Amerikaanse bands die de oversteek maken naar het Europese vaste land voor een uitgebreide tournee, ze zijn dit najaar nog in een duidelijke minderheid. Het is natuurlijk een bepaald risico dat je als groep neemt, zowel financieel als mentaal, maar Black Pumas kon zijn Europese fans duidelijk niet missen. Sinds hun laatste doortocht in ons land maakte de groep uit Austin een enorme populariteitssprong en sleepten ze met hun spraakmakende album Black Pumas vier nominaties in de wacht voor Grammy’s. Met datzelfde album, inmiddels al meer dan twee jaar oud, speelden ze gisteren een uiterst sublieme show in de Ancienne Belgique.
Geopend werd de avond door Night Glitter, een bevriende band van Black Pumas uit dezelfde stad Austin. Het dromerige synthpop-drietal bracht vorig jaar een eerste album uit, maar bleef daarmee voor een groot deel onder de radar van de muziekliefhebbers. De frontzangeres wist ons na het tweede nummer te vertellen dat ze een groot deel van haar jeugd heeft doorgebracht in Parijs, waardoor er ook een aantal Franstalige nummers in de set zaten. We werden er toegegeven nog warm, nog koud van en misten vooral spanning in de nummers. Ook muzikaal was er niet bepaald veel overlapping met Black Pumas, waardoor hun optreden ietwat misplaatst aanvoelde. Het publiek bleef statisch luisteren en zal de band de volgende ochtend al lang weer vergeten zijn.
Het contrast kan dan ook niet groter zijn met de hoofdact van de avond. Met veel goesting en in een montere sfeer betrad de band een voor een het podium om even later met “Next to You” vlotjes te openen. Het nummer fungeert al een tijdje als opener van hun shows en dat is toch opmerkelijk als je weet dat het nummer nog steeds niet werd uitgebracht. Als fijne en gemoedelijke start kon “Next to You” wel tellen, zeker toen de band in het laatste derde nog een tandje bijstak en frontzanger Eric Burton zijn beste dansbenen voor het eerste bovenhaalde. Het duurde overigens niet lang vooraleer Burton voor het eerst interactie zocht met het publiek en iedereen vroeg om rustig mee te wiegen op de tonen van “Old Man”. Dat lieten ze zich natuurlijk niet twee keer zeggen en zo was het ijs tussen band en publiek al na luttele twee nummers gebroken. Magistraal was overigens even later de piekfijne overgang naar “I’m Ready”, dat volledig terecht met een luid applaus werd bekroond.
Je merkte aan alles wat frontman Eric Burton gisteren avond deed dat hij het naar zijn goesting had op het Brusselse podium. Zijn vrolijkheid en zijn charisma werkten aanstekelijk en eisten bijna alle aandacht op, ten koste van de andere zes muzikanten op het podium. Erg vonden ze dat niet, want ieder van hen pikte tijdens het optreden wel even zijn of haar gloriemoment mee. De twee geweldige achtergrondzangeressen mochten bijvoorbeeld hun gouden strottenhoofd etaleren tijdens “Know You Better”, terwijl de toetsenist bij het daaropvolgende “Black Moon Rising” even de virtuoos in zichzelf naar boven haalde. Het viel trouwens op hoe gitarist en mede-brein achter Black Pumas Adrian Quesada zich wat meer afzijdig hield en heel geroutineerd zijn werk leek te doen. Zijn puik gitaarwerk tijdens “Sugar Man”, dat bij momenten wel iets weg had van D’Angelo, willen we dan toch nog even vermelden omdat stilstaan op die funky klanken werkelijk onmogelijk was.
Ook nieuw materiaal vond zijn weg in de setlist en dat bleek meteen ook aan te slaan bij het Belgische publiek. “Desperate Situation” ging vlotjes binnen en staat live als een huis, maar de overduidelijke favoriet was uiteindelijk toch “More Than a Love Song”. Het nummer heeft alles wat een goede Black Pumas-song nodig heeft, maar voelde tegelijk aan als een inleiding naar een nieuw hoofdstuk van de band waar er meer ruimte is voor andere en nieuwe invloeden. Bij het publiek konden ze er in ieder geval veel punten mee scoren, wat bleek uit de enthousiaste zangparticipatie op het einde. “Politicians in My Eyes” haalde achteraf wel wat vaart en schwung uit het optreden, al bleef het nummer wel overeind dankzij het charisma en de overgave van frontman Burton.
Hun bekendste nummers werden zorgvuldig voor het einde bewaard en werden niet verwonderlijk met het meeste gejoel onthaald. “OCT 33” werd dan wel lichtjes in een ruwer jasje gestoken, de kracht en de drive van de originele versie werd hoe dan ook bewaard. Het verwachte hoogtepunt “Colors” kreeg voor de bisronde nog eens iedereen mee en werd op een uiterst sensationele manier uitgesponnen. Zelfs op de voor de rest zeer rustige tribune was er geen houden meer en de hele zaal werd meegesleept in dit uiterst sterke en betekenisvolle nummer. De dynamiek en de spelvreugde van de hele band spatten ervan af en het was een puur genot om alle zes op het podium nog eens alles te zien geven. De (verplichte) bisronde werd verrassend genoeg gestart met een cover van Bobby Blue Bland’s “Ain’t No Love in the Heart of the City”, waarmee Eric Burton nog meer liefde in de zaal verspreidde. Eentje hadden we nog te goed van Black Pumas en dat was het onmisbare “Fire”. Nog een allerlaatste keer werd er door alle partijen alles gegeven en zo werd de avond met een scherp hoogtepunt passend afgerond.
Twee jaar na hun triomftocht in de club van de Ancienne Belgique, deed Black Pumas dat gisteren in de grote zaal nogmaals over met een minstens even fijn optreden. Er werd gedanst, er werd meegezongen en er werd bovenal genoten van de warme gloed die even alle chaos en zorgen van de laatste weken deed verbleken. Het fijne samenspel tussen de bandleden en het charisma van de frontman vulden moeiteloos de grote zaal en zouden zelfs in nog grotere concertzalen goed tot hun recht komen. Black Pumas is dus niet langer een sensatie meer, maar bewees zich gisteren als band die een vaste waarde geworden is. Hopelijk zien we ze volgende zomer nog eens in ons land aan het werk!
Setlist:
Next To You
Old Man
I’m Ready
Touch the Sky
Sugarman
Confines
Know You Better
Black Moon Rising
Desperate Situation
More Than a Love Song
Politicians in My Eyes
OCT 33
Colors
Ain’t No Love in the Heart of the City (Bobby Blue Bland cover)
Fire
