Gezien de pandemie intussen haar derde opeenvolgende kalenderjaar ingaat, wordt één gegeven steeds duidelijker: de wereld draait gewoon door. Opkomende bands houden zich niet langer gedeisd uit angst in een vergeetput terecht te komen bij een gebrek aan liveshows. Debuutplaatjes rolden het afgelopen jaar weer gretig van de vinylpersen (of toch in de mate dat Adele hen daar de kans toe gaf) en ook het uit Ierland afkomstige Silverbacks lijkt volledig op kruissnelheid gekomen te zijn met de release van haar tweede album. Na Fad, wat een aangename kennismaking bleek met de schichtige postpunk die de band produceert, komt en klinkt Archive Material eigenlijk niet als een verrassing, maar wel als een logisch vervolg. De dame en heren van Silverbacks bouwen verder op de vlijmscherp klinkende fundering die ze de afgelopen jaren zorgvuldig bij elkaar gemetseld hebben, maar planten er vervolgens wel een fraai pand op neer dat uitpuilt van urgente, actuele songteksten en innemende nummers.
Silverbacks deelt zijn plekje in het muzieklandschap met grotere genregenoten als Fontaines D.C., Shame en TV Priest. Haar naam misstaat niet eens zozeer in dat lijstje als je initieel zou vermoeden. Allemaal duwen ze je keihard met je neus tegen de feiten aan, allemaal doen ze dat met heerlijk gevoel voor timing en drama.
Op de opener en tevens titeltrack van Archive Material lijnt Silverbacks haar muzikale persoonlijkheid meteen duidelijk af, gebruik makend van donderend slagwerk, wrang klinkende riffs en zenuwachtig ijsberende gitaarlijntjes. Een uitstekend nummer is het, dat meteen model staat voor hoe de band een springerig en strak tempo weet te combineren met een sound die je ogen en oren wijd open spert. “A Job Worth Something” strijkt de opwindende, stekelige kreukjes van zijn voorganger jammer genoeg grotendeels plat en verwijst zichzelf daarmee al snel door naar een vergetelijk hoekje van het album. Daarmee vergeleken is de krachtig stotende tred van “Wear My Medals”, dat alterneert tussen ratelende gitaaruithalen en idyllische duetten tussen bas en dwarsfluit, een pak aantrekkelijker.
Een klassiek thema in punk, en zo ook in haar rare neef postpunk, is het afwijzen van alles dat fake is en iedereen die hip probeert te zijn. Het vat netjes samen waar “They Were Never Our People” naartoe wil, wanneer het niet al te subtiel de fijn opgepoetste hipsterbars aller landen de rug toe keert, gedreven door een groovy baslijntje en een reeks ophitsende akkoorden. Silverbacks heeft de smaak te pakken, en walst hortend en stotend “Rodolex City” binnen. Het is een van de nummers waarop de band haar muzikale vingerafdruk op karikaturale manier achterlaat: schreeuwerige meerstemmigheden, pompende bassen en precisiedrumwerk waar Zwitserse uurwerkmakers een voorbeeld aan hebben.
De pusherige gitaar die bijna onafgebroken de voorgrond bekleedt, zet haar job in alle ernst verder op “Different Kind of Holiday” en “Central Tones”. Het is vooral dat laatste nummer dat staat als een huis, en met momenten rakelings scheert langs explosieve all-out punk. Silverbacks scoort hier met de manier waarop ze die stomende brok energie verknoopt met de verhalende passages die erop volgen.
‘It feels good, recycle culture!’. Repetitief dendert het zinnetje over een al even repetitieve riff. “Recycle Culture” klinkt echter nergens vervelend, en verbergt haar eerder beperkte inhoud erg efficiënt onder de gradueel toenemende chaos waarin alle instrumentatie verklontert. Na zo’n uithaal is het dan ook wachten tot de spanningsboog van “Econymo” zich van de grond losmaakt, wat nooit gebeurt. De gelukzaligheid waarmee “Nothing To Write Home About” de fakkel overneemt komt dan ook erg gelegen en betovert je met een stuntelig hobbel-de-bobbelbaslijntje waarover een gitaarsolo twinkelt en – veel belangrijker – waarin bassiste Emma Hanlon heel even vrij spel krijgt om ons eraan te herinneren hoe mooi haar stemgeluid past bij de klank van Silverbacks.
Alsof ze onze gedachten kan lezen, blijkt afsluiter “I’m Wild” een bevrijdend en bloedmooi powernummer te zijn waarin Hanlon de hoofdrol speelt. Woeste gitaaruithalen beuken als golven tegen de sereniteit van een breekbaar synthje, dat vier minuten nodig heeft om te ontpoppen tot de kleurrijke, sidderende soundscape waarmee Silverbacks je wandelen stuurt. Een prachtig nummer.
Overtreft Archive Material het debuut waarmee Silverbacks zichzelf in de kijker speelde? Waarschijnlijk niet. Daarvoor bespeur je net te veel momenten van verveling of kleurloosheid. De concentratie aan opwindende, soms ronduit krachtige en altijd erg aanstekelijke nummers die Silverbacks op haar tweede album weet te verpakken zijn echter een plezier om je oren bij te luisteren te leggen, hoe je het ook draait of keert.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
