© Maxim Meyer-Horn
IAMDDB behoort tot de populairste rapsters uit Europa, wat zich zonder verrassing vertaalde in een uitverkochte Trix Club. De veelzijdige artiest bewees al op verschillende projecten dat ze zich niet tot een soort hiphop wilt beperken en trekt de aandacht door een zeer gevarieerd aanbod aan nummers. Het is daarom elke keer opnieuw uitkijken naar een show van de 25-jarige Britse, want niet elk optreden beschikt over hetzelfde magische gevoel en kan snel uitdraaien tot een onverwachte teleurstelling. Dankzij het uitbundige publiek was daar gisteren gelukkig geen sprake van en kan ze ook deze show als een geslaagde ‘rage’ afvinken.
De avond startte zoals we dat bij de meeste hiphop-acts gewend zijn. Een dj probeerde de keet op te hitsen vooraleer de hoofdact zelf het podium beklom, en dat deed IAMDDB geheel op tijd. Terwijl haar collega’s graag met vertraging het podium beklimmen en flessen champagne klaar hebben staan, moesten haar fans niet onnodig lang wachten en nam ze genoegen met een busje honing en wat flessen water. Die mentaliteit zorgt er dan ook snel voor dat iedereen haar in het hart sloot en de eerste nummers met gegil onthaald werden. Met een triomfantelijke ontvang begon ze met “Back Again” bijzonder rustig en ging ze op het even nonchalante “Urban Jazz” laidback verder. Een knallende opener heeft IAMDDB dus niet nodig om voor uitbundigheid te zorgen.
“Pause” bood dan de ideale overgang naar de iets opzwependere nummers, waarna “Leaned Out” de heupen nog iets soepelder maken. Ondanks dat deze samenwerking met Inka inmiddels al ruime tijd uit is, klonk deze overigens nog opvallend fris. De energie die IAMDDB aanvankelijk schepte, verschoof ten laatste tijdens “Drippy” helemaal. Haar microfoonstatief werd eindelijk aan de kant geschoven en de rapster bestudeerde het podium nog wat nauwer. Niet voor niets uiteraard, want haar megahit “Shade” liet daarna de zaal voor het eerst volledig ontploffen en ook zij was helemaal in haar element. Het werd dus hoog tijd om ons te wapenen voor de rest van de set.
“Conjuring” was het startschot voor het eerste ‘rage’-offensief. Hiervoor werden haar boots dramatisch uitgegooid, de haren losgegooid en de lichten wat duisterder gemaakt. Een niet al te coronaproof trekje van iemands joint leek haar zelfs nog wat enthousiaster te maken om een handvol onuitgebrachte nummers op het publiek af te vuren, wat de sfeer allesbehalve bedorf. IAMDDB nodigde haar fans uit om veilige moshpits op poten te zetten en Trix gehoorzaamde braaf. De nieuwe nummers kenden allemaal een andere insteek, maar de lichte punky invloed was makkelijk te horen. Ze daagde zichzelf namelijk vocaal nog wat meer uit en stelde haar veelzijdigheid eens te meer centraal.
Vooraleer ze aan haar slotoffensief begon, schakelde ze nog eens verrassend terug naar het iets emotioneler materiaal. “Childsplay” was een uitschieter dankzij de emotionele geladenheid en de loepzuivere zang. “More” had daarna wat meer moeite om te overtuigen. Gelukkig stond “JGL” klaar om de aandacht volledig terug te winnen. Een dance contest met drie moedige fans gooide olie op het vuur, dat in de laatste nummers gelukkig niet meer doofde. Een reggaetrack liet de temperaturen namelijk nog eens stijgen, waarna er niet meer veel moest gebeuren om die laatste moshpits nog wat groter te maken.
Bijna twee jaar moesten haar fans wachten op haar show in Trix, maar het speelplezier van IAMDDB is in die tijd enkel toegenomen. Tijdens een volle anderhalfuur kregen we al haar facetten te horen en was er ook plaats voor nieuw materiaal dat op haar debuutalbum zal staan. Haar hartverwarmende glimlach na elk nummer en haar speelsheid kenmerken haar bovendien als authentieke artiest, die werkelijk plezier heeft op podium en zelfs een grotere arena met een volledige productie in handbereik brengt. De naadloze overgangen tussen rappen en zingen heeft ze geperfectioneerd, net zoals ene Doja Cat dat de afgelopen jaren deed. Om het in haar eigen woorden te zeggen: ‘IAMDDB keeps it G!’
