op Belgische bodem zette. De Brit vierde begin dit jaar zijn negentiende verjaardag, maar heeft naar alle waarschijnlijkheid al meer bereikt dan jij en ik. Zo scoorde hij met bijvoorbeeld “Happiness in Liquid Form”, “Obvious Guy” en onlangs nog “3D Feelings” al enkele bescheiden hitjes, maar het belangrijkste moet nog komen. Binnen enkele weken verschijnt debuutplaat Mellow Moon, en ter promotie van dat album trekt de jongeman tegenwoordig door Europa.
We hadden zijn populariteit misschien net iets te hoog ingeschat, want Alfie kreeg de Club van de AB jammer genoeg niet helemaal gevuld. Dat bleek uiteindelijk niet het enige dat niet helemaal volgens plan verliep. Na nog maar een paar shows moest voorprogramma Karin Ann al verstek geven, doordat ze besmet geraakte met een bepaald virus. Geen opwarmertje dus, waardoor Alfie Templeman om 21.00 stipt aan zijn set begon.
Toen werd eigenlijk al meteen duidelijk wat we het komende uur konden verwachten. De Brit groette licht onwennig en misschien wel wat cringe de zaal, waarna grote hit “Shady” geplaagd werd door het geluid. We kregen met andere woorden geen rasechte performer, maar een eerder licht verlegen tiener die samen met zijn vrienden – overigens ook bijzonder jong – wat muziek en plezier kwamen maken. Dat merkte je aan het feit dat er, indien er de gelegenheid was, er altijd wel ergens een gitaarsolootje werd tussen gewriemeld. Plezant dus, en dat was ook de overgang richting “Who Am I”. Voorzichtig zag je hoe de muziek wat vonkjes op het publiek afgaf, waardoor er altijd wel wat elektriciteit in de lucht hing.
Het grote ‘probleem’ was echter dat Alfie zijn nog te verschijnen album kwam voorstellen, waardoor een groot deel van de set bestond uit onuitgebrachte (en dus onbekende) nummers. Dat pakte soms goed uit, zoals bij het bijzonder funky “Candyfloss” – ongetwijfeld een zomerhitje in wording – en het iets grootsere “Film Scene Daydream”, maar dan was er ook de keerzijde van de medaille. Single “Everybody’s Gonna Love Somebody” bracht de Club nog in beweging, maar daarna kabbelde de set recht op een dipje af.
Na een verhaaltje over ‘de lekkere wafel’ die hij voor de show had gegeten, sloeg de melancholie toe. Begrijp ons niet verkeerd, dat zijn daarom geen slechte nummers, maar vraag ons op dit moment niet meer het verschil tussen “Leaving Today” en “Colour Me Blue”. Soms kwam er gelukkig wel een opflakkering aan te pas, zoals bijvoorbeeld de titeltrack die dankzij een grootse muzikale outro een valse trage bleek te zijn. We willen het woord niet gebruiken, maar we zouden liegen als het middenstuk niet gewoon een tikkeltje saai was. En als dan ook de techniek het nog laat afweten… dan weet je dat het moeilijk wordt.
Gelukkig waren al die problemen even snel weer van de baan als dat ze opdoken, waarna Alfie de haast profetische woorden ‘Let’s have a dance’ uitsprak. Met “Circles” daalde de discobal dan ook naar beneden, waardoor er een slotoffensiefje tot stand kwam. Lekker funky, zwoele baslijntjes en wat muzikale zonnestraaltjes: dit was Alfie Templeman zoals we hem wilden horen. Het drieluik “Obvious Guy” / “Wait, I Lied” / “3D Feelings” bleek dan ook een fijne manier om de set af te sluiten. Het zorgde ervoor dat de zaal ook voorzichtig in feeststemming raakte, en hier en daar zagen we zelfs wat mensen in het rond springen. De Brit eindigde zijn set duidelijk met een positieve noot. Ook bisnummers “Broken” en, natuurlijk, “Happiness in Liquid Form” werden met open armen ontvangen, waardoor het ietwat saaie middenstuk met veel vrolijkheid werd doorgespoeld.
De eerste passage van Alfie Templeman op Belgische bodem is bij deze dus een feit. De Brit is niet de beste frontman die we ooit aan het werk zagen, laat staan beste zanger of gitarist. Zijn band is verre van een geoliede machine die alle nummer vlekkeloos van voor tot achter kan spelen, en ook de interactie met het publiek kon zeker beter. Máár het was wel een plezante avond. De jongeman heeft zeker het potentieel en de hitjes om wat stapjes hogerop te geraken, maar zijn set in de Ancienne Belgique duurde net wat te lang. Zet deze kerel op pakweg The Slope op Rock Werchter om vier uur in de namiddag, fijn in het zonnetje, en hij bezorgt je ongetwijfeld een van de leukste dertig minuten van je weekend.
Maar goed, op zo’n jonge leeftijd – en zeker met de afgelopen periode in het achterhoofd – is het natuurlijk niet zo gek dat deze jongens niet overlopen van zelfvertrouwen. We hebben ons geamuseerd met een gemiddeld maar degelijk concert; da’s het belangrijkste. Nu gewoon wat werken aan die liveshow en dan zien we je graag terug op een of ander festival, Alfie!
Mellow Moon verschijnt op 27 mei.
Setlist:
Shady
Who I Am
Stop Thinking (About Me)
Candyfloss
Film Scene Daydream
Everybody’s Gonna Love Somebody
Leaving Today
Mellow Moon
Like an Animal
Circles
Colour Me Blue
Obvious Guy
Wait, I Lied
3D Feelings
Broken
Happiness in Liquid Form
