Stuntgitarist. Dat is waarschijnlijk het woord dat het snelst naar boven komt als het over Steve Vai gaat. Dus we dachten: laten we het als eerste gebruiken, dan zijn we er meteen vanaf. Nu, Vai is natuurlijk een euh… stuntgitarist. In 1980 begon hij in de groep van Frank Zappa te spelen, niet meteen bekend om hun eenvoudige drie-akkoordennummers. Toen David Lee Roth in ’85 solo ging, huurde hij Vai in om te doen vergeten dat in zijn vorige groep ene Eddie Van Halen speelde. Dus ja, wat hij uit zijn gitaar toverde kon allemaal niet gek en extreem genoeg zijn. Ondertussen ontwierp hij ook nog eens de ondertussen iconische Ibanez JEM, je weet wel, die gitaar met een handvat in verwerkt.
Het nadeel van zoveel, misschien wel te veel virtuositeit, is dat het de aandacht afleidt van de essentie van een nummer. Op sommige solo-albums is hij flashyer dan een Marina in de Carré. Veel make-up maakt niet per se mooier. Toen hij eind vorig jaar z’n tiende solo-album Inviolate aankondigde en hij uitpakte met de Hydra, een nieuwe gitaar met drie nekken, dachten we: ‘Oh jee, daar gaan we weer.’
Eerste single “Little Pretty” lieten we nog aan ons voorbijgaan, ook al was het zeker geen slecht nummer. Tweede single “Zeus in Chains” trekt de lijn door in positieve zin. We hebben een glorieuze riff, we hebben een melodie en we hebben een structuur. Af en toe duiken zelfs lekker ouderwetse 80’s keyboards op. Het nummer gaat een paar keer van midtempo naar dubbeltempo en weer terug, met middenin een break. Daar dreigt weer even het ‘kijk, mama, zonder handen!’-syndroom, maar Vai shredt er zich meesterlijk uit. Al bij al toont “Zeus in Chains” een bijna klassieke aanpak naar Steve Vai-normen. Maar toch interessant én toegankelijk genoeg om te blijven boeien. Noem het Joe Satriani, maar dan iets experimenteler. Wij vinden dat goed. En jij?
Inviolate verschijnt op 28 januari 2022.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
