Zeggen dat Alice Glass’ PREY//IV een persoonlijk album is, zou een understatement zijn. De 33-jarige Canadese zal je misschien al hebben leren kennen tijdens haar jaren bij Crystal Castles, het electroduo waar ze als frontdame de wereld mee veroverde. Enerzijds opende dit heel wat deuren voor haar carrière. Anderzijds maakte ze er voor het eerst kennis met de innerlijke demonen waar ze nu nog steeds mee strijdt. In 2017 beschuldigde Glass haar voormalige groepgenoot Ethan Kath van seksuele en emotionele mishandeling over de loop van meerdere jaren. Schrijnend detail: het zou begonnen zijn toen ze vijftien was. De albumtitel en de luguber benoemde nummers bevestigen ons vermoeden al: dit album is de belichaming van haar traumaverwerking.
Dertien nummers lang horen we haar gillen van frustratie, woede en verdriet. Geïsoleerd zou haar stem een zwakke en kwetsbare indruk kunnen geven, maar dit wordt verhinderd door een indrukwekkend muzikaal geraamte, dat haar omringt en beschermt als een harnas. Als er enige twijfel bestond dat deze vrouw niet sterk in haar schoenen staat, wordt die meteen weggeveegd. Harde kickdrums en dreigende synthesizers doen ons een beetje denken aan de afgelegen hangars waar we om tien uur ’s ochtends wel eens bezweet uit strompelen met een lach ons op gezicht en een kop zonder zorgen. De man achter deze door industrialtechno geïnspireerde productie is haar partner Jupiter Keyes. Dat hij nu net dit album producet, komt bij toeval, maar in de context van de eerder beschreven metafoor vinden wij het toch hartverwarmend.
De plaat begint met het climactische “PREY”. Hier worden we meegesleept in de poëtische navertelling van een fragile vertelster die zich volledig overgeeft aan een machtige entiteit. ‘I’m fading fast’, mompelt ze,’ Can you believe me? I know. Doesn’t matter.’ Hoe wanhopiger haar stem, hoe ondraaglijker het statische lawaai dat de propere 4/4-beat als een mes aan stukken snijdt. Wanneer het mastervolume van de mix bijna in het rood gaat en je je koptelefoon net van je hoofd wilt rukken in de hoop om geen tinnitus op te lopen, moeten je oren er een laatste keer aan geloven. Een oorverdovende schreeuw legt alle rest het zwijgen op. Wat gebeurd is, is gebeurd. Een laatste hap naar adem zet het genezingsproces in beweging.
Zoals in een klassieke compositie, zuigt de instrumentale nuance ons mee in een verhaal. In combinatie met haar woorden zorgt dit voor een intense luisterervaring. In “EVERYBODY ELSE” horen we de gezellige melodie van een muziekdoosje terwijl ze seksueel gewelddadige taferelen navertelt. “Tie up my wrists like I’m nothing’, zingt ze terwijl dat speels deuntje doodleuk voorspeelt. Dit contrast tussen kinderlijke onschuld en psychologische gruwel reed ons aan als een vrachtwagen van melancholie. “FAIR GAME” is dan weer een nummer dat clubs op stelten zou kunnen zetten met zijn krachtige technobeat en omineuze melodie. De instrumenten lijken wel terug te vechten tegen de vernederende woorden die Glass citeert uit de verbale afranselingen van haar martelaar.
Dit album zit boordevol denkvoer. De tekst vloeit duidelijk voort uit diepe mentale littekens en onze passieve ervaring van de lijdensweg vonden wij zeer intens. Waar soortgelijke concepten wel eens de mist in durven te gaan, is de toepassing van de tekst op de muziek. In plaats van haar poëzie over eender welke beat na te zingen, combineert Glass haar teksten met composities die op een of andere manier communiceren met haar woorden. De productiekwaliteit is volgens ons glashelder en gesofisticeerd. We vinden het dus wel jammer dat het album op instrumentaal vlak soms wat in herhaling valt en af en toe wat kaal of oninteressant klinkt. Hoe dan ook blijft het een sterke start als soloartiest. Voor haar schrijfexamen is Alice Glass alvast met glans geslaagd.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
