Binnen het rijk der zware metalen wordt er nogal kwistig omgegaan met het woord ‘supergroep’. Nostalgie is op dat vlak een vuil beestje dat zich sneller vermenigvuldigt dan een zwerm ongedierte. Los van de connecties met Amenra, Neurosis en Sepultura plaatsen we Absent in Body op ons hoogste schavot. Al in 2015 lieten Colin H van Eeckhout, Igor Cavalera, Mathieu Vandekerckhove en Scott Kelly hun geesten rijpen om een hecht collectief te vormen. Het verhaal begon als een symbiose tussen Mathieu en Scott, de rest volgde spontaan. De onvoorwaardelijke liefde voor muziek was de lijm, het oeverloos respect voor elkaar de magische toets die Absent in Body puur doet overkomen. Dat deze muzikanten weten hoe ze emotioneel zware nummers moeten schrijven, is een understatement. Elk apart wisten ze al het metalgenre te overstijgen en zodoende een devote fanbase aan zich te binden.
Het eerste wapenfeit van de groep was een gelimiteerde 12-inch van “The Abyss Stares Back“. Goed voor 20 minuten bezwerende ambientmetal was de track geen al te harde stijlbreuk met de scenes waarin de leden actief waren. Met Record Store Day (23/04) in het achterhoofd zou een heruitgave van de vinylsingle een donderslag bij heldere hemel zijn. De (internationale) aandacht die gevestigd werd op de debuutsingle “The Acres/The Ache“, deed alvast vermoeden dat Absent in Body niet in vergetelheid was geraakt. In huidige tijden van onrust is het geen wonder dat de mens teruggrijpt naar zijn/haar diepste oerinstincten. Het gevoel dat je in het nauw wordt gedreven, vormt bijvoorbeeld de ruggengraat van “Sarin” en “Rise from Ruins”. Dat tribale karakter krijgt op Plague God ook een esthetische ervaring. De schedel op de hoes ziet er misschien universeel herkenbaar uit, die holle ooggaten staren ons zo dreigend aan dat we ons zelfs zonder de muziek ongemakkelijk voelen.
“Rise from Ruins” klinkt als titel misschien hoopgevend. De muzikale uitwerking ervan neemt monsterlijke proporties aan die de zon doet uiteenspatten. Halverwege de track schreeuwt Colin het uit van de pijn zoals we dat eerder gewoon zijn bij Amenra. Dat fragment is echter één van de rustigere momenten op Plague God. De eindeloze discussie over wie het luidst of zwaarst kan spelen, is hier een peulenschil groot. Absent in Body wisselt luidheid in voor indringendheid. Op “In Spirit in Spite” gaan de geïndustrialiseerde drumpartijen van Cavalera door merg en been, maar wanneer Colin melancholisch dialogeert, dooft de fakkel niet uit. Het hellevuur blijft verwoestend verder flakkeren alsof er per persoon die met de ogen knippert een zondaar staat te wachten voor de poort van de hel. Colins grommende vocalen lijken daarmee op een imitatie van Kerberos: de driekoppige hond die het schimmenrijk bloeddorstig behoedt voor elke levende ziel.
Elk einde is weliswaar een nieuw begin. In de luwte van alle donkere heftigheid die Plague God musiceert, ontpopt “The Half Rising Man” zich tot een smerige energiebooster. De cryptische gitaarriedels luiden de voorbode in van een gladiatorengevecht tussen een secutor en een roofdier. De industriële soundscapes zorgen voor de nodige doodspanningen die ons in hun greep houden om de shuffleknop in te duwen. Voor diegenen die het juk van zich willen afwerpen, wordt debuutsingle “The Acres/the Ache” ongetwijfeld de favoriet van het album. Vergezeld van primitief drumgeroffel werken de noisy geluidseffecten zeer beklemmend. Alsof er nog niet genoeg obscure soundtracks bestaan voor National Geographic-docu’s over wroetende insectenlarven. Naast de ijzige riffs blijft er genoeg ruimte over voor melancholische schoonheid die ons humeur opfleurt.
Plague God mag dan ‘maar’ vijf tracks bevatten, toch is dit debuut geen half werk of zijproject. Daarvoor speelt het imago van de respectievelijke (ex-)leden van Amenra, Sepultura en Neurosis nogal in hun voordeel. Niemand hoeft zich immers nog te bewijzen waardoor de muzikale broederschap troef is. Desalniettemin blijft het debuut een avontuurlijke trip waarbij je de pedalen niet verliest. Daarvoor zijn de kalmere fragmenten wondermooi en de primitieve chaos te gecontroleerd. De eeuwige zoektocht naar innerlijke stabiliteit wordt daarmee toch iets draaglijker. Nu nog hopen dat de drukke agenda’s van de bandleden spoedig langs elkaar kunnen lopen opdat we Absent in Body in een geluidsvriendelijke zaal kunnen aanschouwen. Afwezig zijn in je eigen lichaam kan ontspannend zijn, collectieve afwezigheid werkt stimulerend voor de ontwikkeling van de geest.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
