2002, exact twintig jaar geleden, veroverde de toen zeventienjarige Avril Lavigne de wereld met haar monsterhit “Complicated”, gevolgd door de al even grote hit “Sk8ter Boi”. Ze zorgde er in haar eentje voor dat er een vrouwelijke toets werd gegeven aan het commerciële poppunkwereldje, dat gedomineerd werd door blink-182 en aanverwanten. Het was toen dat ze de titel van poppunkprinses kreeg toebedeeld. De jaren die volgden werden steeds magerder en het kroontje ging steeds iets minder blinken. Er werden nog hits gescoord met “Don’t Tell Me” en “Girlfriend”, maar in het tweede deel van de nillies verdween mevrouw Lavigne bijna volledig van het toneel. Twee gestrande huwelijken, problemen de ziekte van Lyme en amper nog bereikte hitlijsten. Wij hadden het eerlijk gezegd al opgegeven, maar zoals Bredero ooit zei: het kan verkeren.
De poppunkrevival die werd ingezet door Machine Gun Kelly, YUNGLBUD en Travis Barker een tweetal jaar geleden bleek een welgekomen golf te zijn waar Lavigne graag op mee surft. Het ideale team werd samengesteld en wie anders dan de keizer van deze revival, Travis Barker, is beter geplaatst om Avril terug op haar troon te plaatsen? Vraag ons niet waar hij nog de tijd vandaan haalt, want het is een understatement om te zeggen dat Travis elke week wel ergens opduikt als producer of drummer. Hij doet het met wisselend succes, maar wanneer hij mag spelen in de poppunktuin, schiet hij meestal toch wel raak. Met John Feldmann (producer van onder andere de laatste twee blink-182-albums, Good Charlotte en All Time Low) achter de knoppen werd het team aangevuld met de nodige ervaring en kwaliteit. Alle zwaargewichten werden betrokken bij dit project en zo passeerden Machine Gun Kelly, blackbear en blink-182-frontman Mark Hoppus om een bijdrage te leveren.
Wanneer de eerste noot van “Cannonball” door de boxen knalt, kunnen we niet ontkennen dat Love Sux direct als een terugkeer naar haar roots is.Het is even schrikken wanneer we na de openingsriff een soort dancestukje krijgen, maar tegen dat het refrein ontploft, weten we waar we aan toe zijn: de meest stevige gitaren die we Avril ooit hoorden gebruiken worden gemixt met de typische powerpop uit haar hoogdagen. Dit recept wordt ook gebruikt bij “Bite Me”, een song die alles bevat wat we verwachten, maar in een iets steviger jasje en de ideale kennismaking met Avril Lavigne versie 2022. Toen Avril tekende bij DTA, het label van Travis Barker, omschreef ze het nieuwe werk als ‘guitar-heavy’ met als grootste invloeden Green Day, blink-182 en zelfs NOFX. De drums van Travis geven het geheel nog een extra zwaardere tint.
Buiten “Bite Me” bespeuren we geen echte grote radiohit op deze Love Sux, maar dat wil verre van zeggen dat er geen pareltjes te bespeuren zijn. Songs als “F.U.” en “Déjà vu” zouden veel poppunkbands graag toevoegen aan hun repertoire. Ze hebben weinig om handen, maar ze gaan erin als zoete koek. Op het titelnummer “Love Sux” overschrijdt ze bijna de grens van nostalgisch tot gedateerd; met kreten van ‘na na na’ die afleiden van een fantastische gitaarriff die herinnert aan Hole uit het “Celebrity Skin”-tijdperk. De intro van “Kiss Me Like the World Is Ending” doet dan weer heel hard denken aan “All the Small Things” en zo geeft Avril Lavigne een eigen draai een de vele klassiekers.
Veel van de tekortkomingen van Love Sux zijn niet helemaal de schuld van Lavigne, maar liggen bij haar muzikale medewerkers. “Bois Lie” zou veel minder plakkerig zijn dan de titel doet vermoeden als Machine Gun Kelly er niet was. Ook “Love It When You Hate Me” zou zonder blackbears couplet een voorbeeldige poppunkknaller zijn. Gelukkig maakt de derde samenwerking de ondermaatse prestaties van blackbear en MGK helemaal goed. “All I Wanted”, met Mark Hoppus van blink-182, toont hoe de twee punkveteranen verschillende herinneringen uit het verleden inruilen voor een verrassend aangrijpend nummer dat zelfs een knipoog bevat naar een van Lavigne’s meest geliefde nummers: ‘Me and you / We can’t lose / I’m with you’. Ook al heeft ze genoeg ballads geschreven voor de rest van haar carrière, ze ontbreken nu ook niet. “Avalanche” begint nog rustig en traag, maar evolueert naar een leuk, midtempo nummer. Zeker niet het beste nummer van de plaat, maar als ze dan toch de emotionele toer wil opgaan, misstaat het zeker niet. In “Dare to Love Me” gaat ze wel full force de emotionele nostalgische toer op en worden de piano en violen niet gespaard. Geef ons dan maar de hervonden energie van de snellere songs die deze Love Sux tot een leuk album maken.
We mogen zeggen dat het geruststellend is om Avril Lavigne na enkele moeilijke jaren en de niet aflatende zwaarte van Head Above Water in deze gemoedstoestand te horen. De kracht van Love Sux ligt in de eenvoud. Wanneer ze het zichzelf niet te moeilijk maakt en niet hoeft te voldoen aan de verplichte nummertjes zoals ballads en duetten, komt de echte kracht van Lavigne’s album bovendrijven. Zelfs als Love Sux niet het perfecte album is, is het zeker een welverdiende overwinningsronde van iemand die nog weinig te bewijzen heeft in het poppunkwereldje.
Facebook / Instagram / Website
