© Karen Rosetzsky
Wie aan Trentemøller denkt, moet onmiddellijk terugdenken aan zijn sublieme debuutplaat The Last Resort uit 2006. De plaat ging de wereld rond en zette de Deen meteen op de kaart van het muzikale universum. Anders Trentemøller, want zo heet de man voluit is niet zozeer een artiest te die teert op dat ene succes, want de voorbije jaren bracht hij verschillende platen uit, die zijn muzikale mogelijkheden tot het uiterste dreven. Zestien jaar na zijn debuut is Trentemøller daar met zijn zesde plaat Memoria. Een goed moment dus om de sympathieke genie aan de tand te voelen.
Op 11 februari verscheen je zesde plaat Memoria. Een beetje een evidente vraag, maar we stellen ze toch. Waarom koos je voor die titel?
Ik moet toegeven dat ik het moeilijk vind om de gehele atmosfeer van een plaat in één woord of zin te gieten. Dat is misschien wel de reden waarom ik dat altijd maar blijf uitstellen tot op het einde van het maakproces. Ik kwam het Latijnse woord voor geheugen per toeval tegen en op het eerste zicht vond ik het gewoon een mooi woord. Ik dacht na over het concept geheugen en raakte geboeid door de manier waarop muziek en geheugen met elkaar verweven zijn. Je kan bijvoorbeeld een nummer op de radio horen en meteen terug gekatapulteerd worden naar een herinnering en zijn emoties. Je zou zelf kunnen stellen dat je heel even terug in die herinnering zit. Dat idee fascineert mij mateloos. Daarnaast gebruik ik mijn geheugen ook op een praktische manier om muziek te creëren. Paul McCartney omschreef dit ooit eens. Wanneer hij nummers maakt op zijn gitaar, dan neemt hij die nooit op. Als hij zich het nummer de volgende dag kan onthouden, dan is dat een indicatie voor een goede kwaliteit.
Wanneer het op songschrijven aankomt, gebruik jij dan je geheugen op dezelfde manier als Paul McCartney?
Het geheugen is voor mij een belangrijke pijler in de manier waarop ik muziek creëer en gebruik. In dat opzicht geloof ik sterk in het idee, dat je pas kwaliteit te pakken hebt wanneer je het je de volgende dag kan onthouden. Dat gaat natuurlijk niet altijd over volledige nummers, maar het kan ook gaan over een boeiende riff of een leuke melodie.
Is Memoria een corona-baby?
Voor mij voelt een plaat maken altijd aan als een periode van zelfisolatie en daar heeft corona eigenlijk niets mee te maken. Ik zonder mezelf af in mijn studio en focus mij enkel en alleen op het maken van nummers. Ik kan wel begrijpen dat het voor sommige artiesten wel een grote rol heeft gespeeld. Zeker wanneer je in een band speelt en afhankelijk bent van elkaar, maar voor mij was het maakproces niet anders in vergelijking met de rest van mijn platen.
Uit je verhaal kunnen we afleiden dat je meestal alleen te werk gaat als het op songschrijven aankomt. Waarom werk je op die manier?
Ik moet toegeven dat ik tijdens zo’n proces eerder schuchter en terughoudender van aard ben. Daardoor ben ik denk liever alleen als ik muziek maak. Ik heb ook graag de controle over het gehele proces en zou moeite hebben om dat zomaar uit handen te geven.
Je hebt graag de controle over alles, maar waren er momenten waarbij je die controle kon loslaten en je je liet leiden door het toeval?
Met controle bedoel ik dat ik degene ben die alles bepaal. Er is niemand die mij zegt hoe iets moet en niet moet klinken. Dat geeft mij de vrijheid om te experimenteren en mijn mogelijkheden te verkennen. Langs de andere kant is er iets in mij dat hunkert naar het kunnen loslaten. In dat opzicht zit er ook geen duidelijke lijn in de manier waarop ik te werk ga. Sommige nummers kennen hun oorsprong bij een drumbeat die mij boeit, andere nummers ontstaan dan weer vanuit een stuk piano die ik leuk vind. Het nummer “Dead Or Alive” is een mooi voorbeeld van spontaniteit op Memoria. Ik vond dat mijn nummers te dromerig klonken en wou het geheel een energieboost geven. Ik greep mijn basgitaar en begon twintig minuten te jammen. Ik hield van de energie tijdens die jam. Het deed mij denken aan punkmuziek. Ik hou ook van het idee dat bepaalde nummers mijlenver eindigen van waar ze zijn begonnen. Ook dat is een manier om los laten zonder de controle te verliezen. Die onvoorspelbaarheid is iets die ik niet alleen graag heb binnen een nummer, maar ook binnen een gehele plaat.
Het lijkt ons niet eenvoudig om het grootste deel van je muzikale beslissingen alleen te moeten dragen. Op welke momenten breek je los uit die eenzaamheid?
Het alleen werken valt zeker niet te onderschatten. Het kan best lastig zijn en er is op sommige momenten spanning wanneer je beslissingen neemt. Langs de andere kant is dat natuurlijk mijn eigen keuze en dat is er één waarin ik mij het meest op mijn gemak voel. Bekijk mij zeker niet als een kluizenaar, want wanneer we de plaat live brengen dan zal dat met een volledige band zijn en dan wordt mijn muziek een heel sociaal gebeuren. Ik hou wel van dat contrast.
Je zegt dat je muziek op een podium een sociaal gebeuren is. Wat mogen we anno 2022 verwachten van Trentemøller op een podium?
Ik vind het belangrijk dat mensen weten dat ik mijn muziek nooit alleen opvoer. Ik speelde tien jaar lang met dezelfde band. Het zijn stuk voor stuk goeie vrienden geworden, maar ik koos ervoor om een volledig nieuwe band samen te stellen. Dat deed ik hoofdzakelijk om een nieuwe energie te creëren en dat met muzikanten die minder voeling hadden met mijn muziek. Soms is het gewoon ook eens goed om uit je comfortzone te stappen. Puur praktisch gezien zal onze set uit twaalf nieuwe nummers bestaan met daarnaast enkele oudere nummers.
Als we over een live beleving spreken, dan gaat dit veel verder dan enkel en alleen de muziek. Welke bijzonderheden kunnen we nog verwachten op het podium?
Ik ben trots om te kunnen zeggen dat we voor onze nieuwe set konden samenwerken met LeRoy Bennett. Hij was decennia lang de ‘stage designer’ van Prince en dat doet hij nu ook voor artiesten als Lady Gaga, Kanye West, The Weeknd en Rammstein. We hebben elkaar trouwens ontmoet via Instagram. Er ontstond een gesprek en al snel kwam ik te weten dat hij fan was van mijn werk. Ik was brutaal genoeg om hem te vragen of wij konden samenwerken. Nooit gedacht dat hij ‘ja’ zou zeggen, maar van het ene kwam het andere.
Waar hou je het meeste van. Muziek creëren of muziek live spelen?
Ik vind beiden heel erg leuk, anders zou ik het natuurlijk niet doen. Maar als ik dan toch zou moeten kiezen dan gaat mijn voorkeur uit naar het creëren van muziek. Ik moet wel zeggen dat ik er enorm naar uitkijk om op een podium te staan. Het is ondertussen vier jaar geleden dat ik dat nog eens mocht doen. Dat kwam deels door de pandemie en door het feit dat ik een eerste zoontje heb gekregen met mijn vriendin. Ik koos ervoor om niet te touren, want ik wilde er zijn voor mijn gezin.
Op welke manier heeft de geboorte van je eerste zoon een invloed gehad op de plaat?
De komst van ons eerste kindje heeft niet zozeer een invloed gehad op de muziek zelf, maar het heeft mijn manier van werken wel serieus in de war gebracht. Plots moest ik er rekening mee houden dat ik veel minder tijd had om aan mijn muziek te werken. In het begin had ik daar wel schrik voor. Ik was bang dat ik niet creatief genoeg ging zijn binnen die beperkte tijd, maar achteraf gezien is het eigenlijk iets heel positiefs gebleken. Binnen die beperkte tijd van zes uur per dag was ik enorm gefocust en kreeg ik vreemd genoeg meer inspiratie dan normaal. Ik was ook efficiënter in mijn manier van werken, omdat ik gewoon ook minder tijd had.
We zien dat artiesten vaak kritisch terug kijken op hun eerder uitgebrachte werk. Ze zouden achteraf nog van alles willen aanpassen. Had je dat gevoel ook bij Observe en op welke manier heeft dit zijn invloed gehad op Memoria?
Wanneer ik terugblik op een plaat, dan merk ik dat er altijd wel elementen zijn die ik anders of beter kon doen. Dat gevoel komt natuurlijk pas achteraf tevoorschijn en veel kan ik er niet aan veranderen. Ik bekijk elke plaat als een specifieke periode, waarin ik mij op dat moment in mijn leven bevind. In dat opzicht heb ik weinig spijt over muzikale keuzes. Het hoort gewoon bij mijn evolutie als muzikant en mens.
Een groot deel van de plaat is gedrenkt in duisternis. Zoek je bewust die donkere kant van jezelf op wanneer je muziek maakt?
Ik zou het zelf geen duisternis noemen, maar eerder melancholie. Het hoort gewoon bij mijn sound en vibe. Die melancholie is nu eenmaal de basis van wie ik ben als muzikant en je kan onmogelijk ontkennen dat er geen schoonheid schuilt achter dat gevoel. Het is natuurlijk niet enkel en alleen weemoed op Memoria. Nummers als “No More Kissing In The Rain” en “In The Gloaming” zijn net heel optimistisch en uplifing op mijn eigen manier. Daarnaast schreef ik de meeste nummers in majeur, terwijl ik dat voorheen eerder in mineur deed. Daardoor klinkt de plaat hoopgevender als je het vergelijkt met mijn eerder werk.
Je sound is in constante ontwikkeling. Hoe blijf je jezelf vernieuwen?
Je wil natuurlijk nooit tweemaal dezelfde plaat maken, maar ik ga nooit bewust op zoek naar een manier om mijn grenzen te verleggen. Ik ben meer bezig met mijn gevoel tegenover de muziek op dat moment. Ik zie dan wel waar het mij naartoe leidt. Eerlijk gezegd vind ik dat Memoria juist heel veel aansluiting vindt met mijn eerste plaat The Last Resort. De grootste gelijkenis zit hem in die postrock vibe, die je op The Last Resort kan terugvinden bij nummers als “Miss You” en “Take Me To Your Skin”. Die nummers vinden gewoon veel aansluiting bij mijn recent werk.
Zat het nieuwe universum die we Memoria mogen noemen al lang in jou hoofd?
Voor ik aan een plaat begin heb ik nooit een idee waar dat geheel moet eindigen. Ik heb het gevoel dat de muziek mij altijd mee neemt naar andere horizonten en op Memoria was dat niet anders. Het dromerige en noisy nummer “Veil Of White” was het eerste nummer dat ik schreef en het definieerde de sound op de rest van de plaat. Zonder dat ik dat vooraf gepland had.
Op veel van de nieuwe nummers zie ik dat je samenwerkt met Lisbet Fritze. Op welke manier is zij cruciaal voor de plaat?
Normaal werk ik samen met verschillende zangers en zangeressen, waarbij ik niet altijd zelf de melodieën en teksten schrijven. Met Memoria vond ik het een mooi moment om dat wel allemaal op mij te nemen. Het moeilijke daaraan was om iemand te vinden die mijn woorden tot leven kon brengen en daarin is Lisbet ongelofelijk goed geslaagd. We hebben een vlotte samenwerking, grotendeels omdat we samen wonen. Lisbet is namelijk mijn vriendin. Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn als je wilt samenwerken met je vriendin. Je werkt heel nauw samen binnen een heel intieme ruimte en op bepaalde momenten botst dat wel eens, maar ik ben vooral enorm trots op wat we samen hebben bereikt.
Waarom besloot je om alles zelf te schrijven?
In het verleden heb ik met verschillende artiesten samengewerkt. Dat is allemaal wel leuk, maar in de kern maak ik gebruik van gasten omdat ik zelf niet kan zingen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om met zoveel mogelijk artiesten samen te werken en om er achteraf mee te pronken. Met Memoria koos ik er bewust voor om alles zelf te schrijven, ook omdat ik het beu was om altijd met gasten te moeten werken. De manier waarop ik nu te werk ging, voelde erg natuurlijk aan en ik denk dat ik daar verder op zal borduren.
Je hebt nu zes platen uitgebracht. Waarom blijf je muziek maken?
Als ik iets doe, dan moet ik er plezier aan beleven en dat gevoel haal ik nog altijd uit muziek maken. Mijn passie is nog steeds even groot als die van mijn begindagen. Ik moet zeggen dat ik me leeg en rusteloos voel als ik me te lang distantieer van muziek. Ik heb het gewoon nodig om te kunnen leven.
Op 26 februari trapt Trentemøller zijn live circus op gang en wie de man in België wenst te gaan bekijken moet niet lang wachten. Op 6 april speelt Trentemøller namelijk in Trix en dat zal ongetwijfeld een show worden om niet snel te vergeten.
