Een nieuw album van een invloedrijke artiest uit het verleden is altijd een hachelijke onderneming. Dit omdat de verwachtingen bijna nooit kunnen worden ingelost. De kans dat de nieuwe muziek het haalt bij de meesterwerken uit de gloriejaren is erg klein. De kans dat je met een naar gevoel in je mond zal achterblijven des te groter. Je snap best wel dat Paul McCartney het leuk vindt om af en toe nog nieuwe muziek te maken en uit te brengen, maar eigenlijk zit je er niet echt op te wachten. Uit nieuwsgierigheid luister je er misschien nog naar, maar eigenlijk heb je genoeg aan The White Album en Abbey Road om je hele leven mee verder te kunnen.
Hoewel Animal Collective moeilijk met The Beatles te vergelijken valt, kan het belang van deze band voor de alternatieve muziekscene moeilijk onderschat worden. Strawberry Jam (2007) en Merriweather Post Pavilion (2009) waren twee zulke unieke en authentieke statements, die op zo’n innige manier met de tijdsgeest samen vielen, dat alles wat de band daarna uitbracht altijd ergens anachronistisch aanvoelde. Centipede Hz (2012) en Painting With (2016) waren allebei een zeer middelmatige poging om het contact met de tijdsgeest te hervinden en het visuele album Tangerine Reef kwam niet verder dan een slap ambient statement voor het beschermen van koraalriffen. Nu, na een tijdsprong van zes jaar sinds het laatste studio album, lijkt de band met zijn nieuwe worp Time Skiffs toch wel degelijk iets van zijn oude kracht herwonnen te hebben.
Op de opening op “Dragon Slayer” word je meteen al om de oren gesmeten met de klassieke elementen van een Animal Collective-song: een groovy ritme, gloedrijke synths en hemelse samenzang die de draak lijkt te steken met The Beach Boys. Dit alles van een beetje gekkigheid voorzien door een ratelende sitar en hallucinante lyrics: ‘Hold them, let them bleed, let them bleed / Find the main road / Hold them, hard to see, hard to see / Hear thе seagulls’. Zo gooit deze plaat je direct in terug naar het eind van het vorig decennium. Single “Prester John” en het prachtige “Strung with Everything” houden die sfeer goed vast met doeltreffende crescendo’s en een heerlijk vervreemdend klankpalet. Opvallend is hoe vooral langere nummers, toch een kunst op zich, er op deze plaat erg goed uitkomen. Ook de vrolijke roadtrip “Cherokee” is daar een mooi voorbeeld van.
Pas in de tweede helft van de plaat beginnen de eerste schoonheidsfoutjes op te duiken. “Walker” begint veelbelovend, met zomerse xylofoon, maar ontwikkeld niet ver genoeg door om echt bij te blijven. “Passer-by” zou de gevoelige slowburner van de plaat moeten zijn, maar blijft daarvoor net iets te slow, waardoor ze niet weet te ontvlammen. “Royal en Desire” is niet het spetterende einde dat deze plaat verdient en dus brandt het geheel een beetje als een nachtkaars uit.
Maar dit alles neemt niet weg dat het niveau op Time Skiffs weer erg hoog ligt en het eindresultaat een bijzonder kleurrijke en gevarieerde plaat is geworden. Niet alleen kleurrijk en gevarieerd, maar ook nog eens Animal Collective’s beste in jaren, die duidelijk maakt dat deze band zeker nog niet is uitgespeeld. Hopelijk weten ze de herwonnen eigenheid van dit album mee te nemen naar al hun volgende projecten. Hou het klein, jongens, hou het dicht bij jezelf.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
