© David Guttenfelder
De naam Joe Rainey doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, toch heeft deze veteraan inmiddels al enkele samenwerkingen met artiesten zoals Black Thought, Chance The Rapper en Portugal. The Man op zijn palmares staan. Zijn opkomende album Niineta, waarvan “no chants” de eerste officiële single vormt, wordt zelfs uitgegeven op het label 37d03d van Justin Vernon (Bon Iver) en de Dessner-broertjes (The National). Hoog tijd om eens kennis te maken met deze man en zijn nieuwe single.
Aangezien Rainey als Native American opgegroeid is in het Red Lake-reservaat in Minneapolis, waar bijna zesduizend inheemse mensen wonen, zal zijn bewondering voor de ceremoniële powwow-zanggroepen weinig verbazen. Reeds op vijfjarige leeftijd raakte Rainey gefascineerd door deze culturele bijeenkomsten waar Native Americans samenkomen om elkaar te ontmoeten, te dansen en te zingen, maar vooral om hun culturele identiteit te onderstrepen. En het is precies daar waar “no chants” met glans in slaagt, door Rainey die zowel zijn eigen afkomst eert als het experimentele pad durft te bewandelen.
De single “no chants” deed vrijwel meteen denken aan Mike Pattons Tomahawk. Rainey mag dan misschien wel een volbloed Native American zijn, ook Patton kan een deel van zijn origine eraan toeschrijven. Bij zowel Rainey als Tomahawk worden er overlappende Indiaanse vocals in verschillende toonhoogtes gebruikt, alsook de typische powwow–drums die het lied op krachtige manier onderbouwen en voorzien van een snuifje culturele authenticiteit. Waar Joe Rainey echter verschilt van Tomahawk, is dat Rainey veel minder hard binnen de lijntjes kleurt. De productie van “no chants” klinkt een stuk minimalistischer, onheilspellender en meer bass–gefocust dan pakweg “Crow Dance” van Tomahawk. Met momenten denken we zelfs aan Aphex Twins gewaagde Collapse EP en in het bijzonder het nummer “1st 44“, vanwege de alom aanwezige distortion en de vakkundig door elkaar gegooide vocals.
Rainey durft bovendien met zijn geschreeuw duidelijk te maken dat zijn stembereik vrijwel geen grenzen kent. Het klinkt zelfs alsof er een stevige portie pijn verscholen zit in zijn gezang, wat niet geheel zal verbazen omwille van de gruwelijke, inperkende bejegening van de Native Americans door Europese kolonisten. Powwows werden trouwens in de negentiende eeuw ongeveer vijftig jaar lang als heidens beschouwd en bijgevolg verboden door de Amerikaanse overheid, maar gelukkig werden ze wel nog steeds stiekem gehouden, waardoor we nu twee eeuwen later nog steeds kunnen meegenieten van het muzikale, culturele erfgoed van de Native Americans.
Laat 20 mei maar komen, wanneer we Niineta in z’n geheel kunnen beluisteren. We kijken er alvast naar uit.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
