© CPU – Mathias Verschueren
Het Koninklijk Circus veranderde gisterenavond even in een tempel voor het morbide. De heren van Amenra kwamen, na twee maand vertraging, het nieuwe album De Doorn voorstellen. Wat volgde was een cataclysmisch spektakel vervuld van donkere beelden, intieme momenten en loeiharde uithalen. Een nagenoeg uitverkocht Koninklijk Circus genoot als vanouds van het befaamde Kortrijkzaanse geweld.
Wanneer om negen uur stipt de lichten uitgaan, wordt de zaal muisstil. Rookmachines benevelen het podium. Vanuit de mist reciteert frontman Colin H. Van Eeckhout de beginproza van “De dood in bloei”. ‘Van licht ontdaan … het nakend begin.’ Een duisternis valt neer op de zaal, uit het niets krijgen we de volle lading naar ons hoofd gezwierd. De meedogenloze klankmuur van Amenra is neergedaald en zal ons nog anderhalf uur verpletteren.
De toon was meteen gezet. Op de nieuwe plaat klinkt Amenra zeer vertrouwd. De band heeft een sound als vanouds: heftig, beenhard en smartelijk. Nieuw zijn de ingetogen intermezzo’s, waar Van Eeckhout in het Nederlands proza voordraagt. De Doorn is het eerste album sinds 2017. Sindsdien verliet Levy Seynaeve de band, om zich onder meer harder toe te leggen op zijn andere band Wiegedood. Belangrijker is dat dit het eerste album is dat zich buiten hun serie Mass-albums bevindt. De Doorn is geen misdienst, maar een ritueel. Ook op het podium zijn de meeste christelijke elementen verdwenen. De visuals geven een schrijnende opeenvolging van oorlogsbeelden, lijden en het obscure weer.
Zoals altijd verzakt Van Eeckhout dieper en dieper in zijn getormenteerde wereld naarmate het concert vordert. De frontman grijpt om zich heen, scheurt zijn t-shirt en loopt vuurrood aan. Na het bloedstollende en bloedmooie “De Evenmens” valt hij op zijn knieën. Achter de band spelen verknipte beelden van de Eerste Wereldoorlog. We zien de horror van de oorlog en de loopgraven doorheen een eigentijdse lens. Het vormt een aangrijpend geheel. Later in de show duiken er hedendaagse beelden op. We zien moderne legervoertuigen door desolate steden rollen, flatgebouwen die aan flarden geschoten worden en rookpluimen die de zon doen verdwijnen. Een aanklacht op een oorlog, niet zo ver van ons verwijderd.
© CPU – Mathias Verschueren
“Voor Immer” zorgt voor eenzelfde verademing als het nieuwe album binnen hun discografie. De zaal is stil tijdens de intro, terwijl een gedicht voorgedragen wordt. Van Eeckhout kijkt ons aan, spreekt ons toe in onze moedertaal. Het brengt hem dichter bij ons. We raken bevangen door een gevoel van wondermooie treurnis. Wanneer de verbintenis het sterkst lijkt, draait de frontman zich om. Iedereen weet wat er zit aan te komen. Dit is sfeerschepping volgens Amenra’s boekje. Opnieuw wordt de hele zaal opgeschrikt door een immens salvo aan geluid. De schreeuwen die vanop het podium vertrekken, doordringen de duisternis en gaan door merg en been. Ze laten geen concertganger onberoerd. Amenra ontroert en ontzet.
Het lijdt geen twijfel dat het publiek iets heel echts meemaakt. Hier en daar wordt een traan weggepinkt, meerdere malen wordt er meegebruld, vanuit de nis van het Koninklijk Circus zie je de mensenzee meeknikken op de logge riffs van de band. Amenra verlaat zonder enig woord de planken. De mensen hadden gekregen waarvoor ze waren gekomen: een catharsis van hun zielenheil.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
De Dood In Bloei
Ogentroost
.Razoreater.
De Evenmens
A Mon Âme
Voor Immer
Nowena | 9. 10
Het Gloren
.Am Kreuz.
A Solitary Reign
