Voor het eerst sloegen Democrazy, Lawijt en Feles Music de handen in elkaar om de Vlasmarkt over te nemen voor een avondje gitaren van de bovenste plank. Zowel in Giraf, Trefpunt als Charlatan was er muziek te horen en zo kon je als bezoeker van de ene naar de andere band gekatapulteerd worden. De negen bands op de line-up kon je, indien je van goeie huize was, allemaal zien. Ook wij gingen de uitdaging aan en zagen met Ditz, Moar en The Cool Greenhouse enkele fijne hoogtepunten.
Purrses
Purrses mocht de avond al redelijk vroeg openen in Trefpunt en het leek alsof de band zelf ook nog niet helemaal wakker was. Muzikaal hebben de mannen wat van The Velvet Underground, maar het rammelt allemaal een stukje meer. Zo waren er ook wel wat foutjes te bespeuren in het gitaarspel en werd niet ieder nummer even strak gebracht. Ook dat heeft echter zijn charme, want op die manier past alles perfect in een ‘je m’ en fous’-vibe en dat is exact wat ze naar voor willen brengen. Met een cover van “My Girl” van The Temptations wist er ook wel wat herkenbaarheid in de set te sluipen, maar het mocht allemaal wel meer zijn. Toch was Purrses zeker een gezellige opener, waarbij je heel rustig in het festival kon komen.
Lewsberg
Vorige week bracht Lewsberg een verrassingsplaat uit met In Your Hands. In de Charlatan was er dan ook de ideale gelegenheid om die voor te stellen. Het album is wat trager en dat was live ook te merken. De band speelde vooral heel zachte, subtiele nummers waarbij een zachte gitaar en repetitieve percussie centraal stonden. Iets nieuws ook bij Lewsberg, is een viool die af en toe zijn nek uitstek en hierdoor weet je ook dat het allemaal wat zachter mocht. Het publiek wist dit maar matig te appreciëren en sommigen vonden het ook nodig om de hele show door heel luid te praten. Jammer, want als je deze show met de volle concentratie luistert, kan er wel wat inzitten. Nu passeerde het wat en na een dikke driekwartier hadden we toch twee snellere rammelnummers gehoord waarin wat noise zat en voor de rest vooral heel veel rust.
Ditz
Dan was Ditz meteen een moodswing na het rustige uurtje van Lewsberg. Van bij het begin ging het er namelijk erg vettig aan toe met heel wat fuzz, furieuze vocals, maar vooral een heel zware sound. De band uit Brighton heeft wat weg van IDLES en Metz en het is dan ook geen verrassing dat de frontman een T-shirt van die laatste draagt. Die frontman verdwijnt al na het tweede nummer het publiek in om er eigenlijk nooit meer uit te geraken. Op die manier weet hij de zaal ook wel op te jutten, maar een echte explosie volgt er pas bij het laatste nummer wanneer hij oproept tot een ‘circle pit’. Muzikaal weet Ditz vooral heel furieus en strak over te komen, zonder echt compromissen te sluiten. Dat valt het meest op bij de drummer die als een beest zijn instrument behandeld. De band blijft gewoon heel hard gaan en op die manier kan je ook overtuigen, want heel wat mensen lijken nadien ook heel voldaan Trefpunt te verlaten.
Moar
Moar had wat nieuwe muziek voor ons mee en vond het dan ook tijd om in een halfuurtje al die fuzznummers er doorheen te jassen. En zoals steeds bij Moar was dat dik de moeite. De groep rond Rafael Valles Hilario knalde er de ene knaller na de andere door en op een tempo waar zelfs Lewis Hamilton jaloers op zou zijn. Het publiek maakte daar dankbaar gebruik van door de hele show lang een moshpit in gang te houden. De nieuwe nummers zijn zoals de eerdere nummers van Moar, goeie garagestampers waarbij de opbouw zacht is en dan plots het fuzzpedaal alles aan gort knalt. Moar was met andere woorden weer meer dan genoeg fuzz en wij willen ook niet minder.
Vermin Twins
Een vreemde eend in de bijt op Badlands, was Vermin Twins. De Belgische groep trad voor het eerst sinds lang nog eens op en je zag wel dat er vanuit de zaal ook heel wat interesse was. De band had iets tribaal in zich vooral door de drie vrouwelijke zangeressen in het midden van het podium en natuurlijk de niet-alledaagse instrumenten. Op die manier was Vermin Twins meer een ritueel dan een optreden, maar wel eentje met erg weinig gitaren en vooral experiment. Een unieke boeking die op zich wel goed uitpakte hier op Badlands.
Le Prince Harry
Uit Luik kregen we dan Le Prince Harry. De groep doet wat denken aan Sleaford Mods door zijn vettige mix van synths en baslijnen, maar in tegenstelling tot die band doet Le Prince Harry wel alles live. De band wist wel op de dansspieren te werken, want de vuile new wave van de groep liet de zaal na een tijd volledig dansen. Dat kon ook bijna niet anders met de energie van een band die zich volledig smeet. Het ging zelfs zo ver dat de frontman op een bepaald moment bijna zijn synthesizer op de grond gooide. Aan inleving geen gebrek dus en op die manier kon de groep wel overtuigen. Toch was het jammer dat de bassist zijn instrument op een bepaald moment aan de kant zette om meer te focussen op de synths, want op die manier klonk de muziek na een tijd enorm voorspelbaar. Maar ook in die voorspelbaarheid kon je dansen!
Batsmasher
Batsmasher is een nieuwe furieuze noisesupergroep met leden van onder andere Mind Rays en Raketkanon en die invloeden hoor je ook heel duidelijk. De band liet er dan ook geen gras over groeien en van begin tot einde hoorden we agressief: ‘wij willen bloed zien’, maar ook furiositeit in de instrumenten. Batsmasher is letterlijk een band die alles kapot moet maken, want ook het plafond in Giraf moest eraan geloven. Op het eind crowdsurfte frontman Sis Sevens namelijk de ijzeren decoratie van het plafond. Op die manier weet je dat Batsmasher gewoon altijd garant staat voor een noisy set. Als dit nog maar het begin is, dan zou het wel eens goed kunnen dat hun reputatie alleen maar agressiever zal worden. En met zo’n livereputatie weet je dat het goed zit.
The Cool Greenhouse
We zagen The Cool Greenhouse al een maand geleden aan het werk op het geniale Left of the Dial en op Badlands mochten de Britten ook afsluiten. De band klonk als een hedendaagse versie van The Fall met ook een frontman die er wat nerdy uitziet, maar wel het charisma heeft om de Charlatan mee te krijgen. Waar de set in het begin nogal rustig begon met een zaal die nog wat twijfelend keek naar wat er op zich afkwam, escaleerde dat na een tijd bij “I Trusted You” naar een kolkende tent waarbij iedereen zich volledig smeet. Ondanks dat de groep te laat aan de set begon, deden ze toch flink door waarbij ze heel wat nummers op ons afvuurden. Zo ook een gloednieuw nummer dat iets exotisch in zich had en iedereen aan het dansen bracht. Ook Blur horen we terug in The Cool Greenhouse en op die manier weet je dat we het laatste nog niet gehoord hebben van het vijftal. De band speelt nu nog in kleine zaaltjes, maar weet wel altijd iedereen mee te krijgen en op die manier zullen ook zij alleen maar bekender worden. Coole band, zoveel is zeker.
