Paul McCartney zal voor goed herinnerd worden als deel van de bekendste muziekgroep allertijden, maar de post-Beatles carrière van deze legende kan ook wel tellen. McCartney’s werk van de laatste vijftig jaar reikt van verfijnde albums (al dan niet met Wings) naar klassieke werken en eclectische uitstapjes met The Fireman. Binnen het omvangrijke oeuvre zijn er echter een aantal albums die op zijn minst gezegd opvallen: de eigenzinnige creatieve uitspattingen die werden uitgebracht als McCartney en McCartney II. Veertig jaar na de release van dat laatste album verschijnt het derde deel van deze trilogie. McCartney III bevat ondanks de vier verstreken decennia nog steeds dezelfde spirit van de andere twee platen.
Hoewel de eerste twee platen uit de McCartney-trilogie niet door iedereen al te goed onthaald werden, zijn ze toch inmiddels uitgegroeid tot cultalbums. Nu wordt er op McCartney teruggekeken als een voorloper van de lo-fi DIY-ethos in populaire muziek. Het eerste album dat in 1970 verscheen, werd volledig in zijn eentje opgenomen bij zijn thuis, iets wat voor een artiest van zijn kaliber in die tijd niet gebruikelijk was. Tien jaar later deed hij het nog eens over op McCartney II, maar dan dubbel zo gewaagd. Paul ging er compromisloos aan de slag met elektronische muziek, iets dat hem destijds niet in dank werd afgenomen.
Dat er in 2020 een vervolg op die albums zou verschijnen, had niemand verwacht, zelfs Macca niet. Touren met zijn vorige studioalbum Egypt Station zat er niet in, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en al snel was Paul McCartney bezig met nummers te schrijven en in een kleine setting op te nemen in zijn studio in de buurt van zijn woning. Zonder al te veel druk sloeg hij aan het experimenteren en verkende hij uiteenlopende muziekstijlen. Kortom, zonder dat hij het zelf besefte was hij McCartney III tot leven aan het wekken.
Het derde deel past eigenlijk perfect in de trilogie: het is gek, het gaat alle kanten uit, bevat hoogtes en bevat laagtes. Gelukkig zijn de laagtes al redelijk vroeg achter de rug. Op de onboeiende opener “Long Tailed Winter Bird” herhaalt McCartney tot vervelens toe hetzelfde schelle gitaarriedeltje zonder er iets interessant mee te doen. Ook “Lavatory Lil” slaan we graag over bij een volgende luisterbeurt. Op dat nummer haalt Macca zijn rock ‘n’ roots uit The Cavern Club naar boven, maar het resultaat klinkt anno 2020 oubollig en overbodig.
Toch staan er ook goede rockende nummers op deze plaat. Wanneer je naar “Slidin'” luistert zou je nooit denken dat McCartney dit in zijn eentje heeft opgenomen. Met zijn luide gitaren en stevige drums lijkt het op het eerste gehoor een knipoog naar “Helter Skelter”, maar de hedendaagse aanpak doet ons eerder denken aan Eagles of Death Metal of Queens of The Stone Age. Het is bijzonder hoe een artiest met zoveel kilometers op de teller nog steeds muziek kan maken die past binnen het huidige muzieklandschap.
Desalniettemin vinden we op McCartney III ook zijn typische ballades terug. Die brengt hij op smaak met een breed arsenaal aan ideeën. Zo zijn de teksten van “Pretty Boys” nostalgisch en mijmerend, zinken we weg in de duistere piano-akkoorden van “Women and Wives” en is de melodie op “Kiss of Venus” zo op en top Paul dat we hem uit de duizend herkennen. Moest de opname niet zo helder zijn, zouden we bijna denken dat dit nummer op het vijftig jaar oude McCartney staat. Ook de afsluiter “When Winter Comes” doet terug denken aan zijn typerende stijl, maar dat komt misschien omdat hij dit prachtig akoestisch liedje al in de jaren ’90 met wijlen producer George Martin heeft opgenomen tijdens de sessies van Flaming Pie.
Die zachte ballades zijn bijzonder aangenaam, maar McCartney III is het meest indrukwekkend wanneer hij het meest verrassend uit de hoek komt. “Find My Way” is een uitstekend en vooral uitzinnig popnummer waar Macca alles voor de kast haalt: leuke akkoordenreeksen, springere lo-fi drums, vreemde bochten en dromerige gitaarlijnen. “Deep Down” is dan weer een sluw nummertje met een sluiperige beat en een rokerige orgel. Maar ergens is de overtuiging waarmee de 78-jarige muzikant vol overtuiging de woorden ‘I wanna get deep down tonight’ herhaalt. Het vat het plezier en de spontaniteit samen waarmee deze plaat gemaakt is. Dat misten we een beetje op zijn (te) gepolijste albums van de afgelopen jaren.
De parel aan de kroon van dit album is toch wel “Deep Deep Feeling”. Het acht minuten durende nummer is ontzettend pompeus en compleet over-the-top. Precies wat we verwachten op een McCartney album! Paul beschrijft het gevoel van verliefdheid met dramatische en claustrofobische muziek. Op dat vlak zit het mastodont van een nummer boordevol kleine en grote muzikale ideeën. Gevoelige gitaarsolo’s glijden traag voorbij en Paul McCartney stapelt mijmeringen bovenop mijmeringen in een bizarre vorm van samenzang. Het beste nummer dat we van hem in jaren hebben gehoord.
Heeft McCartney III zijn gebreken? Absoluut. Dat is echter typerend aan de McCartney albums en dat maakt het juist zo charmant. Het album is zoals verwacht een bonte verzameling van geslaagde en minder geslaagde experimenten, maar wat wel consistent is, is het plezier dat van deze plaat spat. McCartney III is een vreemd en gewaagd allegaartje waar er steeds iets nieuw op te ontdekken valt en meestal is dat dan een pareltje.
