Negentien was de Britse Louisa Rose Allen toen ze zich aan een recordtempo naar de top van de poplijsten schoot met haar debuutalbum Glorious, met het Grammy-winnende “Clarity” als ultieme climax. Het glorieuze popsucces liet zich ook daarna nog voelen in de vele samenwerkingen, grootse podia en de uitbundige singles die met gemak in de hitlijsten bleven hangen. Maar genoeg is genoeg en dus drukte Foxes in 2017 de grote pauzeknop in, opzoek naar de rust en naar zichzelf. Drie jaar later stond ze er weer met Friends in the Corner ep: minstens even fris en krachtig, maar met een sound die zich toch iets minder hard aan de radiolijsten opdrong. Gedreven door de grote eenzaamheid en de nood aan sociaal contact zoekt ze op haar derde album The Kick opnieuw het grote feest op.
Om grote lockdown leegte op te vullen, stortte Foxes zich op een project dat de drang naar euforische vrijheid moest vertegenwoordigen. Missie meer dan geslaagd, kunnen we zeggen wat The Kick trapt er meteen stevig in met een ferme dosis popenergie. Ze grijpt daarvoor in de eerste plaats terug naar de krachtige poproots van “Let Go For Tonight”, al mag het hier nog een pak meer zijn. Op nummers als “Sister Ray” en “Absolute” pakt de Britse sterk uit met een gladgestreken productie van energieke beats en catchy hooks die de euforie in ons lichaam gedreven rondpompen. Bovendien laat ze ook enkele elementen fijn terugkomen doorheen het hele album, waardoor The Kick ook aanvoelt als een mooi geheel, dat zijn doel volledig treft. De sfeervolle saxofoon maakt bijvoorbeeld zowel zijn opwachting bij “Gentleman” als in de meer intieme ballade setting van “Body Suit”.
Toch is The Kick geen gewone kopie van eerder werk, want zelfs na enkele luisterbeurten onthullen er zich in de productie nog kleine twinkelingen en klikjes die de productie naar een verrassend niveau duwen. Foxes vindt in haar nummers het warm water niet uit, maar loopt wel netjes om de platgerecycleerde clichés van de popmuziek heen met originele ritmes en klanktoevoegingen die ons nog altijd fris in de oren klinken. “Growing on Me” heeft onder zijn oppervlak bijvoorbeeld een verrassend eighties rock element zitten dat net die nodige chaos toevoegt, en ook de CHIC-geïnspireerde gitaar in “Forgive Myself” voegt de juiste dosis funk toe aan de dancetrack. “Sky Love” is dan weer het enige nummer dat zijn euforische potentieel niet volledig inlost met een refrein dat meer inzakt dan dat het doortrapt. Een dipje is menselijk natuurlijk.
De grote overtuiging van Foxes als artieste is dat ze ook de melancholische kwetsbaarheid niet schuwt. Op The Kick kunnen we zelfs zeggen dat die een voorlopig hoogtepunt bereikt. Ze houdt zich namelijk nooit exclusief vast aan de catchy melodieën, maar laat door alle dansgeweld heen ook een grote kwetsbaarheid zien in de teksten. Ze heeft het over verlies, angsten en liefdesverdriet en laat zichzelf als een ervaren songwriter gelden. Op dit derde album zet ze vooral de emotionele lading van haar vorige ep en de euforische popbeats van haar beginperiode op gelijke voet, waardoor het resultaat in al zijn energieke euforie extra hard binnenkomt. De engelachtige finale “Too Much Colour” raakt zelfs een extra gevoelige snaar en laat ons met een voldaan gevoel achter na een avondje zweten op de dansvloer.
Foxes ging tijdens de lockdown op zoek naar afleiding en ontlading en vond die in het maken van haar derde album The Kick, een euforische dancepopplaat die zich vasthoudt aan de emoties en de hits uit haar verleden, maar waarop ze ook loslaat en vooruit kijkt naar een wereld waar zorgeloos dansen het hoogste genot is. Zo levert ze misschien wel haar beste werk tot nu toe af. Waar een lockdown al niet goed voor is.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
