© Michael Smits
Wie lijdt aan een wachtrijfobie kon gisterenavond van geluk spreken. Ondanks een line-up om je vingers bij af te likken, lag het trottoir voor de AB er vrij verlaten bij. Je zou bijna gaan denken dat er sprake was van een collectieve afzwering van kwaliteitsconcerten, maar niets was minder waar. Het doodse voetpad tekende een sterk contrast met de stampvolle clubzaal, waar een opvallend stijlvol publiek al stond te popelen voor het optreden van MEYY. Wie ons kent, weet dat we niet genoeg kunnen krijgen van dit wonderkind. We hebben haar gevolgd van haar debuutsingle “Angelic Lies”, tot haar laatste ep Neon Angel, en kunnen je één ding garanderen: deze dame reikt naar de sterren en zal ze ook bereiken!
Lichten uit, spotlicht aan. Als in een theatervoorstelling verscheen onze femme fatale op een klein verhoogje op het podium. Woorden waren niet nodig om een eerste golf van gejuich en getier uit te lokken. Een blik op haar elegante outfit, ellenlange vlechten en stralend gezicht dat bruiste van zelfvertrouwen, volstond al om een wauw-moment te verwekken. Vrijwel meteen demonstreerde ze hoe hard ze op twee jaar tijd gegroeid was als performer. Er viel geen enkel spoor van onzekerheid of nervositeit te spotten, wanneer ze haar publiek een kijkje liet nemen naar een voorbeeld van choreografische perfectie. Haar vele poses hadden iets weg van een collectie magnifieke Griekse standbeelden, waardoor je haast ging vergeten dat je effectief een mens van vlees en bloed voor je neus had staan. Gelukkig stelde ze ons al snel gerust toen haar lippen de microfoon raakten en haar tedere stem het laatste geroezemoes in de kiem smoorde.
Wanneer we de keuze hebben tussen het optreden van een wereldberoemde artiest in een zaal van stadionformaat of een concert van een veelbelovende opkomende artiest, zal het meestal die laatste zijn. Ondanks de beperkte capaciteit van de clubzaal, was dit publiek meer waard dan de meeste sportpaleizen. Voornamelijk jonge gezichten barstten van enthousiasme om luidkeels mee te zingen met hun favoriete MEYY-nummers. De zangeres leek bovendien een serieuze entourage te hebben opgetrommeld. ‘Komaan Charlotte!’, klonk het meerdere malen, waarna ze het niet kon verhelpen om met pretoogjes een glimlach te werpen naar haar gulle supporters.
Ondanks het feit dat haar meeste nummers redelijk sloom zijn, bevatten ze een gave die mensen aan het bewegen krijgt. Na twee nummers stond de zaal al hoger te springen dan Tia Hellebout, een indrukkende prestatie om op nog geen tien minuten klaar te spelen. Even later was de eerste piek in de energiegrafiek al een feit. Toen MEYY een waterdicht staaltje meezingmateriaal presenteerde, hoorden we onszelf niet meer nadenken, want de ganse zaal leek de tekst van “Famous” zelfs achterstevoren mee te kunnen zingen. Het ijs was eigenlijk al gebroken, maar smolt volledig weg terwijl een honderdtal stemmen zich lieten begeleiden door een toekomstig popicoon.
Alsof we nog niet genoeg werden verwend, had de hoofdact een verrassing voor ons in de boeg. Verstopt achter de coulissen zat namelijk al die tijd niemand minder dan DVTCH NORRIS. Uit het niets kwam hij zijn collega bijstaan met enkele bars, een mooi gebaar dat wederom beloond werd met een daverend applaus. Na twintig seconden nam het duo echter al afscheid met een stevige knuffel, en nam DVTCH de lift naar de backstage, waar zijn Duvel geduldig op hem stond te wachten. Gelukkig werd ons gemis vervolgens verzacht met enkele futuristische popnummers à la Charli XCX. Iedereen was ondertussen te moe om te springen, dus evolueerde het dansvloertafereel van een atletiekwedstrijd naar een vrolijk geschuifel.
We weten maar al te goed dat sommige muziek quasi onmogelijk live te reproduceren is op het podium. Toch kunnen we ons soms ergeren aan de eeuwige headbangbewegingen van een DJ die eigenlijk niet zo enorm veel werk heeft. Het werd dus ten zeerste geapprecieerd toen MEYY plots haar akoestische gitaar bovenhaalde voor een zwoele serenade. ‘I’m sorry, my guitar game is pretty bad’, verklaart ze met een Vlaams Engels accent. Die bescheidenheid was echter nergens voor nodig, want van er viel geen valse noot te bespeuren. Na deze wondermooie ode aan vergane tienerromantiek, blies ze iedereen nog eens omver met een explosieve cover van “The Hills” van The Weeknd. Een beetje jammer dat ze ons niet probeerde te verbazen met een totaal herwerkte versie van een nummer uit een ander genre, maar goed. Het kreeg ons aan het dansen en stoomde de zaal klaar voor haar broertje yccl, wiens eclectische DJ-set ons overtuigde om te blijven voor een drankje of tien.
MEYY levert met haar piepjonge carrière al zeer indrukwekkende prestaties. Het is ook maar een kwestie van tijd voordat ze een vaste waarde zal worden in de popsterrenwereld. Aangezien ze vandaag nog op het vliegtuig stapt voor een optreden in de Verenigde Staten, lijkt dat moment al enorm dichtbij te komen!
