Een ‘angry young man’ is hij al lang niet meer. Maar als Elvis Costello zijn Imposters nog eens samentroept om een nieuw album te maken zoals nu met dit erg aanstekelijke The Boy Named If, dan spitsen we maar al te graag onze oren. Elvis & co zijn very alive and kicking, zo zou je kunnen stellen. De plaat draait grotendeels rond het idee van een levensoverzicht – van geboorte tot oudere man, maar dan op een erg speelse en inventieve manier verpakt. Overigens was er niet echt een plan voor een nieuwe plaat. Costello nam, na enkele licht teleurstellende albums als Hey Clockface, in lockdown zijn elektrische gitaar weer ter hand en langzaam, maar zeker werden kleine demo’s, losse ideetjes en schetsen met behulp van oude getrouwen zoals pianist Steve Nieve en bassist Davey Faragher uitgewerkt tot de albumversies die nu op The Boy If verzameld zijn.
Het duurt slechts een handvol seconden. Met opener “Farewell, Ok” – vintage Costello – voel je gelijk iets van trillende opwinding, een pompende, rockende energie die zijn weg vindt. En wat meer is: die zinderende energie blijft ook nadrukkelijk aanwezig op dit album als geheel wat van The Boy Named If een erg vitaal statement maakt. Al zou Costello Costello natuurlijk niet zijn zonder er op dit nieuwe album ook een paar romantische ballades vol grootse emotie zoals “Paint The Red Rose Blue” of “My Most Beautiful Mistake” bij te halen.
En ja, de IF in de titel verwijst naar het idee van een onzichtbare vriend of vriendin, iemand wie je je diepste zielenroerselen en zelfs geheimen toevertrouwt. Dat idee komt onder meer prominent naar voren in de sterk verhalende, maar bovenal dwingende titeltrack “The Boy If” (‘Imagine me / and I’ll imagine you too’). Elders valt op hoe Costello’s meer dan uitgesproken zin voor het spelen met woorden, melodie en structuur aanwezig blijkt, zoals onder meer tijdens “The Difference” dat losjes gebaseerd is op de film “Cold War” van de Poolse regisseur Pawel Pawlowski.
Zo krijgt de luisteraar op The Boy Named If – Costello’s tweeendertigste album inmiddels – dertien gevarieerde tracks voorgeschoteld die op inhoudelijk vlak een breed scala aan onderwerpen (lust, ontrouw (onder meer in “What If I Can’t Give You Anything But Love”), geweld,..) aanboren, terwijl op muzikaal vlak de groep terugplooit op de wilde, onstuimige energie van The Attractions. Neem de kwieke, vinnige en clevere pop van “Mistook My Friend” bijvoorbeeld of het net iets theatralere “The Man You Love To Hate” (met in de staart een venijnig ’the country that I loved is just a problem to solve / until we all disintegrate / before the man you love to hate’ – Boris, anyone?) die dat idee mee onderpinnen.
Elvis zelf blijft zichzelf: er is die uit duizenden herkenbare stem, dat spelen met woorden en taal, met melodietjes en structuren. Maar vooral onthou je die krachtige, goed in het oor liggende, vaak van killer hooks voorziene pop-/rocksongs zoals het met te gek orgelwerk opgetuigde “Penelope Halfpenny” of het op een joekel van een riff gestutte “Magnificent Hurt”
(“it’s the way you make me feel magnificent / hurt”).
The Boy Named If blijkt een erg sterk, coherent en overtuigend album. Verrassend sterk werk van Elvis Costello en zijn Imposters die met dit bevlogen album bewijzen dat ze het nog steeds in hun ziel en vingers hebben zitten.
