Onder de naam FKA twigs brengt de Britse Tahliah Debrett Barnett al jaren muzikale kunstwerkjes uit. Ze wordt dan ook gezien als pionier van de alternatieve r&b, een titel die ze met glans draagt. Ruim een jaar geleden bleek echter dat het achter de coulissen niet altijd even goed gaat met twigs. Zo klaagde ze Shia LeBœuf aan voor misbruik en vertelde ze daar openhartig over in een interview met Gayle King. De mixtape die de Britse nu op de wereld afvuurt, is haar eerste grote project sinds de rechtszaak. CAPRISONGS is een openhartig geheel waarin de artieste langzaam maar zeker weer richting het licht beweegt.
In 2019 riepen we het magistrale MAGDALENE uit tot ons album van het jaar. De kans dat twigs voor een tweede keer met die titel gaat lopen voor haar mixtape CAPRISONGS, achten we bijzonder klein. Het is weinigen gegeven om 17 nummers lang te blijven boeien en ook FKA twigs worstelt met de lengte van haar langspeler. Ondanks een waslijst aan features weet ze onze aandacht niet het volle uur vast te houden en dat is jammer, want er zitten enkele prachtige songs tussen. Less is more, ook voor artiesten die zichzelf al dubbel en dik bewezen hebben.
“ride the dragon” gooit de poorten open naar een wereld vol mythische figuren, waarna een onderliggende dreiging voor licht ongemak zorgt. Het contrast is dan ook groot, maar plotseling wordt het geheel kleurrijker, alsof er een hoop verfpotten op de fantasiewereld afgevuurd zijn. Twigs klinkt dromerig tegenover de duisternis die ze doorheen het nummer lijkt uit te dagen. ‘If you really want to kiss me do it quickly before the end of the song’, klinkt het waarna een instrumentale partij ons naar het einde begeleidt. Om het mixtapegegeven extra kracht bij te zetten, horen we geregeld cassette-achtige geluidjes en opnames van gesprekken. Deze vormen vaak het begin of slot van een song en zorgen er tevens voor dat je echt het gevoel krijgt naar een samenhangend geheel te luisteren.
De muzikale dialoog die zich afspeelt tussen Pa Salieu en FKA twigs verenigt verleiding en rauwheid op een uiterst dansbare manier. Salieu wordt begeleid door een engelenkoor terwijl twigs zelf de rol van engel op zich lijkt te nemen en dat is niet de enige keer dat we een dergelijke analogie maken. “meta angel” zet die gelijkenis namelijk verder, want terwijl we ons op een wolk bevinden, is de Britse openhartig en confronteert ze ons met onzekerheden. Alle maskers gaan af en dat al vanaf het begin van de song. ‘I wanna be more continent, I really do’, bevestigt dat gegeven alleen maar.
Niet elke titel op het album is even bepalend voor het eindresultaat, zo gaat het op “pamplemousse” opeens over ’that song with Dua Lipa’. Dit verwijst naar de performance die Dua Lipa en FKA twigs brachten tijdens Studio 2054. Een beetje een vreemde keuze gezien dit niet meteen bijdraagt aan het grotere verhaal dat verteld wordt. Ook de verschillende interludes op het album hebben eerder een sfeerscheppende functie en ondersteunen de keuze van CAPRISONGS als titel. Ondanks dat alles toont twigs zich veelvuldig als de kunstenares die ze is en dat vaak in het gezelschap van andere muzikanten. Iedereen krijgt een kans om in de schijnwerpers te staan, maar het is toch de Britse die elk duel lijkt te winnen.
In het gezelschap van Daniel Caesar klinkt de muziek rustig, misschien wel net te rustig. De gehoopte muzikale plottwist laat op zich wachten en zo blijkt het geheel, ondanks heel mooi, toch niet bijzonder memorabel. Een ander verhaal doet zich voor op “darjeeling” waarin we niet alleen Jorja Smith, maar ook unknown T horen. Smith en twigs vullen elkaar perfect aan en lijken een extra dimensie te creëren, terwijl de rap van unknown T ons wakker schudt en ons de aandacht naar zich toe trekt. Afsluiten doet FKA twigs met “thank you song” een intens nummer waarop schoonheid en pijn hand in hand gaan. Het is de laatste stap naar een fel en kleurrijk licht waarin de Britse hopelijk lang mag vertoeven.
CAPRISONGS blijkt vooral een manier van de Britse artieste te zijn om zichzelf na alle tumult weer als artieste pur sang op de kaart te zetten. Ze laat zich daarvoor omringen door interessante namen uit het hedendaagse muzieklandschap en weet daardoor de aandacht niet alleen naar zichzelf toe te trekken. Voor de gemiddelde luisteraar zal deze mixtape wellicht iets te veel van hetzelfde zijn, maar het hart van de echte fan zal ongetwijfeld een paar versnellingen hoger schakelen bij het horen van de kunstwerkjes. Mooi, maar te lang, waardoor de essentie verloren dreigt te gaan. Dat is ons bescheiden eindoordeel.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
