Bij nieuw werk van de uit Portland, Oregon afkomstige roots- en soulband The Delines, spitsen we maar al te graag de oren. De opvolger van het uitstekende The Imperial (uit 2019 alweer) laat een herboren band horen, die onder meer inspiratie putte uit het werk van Tony Joe White (o.a. “Rainy Night In Georgia”) en sixties folkster Bobbie Gentry (onder meer “The Delta Sweete” waar Mercury Rev ook een tributeplaat aan wijdde).
Grote koerswijzigingen vallen er zowel inhoudelijk als geluidsmatig niet op te tekenen, maar dat hoeft ook niet. Zodoende krijg je op The Sea Drift een plaat voorgeschoteld waarbij zorgvuldig bij elkaar gepende en sterk verhalende songs langzaam maar zeker onder de huid kruipen. De spil van The Delines is te vinden in de creatieve tandem die gitarist/songschrijver Willy Vlautin en vocaliste Amy Boone (The Damnations) vormen. Zij bundelen op The Sea Drift verhalen die zich in, rond en om de Amerikaanse Golfkust spelen. Met als richtinggevende idee dat de wilde, chaotische natuur van de zee symbool staat voor de innerlijke onrust van de mens.
Dat vind je onder meer terug in het sterk cinematografische “Little Earl”, dat meteen als een goed in het oor liggend lokkertje geldt. Zacht gloeiende keys van Gray, een licht streepje bas van Freddy Trujillo en wat jazzy drums door Sean Oldham. En vooral: een verhaal over twee broers die een overval beramen en waarin het, zoals ook de erbij horende video duidelijk maakt, alwéér niet de goede kant op gaat. Dat is ook de sfeer die het album ademt. Het is een vaak rotte wereld waarin ongeluk en pech altijd uit zijn op een nieuw slachtoffer.
Met het nieuwe album neemt de de groep rond songschrijver Willy Vlautin (zelf, getuige het wederom meer dan uitstekende The Night Always Wins een meer dan verdienstelijk auteur) en vocaliste Amy Boone (die erg langzaam herstelde van een ernstig auto-ongeluk) de draad weer op. Haast tegen alles in, want (grote) naamsbekendheid kent de groep in onze contreien vooralsnog niet. Helaas en ten onrechte, durven we daar voorzichtig aan toe te voegen. Want albums als Colfax Avenue, The Imperial en ook dit met producer John Morgan Askew opgenomen The Sea Drift iets bewijzen, dan misschien vooral dat deze groep, eens op dreef, tot best veel in staat is. Leg je oor maar eens te luister bij het absolute kippenvelmoment “All Along The Ride” waarbij echt elke frase wat extra gewicht in de schaal legt.
Het talent van The Delines komt evenzeer tot uiting in het tussen rustieke folk en sixtiespop schitterende “Kid Codeine”, waarin niet enkel de soulvolle stem van Boone prima uitgespeeld wordt, maar waarin ook de ondersteuning van de band met Trujillo, Oldham en Gray meer dan wezenlijk blijkt. Leg je oren zeker ook te luister bij het in vintage, tijdloze retro countrysoul gedrenkte “Drowning In Plain Sight” waar de titel alleen al het hulpeloze en machteloze van (over)leven in tijden van overweldigende liefde nog eens extra benadrukt. De onmogelijkheid om echt thuis te komen vormt tezelfdertijd een rauw romantisch realisme dat tot op het bot ontroert.
Het maakt duidelijk dat de combinatie van het verhalende door Vlautin en de muzikale chemie met Boone en co best bijzonder is. De groepsleden beseffen dat overigens meer dan ooit. Zodoende verfijnen ze op het nieuwe The Sea Drift waar ze voorheen al erg sterk in waren en brengen ze een verse reeks goudeerlijke songs met een rauw, donker randje zoals onder meer het delicate “Surfers In Twilight”. Het met klagerigere en weemoedige trompetsoli verrijkte “Lynette’s Lament” vormt een fraai brugje naar Vlautins’ meest recente literaire worp (“The Night Always Wins”), terwijl “Hold Me Slow” een smeekbede voor twijfelende geliefden is om zich alsnog, zij het best voorzichtig, aan een dansje (in het schemerende donker, zoals het misschien ergens ook wel hoort) te wagen.
Het siert deze groep dat ze erg trouw blijft aan zichzelf. The Delines is namelijk een groep om warm te koesteren. Veel van de personages en verhalen op The Sea Drift zijn overigens sterk gemarkeerd door een uitzichtloze, donkere spiraal van armoede en alcoholisme: hoor hoe een relatie langzaam maar zeker uiteenvalt in het plechtstatig gespeelde “All Along The Ride” waarin Boone op melancholische wijze zich betere tijden wil herinneren of hoe “Past The Shadows” vol zelfdestructie zit. Als tegengewicht is er de troost en de heling die uit muziek te halen valt, zoals onder meer uit “Saved From The Sea” blijkt. En als toegift is er de wondermooie instrumental “The Gulf Coast Lament”. Uitstekende plaat dus, dit The Sea Drift, hartverwarmend in winterse dagen.
The Delines speelt in de Ancienne Belgique en wel op 21 februari.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
