Een van de spannendste artiesten uit de Aziatische post-popscene is yeule. Hoewel de artiest de metropool Singapore inmiddels inruilde voor het minstens even spannende Londen, lijkt aan de formule van hun muziek niet veel te zijn veranderd. Ambient en glitch gaan mee in de blender en zo ontstaat een uiterst boeiende mix die al enkele jaren de aandacht weet te trekken bij liefhebbers van experimentele muziek. Glitch Princess volgt Serotonin II op dat in 2019 verscheen. De afgelopen maanden kregen we al enkele singles te horen en daarmee hadden we al een idee van wat ons te wachten stond, al werden we stiekem misschien wel nog meer in het ongewisse gelaten.
“My Name is Nat Ćmiel” vormt de intro van het album en maakt al meteen duidelijk dat wat volgt een totaalervaring is in plaats van een aaneenschakeling van losse composities. Op ietwat duistere wijze maken we kennis met Nat Ćmiel, ofwel de persoon achter de artiest yeule. Korte, eenvoudige en soms rare zinnen bereiken ons via een robotachtige stem met op de achtergrond iets dat klinkt als een kapotte juwelendoos met ronddraaiend balletdanseresje erin. ‘I like obsession over people and then throwing them away’ of ‘I like making up my own world’, het zijn slechts enkele voorbeelden van wat we voor de kiezen krijgen op de song. Een glitch op het einde transporteert ons vervolgens naar een wereld volledig gecreëerd door Nat Ćmiel oftewel yeule.
yeule begint voorzichtig op “Electric” met een bijna organisch klinkende instrumentatie die gedragen wordt door de piano, maar al snel wordt die illusie doorprikt. Elektronische klanken vinden een weg naar buiten en lijken een zekere explosiviteit te bevatten in de instrumentale gedeeltes. Nu we met beide voeten in de wereld van yeule staan of beter gezegd ronddwalen, is er geen plaats meer voor traditionele songstructuren en liedjes zoals we die op de radio horen. Met de touwtjes stevig in handen stuurt die ons op avontuur door een wereld die net als bij een spelletje Super Mario steeds uitgebreid wordt. Een expansie richting een ijzig, helderblauw landschap doet zich ook voor op “Perfect Blue”. De sfeer op het nummer is minder zweverig, maar nog steeds raken onze voeten de grond niet en daardoor blijft het minstens even boeiend.
Dat we steeds verder van de platgetrapte paden treden, wordt duidelijk naarmate we verder in het album duiken. De duistere wereld vol flitsende witte lichten lijkt de deur op een kier te zetten voor een iets lichtere sound op “Eyes”. Wanneer de vocalen de hoogte in gaan, maken we kennis met het engelenkoor van yeule, hoewel het misschien allemaal niet zo lieflijk is. Men zegt vaak dat de ogen de poort tot iemands ziel zijn en we zouden wel kunnen stellen dat we met deze song dichter dan ooit bij de kern lijken te komen. De maskers vallen een voor een af en zo klinkt yeule bijna menselijk, al wil de artiest naast non-binair ook liefst niet als iets of iemand fysiek gezien worden. Op “Too Dead Inside”, de recentste single wordt nog meer afstand genomen van het fysieke. Als een van de meest toegankelijke songs van de plaat, blijft het zinnetje ’too dead inside’ lang nazinderen, wat na verloop van tijd een proces in werking zet dat zorgt voor introspectie. Leef je of zweef je gewoon rond terwijl de tijd tergend langzaam verder tikt zonder eindpunt in zicht.
De kracht van yeule ligt duidelijk bij het creëren van een virtuele wereld met een zeer uitgesproken sfeer. Zo duiken er heel wat vreemde en onbekende voorwerpen op in “Fragments” en moeten we ook nog een gehoortest doorstaan. De hoge pieptonen veranderen telkens net voordat ze irritant worden van toonhoogte, maar zelfs dan zijn we blij als de nadruk op een ander element van de song komt te liggen. Het meer uptempo “Bites on My Neck” brengt ons dan weer naar een soort pseudo-clubsfeer waarbij de eenvoudige beat een neutraliserende rol op zich neemt om een precair evenwicht te bewaren met de kleine computergeluidjes die op de achtergrond zweven.
Op Glitch Princess slaagt yeule erin het mysterie rond zichzelf nog groter te maken dan het al was. Glasheldere beats en indrukwekkende producties zorgen ervoor dat er een permanente dreiging boven ons hangt en we gedesoriënteerd terug op aarde belanden na een luisterbeurt. De tiende verjaardag van het project van Nat Ćmiel lijkt alvast een succes voor de fans, want toegankelijk is de muziek van de artiest alles behalve. Met amper 24 jaar op de teller en bijna de helft daarvan actief in de muziekwereld zijn we benieuwd wat er allemaal nog in de pijplijn zit voor de songwriter en producer.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
